04. Rozdział czwarty

Witam wszystkich po naprawdę długim czasie mojej nieobecności. Mam nadzieję, że wybaczycie mi to kiedyś. Tak jakoś złożyło się, że napisałam ten rozdział przez ferie, więc postanowiłam go wrzucić, jednak nie zmienia to stanu Burzy... The Tempest nadal pozostaje zawieszone, ale powoli piszę kolejne rozdziały, jednak nim pojawią się one na blogu, chcę skończyć całość opowiadania i wysłać je do korekty do mojej przyjaciółki. No ale my tu nie o Burzy, tylko o Alicji. Zastanawiałam się, czy zostawić ten rozdział tak jak jest, czy dorzucić coś na koniec tajemniczego, ale stwierdziłam, że chyba nie będę przeginać. Tak więc, zostało tak jak jest. Co do następnego rozdziału to nie wiem, kiedy się pojawi. Pewnie znowu za jakiś czas, tylko mam nadzieję, że nie aż tak długi jak tym razem. Kończę ględzić i zapraszam do czytania i komentowania :D

P.S. Jeśli ktoś już zauważył, zaczęłam się podpisywać jako Amnesia, ale to nadal jestem ta sama stara CreativeViolet, tylko Amnesia krócej się pisze :P

***

Pochylam roztrzęsione i drżące ciało nad muszlą, a włosy opadają mi na oczy. Próbuję trzy razy, nim udaje mi się zgarnąć je z twarzy. Po raz pierwszy jestem wdzięczna losowi, że nic dzisiaj nie zjadłam. Zamiast wymiotów doskwierają mi jedynie dotkliwe spazmy bólu w okolicach brzucha, a to da się przeżyć. Względnie, ale da się.

Zaciskam dłonie na zimnej muszli i trzymam je tak długo, aż koniuszki palców stają się białe. Skupiam się na tym. Nie mogę tutaj siedzieć całą wieczność. Normuję oddech. Powoli. Spokojnie. Zamykam oczy, wypuszczając powietrze z płuc z przeciągłym świstem. Podnoszę się najpierw do przysiadu, a następnie wstaję i chwiejnym krokiem wychodzę naprzeciw napisowi.

Nadal tam jest. Nie zniknął. Nie wyparował jak za dotknięciem magicznej różdżki. To nie Hogwart, napominam się w myślach. A ja nie jestem szczególnym, wyjątkowym czy niepokonanym dzieciakiem walczącym ze złem. Jeśli chcę odszukać winnego, muszę to zrobić sama i na własną rękę. Bez magii…

Zaciskam dłonie w pięści, podbiegając do lustra. Chwytam mydło, szaleńczymi ruchami rozsmarowując je na gładkiej powierzchni. Całe ręce pokrywają mi fioletowe mydliny przypominające siniaki. Niczym ślady walki; rany bitewne. Następnie w ruch idą papierowe ręczniki. Biedny podajnik. Zostaje całkowicie opanowany przez mój narastający gniew.

Dopiero kiedy na lustrze nie widać ani śladu fioletowej mazi, wrzucam brudny papier do kosza i odsuwam się o parę kroków, sapiąc jak po przebiegnięciu maratonu. Cały mój niepokój oraz złość wyparowują, pozostawiając czystą determinację. Muszę wziąć się w garść. Odpowiedzi nie znajdą się same. A najlepiej zacząć szukać ich tam, gdzie od wieków ludzie poszukują odpowiedzi na dręczące ich pytania.

Pospiesznie zgarniam walające się po podłodze rzeczy z powrotem do torby, po czym wychodzę z łazienki. Na korytarzu panują pustki, więc domyślam się, że lekcja nadal trwa. Głupstwem z mojej strony byłoby, gdybym poszła teraz na zajęcia. Wolę unikać dzisiaj dwóch powiązanych ze sobą rzeczy: jedzenia i stresujących sytuacji.

Przechodzę korytarzem, rozglądając się po tabliczkach, jednak na parterze nie znajduję celu mojej wędrówki. Nie znajduję go również na pierwszym piętrze. Dopiero na drugim poziomie wydaję cichy, triumfalny okrzyk, odczytując napis „Biblioteka” na tabliczce.

