05. Rozdział piąty

Witam wszystkich, a w szczególności dziewczyny! Dzisiaj jest wspaniałe święto, które należy obchodzić z należytą czcią i powagą (a pff... sama wczoraj siedziałam na imprezie i "świętowałam", a teraz dogorywam po świętowaniu -_-). Toteż, z racji tegoż święta otrzymujecie ode mnie prezent! Kolejny rozdział! Wiem, że się ciszycie, nie musicie tego ukrywać... xD Ten rozdział jest, krótko mówiąc, nudny i krótki (przynajmniej w mojej opinii), ale w następnych 2-3 będzie się sporo działo. Poza tym, akcja nie może iść cały czas z prędkością światła, bo byłoby to bezsensu. Ostateczną opinię na temat nudności tegoż rozdziału pozostawiam wam, więc możecie ją wyrazić w komentarzu. Nie pogniewam się o to :3
Dobra, kończę mielić jęzorem, a zapraszam do czytania i komentowania. Uwierzcie mi, że każdy wasz komentarz stanowi dla mnie coś cudownego.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = DAJESZ JEDNOROŻCOWI KOPA W DUPĘ NA SZCZĘŚCIE

***

Trzask rozbijanych kieliszków i krzyki — to wszystko, co przenika do moich uszu zza drewnianych drzwiczek. Kulę się w szafie, by jak najbardziej odseparować się od tych dźwięków. Nienawidzę, gdy oni się kłócą. Zawsze się boję, że to przeze mnie. Przez to, co zrobiłam i co nadal robię — istnieję.

Po moich policzkach spływają gorące łzy, a w piersi zaczyna wibrować łkanie, które wydostaje się na zewnątrz i wypełnia wąską, pogrążoną w ciemnościach przestrzeń szafy. Ktoś na dole trzaska drzwiami wejściowymi, a następnie docierają do mnie wykrzyczane wyzwiska mojej matki skierowane w próżnię. Kulę się jeszcze mocniej, by jak najbardziej zniknąć. Nie potrafię już dłużej tak wytrzymać. Mam wrażenie, że moja rodzina rozpada się, a ja mogę to tylko obserwować z boku. Bo co innego może zrobić dziecko?

Nagle drzwiczki do szafy otwierają się i w świetle sączącym się spod drzwi mojego pokoju dostrzegam sylwetkę brata. Nic nie mówi, jedynie wyciąga ręce w moją stronę. Wypełzam ze swojej kryjówki i przytulam się do Aarona.

— Będzie dobrze — mówi po chwili, głaszcząc mnie po włosach. — Zobaczysz, jutro wstanie nowy dzień i wszystko wróci do normy.

Właściwie zastanawiam się, jak on to wszystko wytrzymuje. Może i jest starszy prawie o rok, ale również jest dzieckiem. Dlaczego nie zachowuje się jak ono, a postępuje jak dorosły?

— Aaron? — pytam go pomiędzy łkaniami, które wstrząsają moim malutkim ciałkiem. — Dlaczego jesteś taki radosny?

— Bo nie chcę, byś płakała — odpowiada bez chwili zastanowienia, posyłając mi szczerbaty uśmiech. — Nie lubię, gdy płaczesz. Wtedy ja też robię się smutny.

— A więc nie będę więcej płakać — przyrzekam i podnoszę rączki do twarzy, ocierając łzy.

Uśmiecham się do brata i ściskam jego dłoń, by wiedział, że nie żartuję. Nie zamierzam nigdy więcej płakać, choćby nie wiem, co się działo.

— Śpimy dzisiaj razem? — pytam z nadzieją w głosie, a Aaron uśmiecha się szeroko i zaczyna się śmiać.

— A mam inny wybór, księżniczko?

***

— Nie doszłoby do tego, gdybyś słuchał moich poleceń. — Przenika do moich uszu damski głos, w którym brzmi niezwykła siła i pewność siebie przemieszane z wyrzutem, a wspomnienie dzieciństwa oddala się w głębiny i mroki mojego umysłu, dokładnie tam, gdzie jego miejsce.

— No i znowu cała wina na mnie… — odpowiada jakiś chłopak, wzdychając na końcu zdania.

Poruszam lekko głową na boki, czując pulsujący ból z tyłu czaszki, przez co wydaję cichy jęk. Mrugam dłuższą chwilę, dostosowując swój wzrok do nagłej jasności panującej w pomieszczeniu. Ciekawe, gdzie jestem i jak się tutaj znalazłam?

