00. Prolog

Najdroższa siostro!

Wszystko, czego teraz pragnę, to móc Cię zobaczyć. Choć przez chwilę poczuć się tak jak dawniej. Chciałbym obserwować uśmiech, który uwidacznia te słodkie dołeczki w policzkach. Usłyszeć niezadowolone parsknięcie lub zirytowane mruknięcie wydobywające się z Twych ust. Próbować zgadnąć, o czym myślisz, podczas gdy opowiadam Ci niestworzone historie. Mógłbym wymieniać dalej, ale doskonale wiesz, że po prostu marzę o tym, aby znaleźć się przy Tobie. Zawsze, kiedy tego potrzebujesz, stać przy Twoim boku i Cię wspierać. Mam tyle do opowiedzenia! O mojej nowej szkole, o znajomych z klasy oraz o niezwykłej osobie, którą poznałem.

Ostatnimi czasy czuję, że coś zmieniło się w naszych relacjach. Może to moja wina, bo zbytnio się od Ciebie oddaliłem? Ale uwierz mi, siostrzyczko, że nie mogę zrezygnować z tego, co właśnie robię. Nie chcę narażać Cię na niebezpieczeństwo, a jeśli nie będę wykonywać ich poleceń, przyjdą po Ciebie. Oni niszczą ludzi, moja słodka. Wykorzystują ich, a kiedy przestają być przydatni, wyrzucają jak stare, zepsute zabawki. Z początku wydawało się to całkiem zabawne: obserwować, do czego posuną się ludzie, kiedy przyprze się ich do muru, ale później Gra stała się zbyt niebezpieczna. Wymknęła się nam spod kontroli. Albo raczej Ktoś przejął nad nią kontrolę i sprawił, że pojawiają się te wypadki. Ale to nie są wypadki! To, co się teraz dzieje, zostało zaplanowane przez tę osobę. Powoli zaczynam się domyślać, kto za tym wszystkim stoi, jednak nie znalazłem jeszcze wystarczających dowodów, aby zakończyć tę Grę. Muszę je odszukać, nim to zawędruje za daleko, choć już i tak zatrważa mnie, w jakim kierunku zmierza. Właściwie, czy wciąż powinienem nazywać to coś grą? Wszystko zaczęło bardziej przypominać „rosyjską ruletkę”. Sam już nie wiem, kto z nas zostanie następny. Szczerze? Boję się… Właściwie to jestem przerażony! Cały czas zdaje mi się, że ktoś obserwuje i uważnie śledzi każde poczynania naszej czwórki, a w szczególności moje. Mam przez to gęsią skórkę, ale to dobry znak, bo czuję, że znalazłem się blisko odkrycia jej maski.

Ale moja słodka! Choćbym dowiedział się prawdy i zdemaskował ją, nie zmyję z siebie przeszłości. Zostałem naznaczony. Ręce plami mi krew, bo widzisz, siostrzyczko, doprowadziłem do strasznej tragedii. Czy kiedykolwiek będę w stanie normalnie po tym funkcjonować? Nie sądzę.

Nie liczę na wybaczenie, bo nigdy nie powinienem go uzyskać. Nie liczę też na zapomnienie. Muszę o tym pamiętać, choćby próbowali sprawić, bym zapomniał. Tutaj bardzo łatwo zatracić wszystkie wartości, idee, marzenia czy wspomnienia. Tutaj tracisz samego siebie. Nie pamiętam już, jak żyje się bez strachu i poczucia winy. Patrzę w lustro, widząc zupełnie nieznaną mi osobę. Pewnie jakbyśmy spotkali się teraz na ulicy, nie poznałabyś mnie, tylko pomyślałabyś: „Ten facet jest dziwny, wręcz straszny”. Naprawdę zaczynam obawiać się samego siebie!