Szarpię drzwiami do siebie, a zapach setek książek zalewa mnie momentalnie, tak charakterystyczny dla księgarń i bibliotek. Lubię ten zapach. Przypomina mi dzieciństwo, gdy wraz z bratem siadywałam w kręgu rozłożonych na podłodze map w gabinecie ojca. Stare mapy oraz stare książki mają bardzo podobny zapach i przeznaczenie. Obie rzeczy zabierają cię do nieznanych światów, sprawiając, że to, co niemożliwe nagle staje się możliwe.

Wchodzę w głąb pomieszczenia zupełnie ignorowana przez uczniów siedzących przy stolikach i uczących się. Całe szczęście. Przeczesuję wzrokiem pomieszczenie w poszukiwaniu wolnego komputera, znajdując go niemal na końcu długiego rzędu dokładnie takich samych stolików i monitorów, w które wpatrują się zahipnotyzowani uczniowie.

Siadam na wolnym miejscu, otwierając wyszukiwarkę. Wpisuję cytat z lustra i klikam 'szukaj'. Na ekranie wyświetla się siedemnaście wyników, z czego piętnaście to przepisy na potrawki z królika, a pozostałe dwa odsyłają do profili osób na portalach społecznościowych. Żaden z siedemnastu wyników nie wyjaśnia pochodzenia cytatu. Czy to książka, piosenka, wiersz, czyjeś słowa — czy Bóg jeden wie, co innego?

Rozcieram palcami skronie, zamykając oczy. Zacznij myśleć, Lexi…

— Widzę, że nie tylko ja lubię czytać o przygodach Alicji. — Słyszę po swojej lewej stronie czyjś niepewny głos.

Otwieram szeroko oczy i podnoszę głowę, odwracając ją w stronę siedzącego obok mnie niziutkiego chłopca z szopą popielatych włosów.

— Co proszę?

— No… — Wydaje się lekko zmieszany.

Opuszcza głowę w dół, nerwowo zaczynając się bawić palcami. Ostatkiem sił powstrzymuję się, by nie zacząć warczeć lub nie chwycić go za ramiona, by solidnie potrząsnąć tym wątłym ciałkiem.

— Mimochodem spojrzałem… I ten, no… Zauważyłem, że wpisałaś cytat mojej ulubionej książki, więc pomyślałem, że również ją lubisz…

— No przecież! — wykrzykuję radośnie, kiedy mój mózg zaczyna pracować. — Alicja w Krainie Czarów! Przecież to oczywiste…

Nadal cicho mruczę do siebie, ignorując speszonego chłopaka. W pewnym momencie zalewa mnie fala wstydu. Ostatecznie ten chłopaczek, choć nieświadomie, pomógł mi, naprowadzając na jakiś trop.

Wzdycham ciężko, a w myślach karcę się za to, ale odwracam się do niego, przywołując na twarz miły, niemal anielski, uśmiech.

— Przepraszam — zaczynam cicho, sprawiając, że spogląda na mnie olbrzymimi, wystraszonymi oczami tak ciemnymi, że niemal czarnymi. Cała jego niewielka i drżąca postać przypomina mi przerażoną łanię stojącą na środku drogi w świetle reflektorów. — Jestem Lexi.

— Nico — przedstawia się, a na jego usta wypełza słodki, niepewny uśmiech.

Jakoś tak, spoglądając na tę jego dziecięco-niewinną twarz, zaczynam go lubić. Może dobrze byłoby, gdybym miała w tej szkole choć jedną osobę, z którą mogłabym porozmawiać? Zapewne tak…

— Skąd wiedziałeś, że ten cytat jest z Alicji w Krainie Czarów? — kontynuuję.

— Przez moją pamięć — mamrocze niechętnie, ponownie zaczynając bawić się palcami. — Jakoś tak mam, że gdy coś raz przeczytam, pamiętam to już na zawsze…

— To niesamowite! — mówię, spoglądając na niego z niekłamanym podziwem.

— Naprawdę? — Podnosi głowę, wpatrując się we mnie z niedowierzaniem. — Wszyscy myślą, że to dziwaczne.

— Niby czemu? — dopytuję się zaskoczona. — To niesamowity dar, który może przyczynić się do wielu dobrych rzeczy. Nie wierz ludziom, kiedy mówią, że jest inaczej.

Nico uśmiecha się szeroko, a w jego policzkach pojawiają się dołeczki. Chyba właśnie zyskałam swojego pierwszego przyjaciela w tej szkole, myślę, niejako dumna z samej siebie.

— Dobra, Nico. Pomożesz mi znaleźć tu tę książkę? — rzucam, wstając od stołu.