Skupiam całą swoją energię na podniesieniu powiek i utrzymaniu oczu otwartych. To nie takie proste, jakim się wydaje.

— Joł, bella. — Nagle przed moimi oczami wyrasta czyjaś twarz o szerokim uśmiechu.

Właściwie, uśmiech to jedyne, co widzę z tej odległości.

— Za blisko — mruczę niewyraźnie, ale postać odsuwa się odrobinę, sprawiając, iż w końcu mogę rozpoznać, z kim mam przyjemność rozmawiać.

Niestety, w tym przypadku to zdecydowanie stanowi czystą nieprzyjemność…

Rozpoznaję blond kosmyki opadające na miodowe oczy, w których teraz czai się coś dziwnego. Niepokój? Zdenerwowanie? Troska? Cokolwiek to jest, nie zasługuje na moje zainteresowanie, upominam się w myślach.

— Chcesz gumę? — pyta Seth, a na moich policzkach momentalnie pojawiają się czerwone piętna wstydu.

Zapomniałam, że rano spędziłam pewien czas sam na sam z głową w muszli toaletowej… Jakoś nie przewidziałam, że mogę dzisiaj robić za Fionę.

Kiwam głową, nie odzywając się więcej, a chłopak podaje mi opakowanie miętowej gumy do żucia. Wkładam listek do ust, rozkoszując się smakiem mięty rozchodzącym się powoli po języku.

— To nie było kulturalne, Seth. — Do rozmowy dołącza nowy, tym razem damski, głos.

Podnoszę z kanapy najpierw głowę, a później całą siebie do pozycji siedzącej i spoglądam na dziewczynę stojącą jakieś pięć metrów ode mnie. Rozpoznaję w niej osobę staranowaną przeze mnie rano w bibliotece.

Podpięte od dołu wsuwkami mahoniowe loki spływają na prawe ramię dziewczyny, a pasemko grzywki opada na jej czoło. Spogląda na mnie niebieskozielonymi oczami w odcieniu wody morskiej, a ja momentalnie chcę skurczyć się pod tym spojrzeniem. W eleganckiej, niebieskiej bluzce i zwyczajnych, beżowych spodniach sprawia wrażenie niemożliwej do wytrącenia z równowagi królowej lodu. Chłodna perfekcja wypływa z każdego jej ruchu, gestu i tonu głosu. Nawet nie musi się do mnie odzywać, bym wyczuła jej autorytet, którego najwidoczniej nie odczuwa albo ignoruje — bardziej skłaniam się ku drugiej opcji — Seth.

— Daj spokój, Dani. Mogłem być jeszcze wredniejszy, zważywszy, że to ona mnie rano spoliczkowała — odpyskowuje blondyn, krzywiąc się i wskazując na swój policzek, na którym nadal widnieją czerwone ślady. — Patrz! Nawet zostało mi ałka!

— Bardzo cię przepraszam, Seth — kajam się przed nim, bo rzeczywiście żałuję tamtej sytuacji. — To był nieodpowiedni moment na rozmowę, a ja zareagowałam automatycznie i…

— No już, już. Nie gniewam się — przerywa mi i wyciąga dłoń, by poklepać mnie po głowie.

Zastygam w bezruchu, kiedy jego dłoń zawisa centymetr nad moimi włosami. Chyba musiał to dostrzec, bo odsuwa rękę od mojej głowy i pozwala jej swobodnie opaść na obicie drugiej kanapy. Po raz kolejny czuję się zażenowana własnym zachowaniem, ale na szczęście, nim znowu zaczęłabym przepraszać, do rozmowy ponownie wtrąca się mahoniowowłosa dziewczyna.

Podchodzi do nas i zajmuje miejsce na brązowej kanapie, spoglądając na moją osobę z powagą wymalowaną na twarzy.

— Jestem Danielle — przedstawia się i wyciąga w moją stronę dłoń, na której przegubie błyszczy delikatna bransoletka z zawieszką w kształcie róży. — Jako przewodniczącej samorządu uczniowskiego bardzo miło mi powitać cię w naszej szkole, Alexis. Jednocześnie bardzo mi przykro, że swój pierwszy dzień rozpoczęłaś tak nieprzyjemnie.

Nawet nie wiesz jak bardzo, przechodzi mi przez myśl, ale gryzę się w język i powstrzymuję przed wypowiedzeniem tej uwagi.