Chciałbym móc cofnąć wszystko, co zrobiłem, ale nie mogę. Poczucie winy jest wyniszczające; powoli, kawałek po kawałeczku wyrywa me serce, sprawiając, że zaczynam wariować. A najgorsza w tym wszystkim jest niemoc. Niemoc powiedzenia prawdy komukolwiek. Muszę żyć z tym ciężarem spoczywającym na mych barkach, tylko… Ach! Tylko to czasem jest tak cholernie bolesne i trudne! Jedyną nadzieję oraz pocieszenie stanowi dla mnie fakt, że nigdy nie znajdziesz się na mym miejscu. Nie wejdziesz do Gry ani nie spotkasz JEJ. Z całego serca dziękuję za to Bogu! Mam nadzieję, że pozostaniesz bezpieczna; że zawsze będę mógł Cię strzec przed moim światem. Znam Cię, Lexi, i wiem, że jesteś gotowa ruszyć tu z odsieczą, ale błagam Cię! Nie rób tego! Żyj swoim życiem, przeżyj je tak, jak tego pragniesz. Nie proszę Cię o nic więcej, tylko trzymaj się z daleka od tej szkoły! Uśmiechaj się, zakochuj miliony razy i odkochuj, śmiej się, tańcząc w deszczu do woli, bo masz cały świat do swej dyspozycji.

Po prostu bądź sobą i tylko sobą!

Kocham Cię, moja droga, słodka i piękna siostrzyczko,

Aaron

Łzy spływają na papier, pozostawiając okrągłe, rozmyte ślady. Zgniatam list w dłoni, podnosząc wzrok. Wpatruję się w bladą postać, niemal całą owiniętą w bandaże. Spomiędzy złotych kosmyków wychwytuję zaschnięte ślady krwi. Jego piękną twarz pokrywają niemal w całości sińce i rany. Fotel trzeszczy, jakby wydawał swój ostatni dech, gdy wstaję i podchodzę do szpitalnego łóżka. Chwytam lodowatą rękę Aarona spoczywającą bezwładnie na białej pościeli, spoglądając na twarz, którą znam tak samo doskonale, jak własną. Wydaje się taki spokojny, taki cichy, taki kruchy, a kiedy tak patrzę na tę buzię, nie potrafię sobie wyobrazić, przez co musiał przejść ani co czuł, spoglądając w dół z dachu.

W jednej chwili ogarnia mnie szaleńczy, niewytłumaczalny gniew. Nic mi nigdy nie powiedział! Wysłał mi jedynie ten durny list, sprawiając, że moje serce całkowicie zamarzło. Skacząc, nie pomyślał o tym, co będę czuć ja albo nasi rodzice. Nie obchodziło go nic poza samym sobą… Jednak największy gniew odczuwam, gdy myślę sobie, że gdzieś tam, za murami szpitala, w szkole, do której chodził Aaron, jest ktoś, kto doprowadził do śpiączki mojego ukochanego brata.

— Przepraszam, Aaron — szepczę, bo naprawdę mam za co go przepraszać, ponieważ właśnie postanowiłam zignorować jego prośbę — ale muszę się dowiedzieć prawdy i sprawić, że osoby za to odpowiedzialne poniosą karę. Nie pozwolę, by uszło im to na sucho!

Ściskam rękę chłopaka trochę mocniej, po czym całuję zimny policzek. Muszę wrócić do domu i się przygotować. List ze śladami moich łez nadal spoczywa w zaciśniętej pięści. Ten kawałek kartki to swoista kotwica — tylko dzięki niej nie zwariuję w tym dziwnym, pustym świecie bez niego. To też przysięga, że choćby miał się zawalić świat, zemszczę się za Aarona.

Mijam recepcję niezatrzymana przez żadną pielęgniarkę, jedynie jakaś dziewczynka spogląda na mnie, a na jej twarzyczce pojawia się słodki, niewinny uśmiech pełen ufności. Tak potrafią uśmiechać się tylko dzieci. Jej usta układają się w słowo „księżniczka”, ale gdyby tylko wiedziała! Moje złociste włosy kołyszą się za mną, a błękitna sukienka faluje wokół nóg, lecz nie ostało się już nic z księżniczki w mej osobie. Ona umarła, kiedy Aaron postanowił skoczyć. Teraz korytarzem zmierza czarownica Nemezis, która nie zawaha się przed niczym, byleby tylko pomścić ukochanego brata.

W moim umyśle pojawia się wspomnienie Aarona. Siedzieliśmy któregoś wieczoru na huśtawkach w parku i rozmawialiśmy.

— Wiesz, Lexi, prawda jest najdoskonalszym wybawieniem… — powiedział po chwili, podczas której bujaliśmy się w ciszy, a nad nami gwiazdy połyskiwały srebrzystym światłem — jednak czasem bywa także najgorszym przekleństwem…