— Pewnie!

Ruszamy pomiędzy regałami, cicho rozmawiając na temat mijanych książek, szkoły, obowiązków, lekcji oraz nauczycieli.

— Wiesz, zawsze uważałem baśniową Alicję za okropnie głupią — nagle zmienia temat.

— Czemu? — odpowiadam zaciekawiona.

— Poszła za białym królikiem bez żadnych pytań i wpadła wprost do króliczej nory. Właściwie to można by pomyśleć, że królik od samego początku wodził ją za nos, a ona tańczyła tak, jak on zagrał. Była marionetką w jego łapkach. Za każdym razem, kiedy myślała, że podejmuje własne decyzje, coraz bardziej wypełniała plan stworzony przed jej przybyciem. Dlatego uważam ją za głupią…

— Chyba jeszcze nikt nie zinterpretował tej książki w taki sposób — śmieję się bez opamiętania, jednocześnie starając się powstrzymać chichot. — Lewis Carroll chyba się w grobie przewraca…

— Nie śmiej się — burczy oburzony. — To moje zdanie.

— No już, już — poddaję się i spoglądam na niego z uśmiechem. — To bardzo interesująca interpretacja. Właściwie, podoba mi się.

— Mów, co chcesz, ale ja nadal będę twierdził, że biały królik był najbardziej przebiegłą postacią w tej książce. A skoro o niej mowa… — sięga na półkę znajdującą się za moją głową, wyciągając egzemplarz „Alicji w Krainie Czarów”, który wręcza mi — proszę bardzo.

— Dzięki.

Otwieram książkę, przerzucając kartki, aż zatrzymuję się na zaznaczonej kopertą stronie. Wyjmuję blokadę i momentalnie mój wzrok przykuwa zaznaczony na fioletowo fragment.

 „Jeżeli nie myślisz, to nie gadaj!”

Och! Co za tupet… Jeszcze się przekonamy, kto tu nie myśli!

Zamykam książkę z trzaskiem i szybko ruszam do biurka bibliotekarki, a Nico spiesznie drepta za mną, próbując mnie dogonić.

— Lexi! Zaczekaj — woła, chwytając mnie za ramię.

Odwracam się w jego stronę. Dostrzegłszy malujące się na jego twarzy przerażenie, zatrzymuję się, pozwalając mu na jego dziwactwa. Nerwowo spogląda to na książkę, to na podłogę, to na moją twarz.

— Przeczytaj to zdanie jeszcze raz i pomyśl…

Marszczę gniewnie brwi.

— Niby…

— Po prostu to zrób! — przerywa mi, wlepiając intensywne spojrzenie w moje oczy.

Na jego twarzy pojawia się pionowa zmarszczka, a wargi przygryza ze zdenerwowania. Dobrze, że przynajmniej nie obgryza paznokci, myślę, ale posłusznie wykonuję polecenie, ponownie odszukując fragment. Nagle dopada mnie olśnienie; trybiki w moim mózgu wskakują na odpowiednie miejsce i voilà!

— To ostrzeżenie — mruczę pod nosem, a mój puls przyśpiesza.

Nico kiwa głową, potwierdzając moje obawy.

— Tylko, po co? Przecież jestem tu dopiero pierwszy dzień.

— Może tu nie chodzi tylko o ciebie? — podpowiada.

Rzucam mu zaskoczone spojrzenie i otwieram usta, by powiedzieć coś, co dręczyło mnie już od dłuższej chwili.

— Nie tutaj — uprzedza mnie, rozglądając się po sali. Robię to samo, co on, ale jak dla mnie nie ma tu nic podejrzanego, jedynie uczniowie pogrążeni w nauce. — Spotkaj się ze mną na lunchu — oświadcza bardziej, niż proponuje.

Nagle moją uwagę odwraca siedząca przy stole dziewczyna, która zrzuciła na ziemię swój piórnik, a cała jego zawartość rozsypała się po ziemi.

— A co z książką? — pytam, ponownie skupiając uwagę na Nico, ale mój towarzysz zdążył się już ulotnić.

Wzdycham ciężko, a „Alicja” spoczywająca w mojej dłoni ciąży mi niczym tonowy głaz.

— I co ja mam teraz z tobą zrobić?