Chwytam jej rękę i delikatnie potrząsam, po czym momentalnie chowam własne dłonie pod udami. To nie tak, że boję się dotyku, tylko po prostu nie lubię, jak dotyka mnie obca osoba. Zazwyczaj to ja muszę wyjść z tą inicjatywą, by nie czuć się niekomfortowo.

— A podobno twoje imię zaczyna się na „L” — prycha Seth, sprawiając, że spoglądam na niego, za to on ostentacyjnie wydyma usta i zakłada ramiona na piersi, ignorując nas.

— Wystarczy Lexi — poprawiam dziewczynę, nie zwracając najmniejszej uwagi na humorki blondyna, i wymuszam na swoich ustach wątły uśmiech. — I nie martw się, nie było tak źle — kłamię.

Mija chwila, podczas której nikt się nie odzywa, a jedynie Seth z Danielle wymieniają porozumiewawcze spojrzenia. Udając, że tego nie dostrzegam, w międzyczasie rozglądam się po pokoju, pragnąc zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Zapewne nie wrócę tu szybko, toteż warto wykorzystać tę chwilę.

Muszę przyznać, że pomieszczenie urządzono bardzo gustownie z olbrzymią dbałością o szczegóły i dobór kolorów. Ściany pomalowano na odcień kawy z mlekiem, a jedną z nich, na której wisi całkiem sporych rozmiarów telewizor, obłożono ozdobnymi piaskowcami. Drewnianą podłogę przykrywa w miejscu, gdzie siedzimy beżowy, puchaty dywan, który — mogę się założyć — jest tak samo miękki, na jaki wygląda. W pokoju nie znajduje się wiele mebli. Jedynie dwie skórzane kanapy, drewniany stolik do kawy oraz biurko i półka z książkami położone w dalszej części — wszystko utrzymane w tonacji brązów, których ciepłą barwę dodatkowo podkreślają zwisające z sufitu beżowe żyrandole sączące złotawe światło.

Trzy olbrzymie okna wpuszczające do pokoju ciepłe promienie słońca przysłonięto jasnoszarymi zasłonami, natomiast przed wykuszem ustawiono czarny fortepian.

Niemal dostaję palpitacji serca, podziwiając piękno tego instrumentu. Nawet z tej odległości dostrzegam napis na obudowie, od którego brzmienia tracę oddech i zaczynam drżeć z ekscytacji.

„Steinway & Sons”

Nawet w najwspanialszych snach nie wyobrażałam sobie, że znajdę się koło czegoś tak cudownego, a teraz siedzę kilka metrów od jednego z najlepszych fortepianów na świecie, jeśli nie najlepszego. Ledwo powstrzymuję się, by nie wstać i nie podbiegnąć do instrumentu, żeby choć dotknąć jednego klawisza i posłuchać wydanego przezeń dźwięku.

Zmuszam się do powrotu do rzeczywistości, skupiając się na siedzącej obok dziewczynie, choć mój wzrok co rusz ucieka w stronę fortepianu. Teraz z bliskiej odległości dostrzegam na twarzy Danielle delikatne piegi pokrywające policzki i nos, które dodają jej uroku i delikatności. Dziewczyna nie stosuje bardzo intensywnego makijażu; jedynie podkreśliła oczy delikatną, czarną kredką, przez co ich kolor wydaje się jeszcze intensywniejszy. Wymieniamy się spojrzeniami, jednak zaległa chwila ciszy przedłuża się jeszcze bardziej. Zaczynam powoli czuć się niekomfortowo, więc czym prędzej postanawiam zniknąć z tego pomieszczenia, nawet jeśli miałabym zostawić czarne cudo bez możliwości usłyszenia go.

— Dziękuję bardzo, że zajęliście się mną — mówię i podnoszę się z kanapy. — Czuję się już lepiej, więc będę się zbierać.

— Zaczekaj. — Zatrzymuje mnie głos Danielle. — Mam dla ciebie pewną propozycję…

Zastygam w miejscu niepewna, w którą stronę zrobić krok: w stronę drzwi i zakończenia tej rozmowy, czy w stronę kanapy, by posłuchać, co dziewczyna ma do powiedzenia.

Ostatecznie nie robię żadnego kroku, pozostawiając sobie możliwość ucieczki, jedynie spoglądam wyczekująco na Danielle.

— Chciałabym, żebyś dołączyła do samorządu jako technik — oznajmia opanowanym, niemal pozbawionym jakichkolwiek emocji głosem.

W tym samym momencie drzwi do pokoju otwierają się na oścież, a w progu staje nieznajomy, ciemnowłosy chłopak.