Ostatecznie decyduję się odłożyć książkę na miejsce. Pod regałem dostrzegam biały papier koperty, który wcześniej służył jako zaznaczenie strony. Podnoszę go z ziemi, spoglądając na wygrawerowane w dolnym rogu inicjały F.A. Rozglądam się po bibliotece, jak jakiś przestępca, ale gdy nikogo nie zauważam w pobliżu, chowam kopertę do kieszeni kurtki.

Z szaleńczo bijącym sercem wychodzę z biblioteki, a w tym samym momencie wpadam na dziewczynę o zielonych oczach, a jej miedziane loki są ostatnim, co widzę, nim obraz wypełnia mi przytłaczająca czerń. Głowę rozsadza mi ból wywołany bliższym spotkaniem trzeciego stopnia z podłogą i po chwili nie czuję już niczego. Jedynie pustkę.

***

Budzi mnie pukanie w szybę. Uporczywe trzaski, jakby ktoś próbował się włamać. Otwieram oczy i zapalam lampkę koło łóżka, a ciemność zalewa jasny blask. Niemal umieram na zawał, kiedy wyłania się z mroku za oknem czyjaś twarz. A dokładniej twarz Aarona. Szybko podbiegam do okna i wpuszczam go do środka.

— Czy ty chcesz, żebym zeszła z tego świata?! — szepczę wściekle do brata.

— Wybacz, nie pomyślałem o tym — odpowiada, uśmiechając się kpiarsko. Wyciąga ramiona w moją stronę.

Prycham pod nosem, ale pozwalam się przytulić. Nagle zawadza moje ramię swoim, a mi nie udaje się powstrzymać syku bólu. Brat natychmiast odsuwa się ode mnie i spogląda na moją twarz z troską. Jego oczy rozszerzają się, kiedy zauważa rozcięcie nad prawą brwią skrzętnie schowane pod grzywką.

— Lex… — jego głos drży od ledwo hamowanej wściekłości — czy to znowu się dzieje?

— Wyluzuj, Aaron — mówię pośpiesznie, próbując załagodzić sytuację. — Spadłam ze schodów.

— Ta, jasne. A ja jestem śpiewającym o lecie bałwanem — wzdycha ciężko, przeczesując dłonią swoje jasne włosy. — Jakoś ci nie wierzę, Lexi.

— Wierz w co chcesz, ale taka jest prawda — odwarkuję i okręcam się na bosej stopie, pragnąc wpełznąć ponownie pod kołdrę i iść spać.

Łapie mnie za lewą rękę, a ja przestaję widzieć, oślepiona nagłą falą bólu, która niemal powala mnie na ziemię. Po chwili czuję na swojej głowie zimne palce brata, delikatnie głaszczące rozpalone czoło. Spogląda na mnie z niemą prośbą w oczach, a ja kiwam głową pokonana oraz zawstydzona.

Odwracam się do niego plecami i unoszę koszulkę, ukazując zielono-fioletowo-żółte siniaki pokrywające cały lewy bark.

— Och, Lexi… —za plecami słyszę zszokowany głos brata — mama wie o tym?

— Nie — odpowiadam machinalnie. — I nie mów jej. Sama sobie z tym poradzę.

— Jak?

— Nie wiem, coś wymyślę — rzucam, ponownie opuszczając koszulkę. — Zresztą, jak zawsze…

Odwracam się do Aarona i próbuję wzruszyć ramionami, ale kończy się to tylko kolejnym spazmem bólu.

— Przepraszam, Lexi. — Wyłapuję jego szept w półmroku.

— Za co? — dziwię się.

— Że nie mogę być przy tobie i chronić cię przed nimi…

— Doskonale wiesz, że to nie twoja wina — przerywam mu pospiesznie. Przerabialiśmy ten temat już setki razy, odkąd to się zaczęło.

— Wiem, ale i tak nie mogę sobie tego wybaczyć! Przyrzekam, że zrobię wszystko, by cię ochronić — oświadcza nagle pewnym siebie głosem.

Wpatruję się w jego twarz, tak dobrze znaną jak własna, zastanawiając się, kiedy to się stało. Ten chłopięcy uśmiech, zadziorny błysk w oczach i niekończące się pokłady pozytywnej energii zostały nagle przyćmione przez tę nową cechę, której nie dostrzegłam w nim nigdy wcześniej.

Czuję się jednocześnie dumna i smutna, kiedy waga tej informacji zakorzenia się w moich myślach oraz sercu. Jak mogłam przegapić ten moment? Moment, w którym mój brat stał się mężczyzną…