07. Rozdział siódmy

Witam wszystkich. Wesołych Świąt i tak dalej. Bla, bla bla, dużo słodyczy, zdrówka, szczęścia, bla bla bla, i czego sobie tam życzycie. Oto mój prezent dla was, szczególnie dla tych, co mają dość jajek xD. Ściskam was cieplutko i dziękuję za to, że jesteście. Jednak mam dla was przykrą wiadomość. Rozdział ósmy może być troszeczkę później, niż za dwa tygodnie, bo zanim go opublikuję — muszę go dokończyć i napisać rozdział dziewiąty xD Ale nie martwcie się — to nie będzie duże opóźnienie.

Zapraszam do czytania oraz do wyrażenia swojej opinii w komentarzu.

***

W jednym i tym samym momencie dzieją się dwie zupełnie sprzeczne rzeczy. W pierwszej chwili wszystko się zatrzymuje; nikt nie wie, co się stało, nikt nie śmie się poruszyć, a tym bardziej odezwać. Chwilę później fałszywy spokój przeradza się w masową panikę — po kafeterii rozchodzą się przerażone krzyki, większość osób wstaje od swoich stolików i stara się przepchnąć do wyjść ewakuacyjnych. Wśród spanikowanych uczniów dostrzegam postać Danielle i Caspra przepychających się przez tłum w stronę, z której, jak domniemam, pochodził krzyk.

— Zostań tutaj! — nakazuję Nico, a sama zaczynam podążać za Danielle.

Wiem, że zachowanie spokoju w tej chwili to najistotniejsza sprawa, toteż staram się opanować szalejące w piersi serce. Łokciami toruję sobie drogę przez wzburzony tabun ludzkich ciał i w duchu dziękuję samej sobie, że poleciłam Nicowi zostać przy stoliku. W tej rozszalałej hordzie zostałby na pewno stratowany.

Po kilku sekundach, które zdają się trwać godzinami, wreszcie dostrzegam postać Danielle pochylającą się nad nieprzytomną osobą. Podbiegam do tamtego miejsca i momentalnie zbiera mnie na wymioty. Nie z powodu leżącej na ziemi jasnowłosej dziewczyny, z której głowy wypływa strumyczek ciemnoczerwonej krwi o charakterystycznym, metalicznym zapachu. Mój żołądek buntuje się z powodu setek białych larw pełzających po stoliku i po rozrzuconej na blacie kanapce.

Nagle czuję, jak czyjeś dłonie chwytają mnie za ramiona i okręcają w drugą stronę, odwracając od widoku tych robali. Spoglądam w stalowoszare oczy w ciemnej oprawie okalane naprawdę długimi, jak na męskie standardy, rzęsami.

— Znasz się na pierwszej pomocy? — Głos Caspra ściąga mnie na ziemię.

— Tak — odpowiadam pospiesznie i pozwalam się pociągnąć w stronę krwawiącej dziewczyny.

— Kazałam Sethowi biec po pielęgniarkę i dyrektorkę! — odzywa się Danielle z podłogi, nie spuszczając  blondynki z oczu. — Nie mam czym zatamować krwawienia!

— Ja mam — oznajmia chłopak i pospiesznie ściąga swoją czarną koszulkę z logo jakiegoś zespołu.

Nawet nie udaje mi się dokładniej mu przyjrzeć w tym całym zamieszaniu, jednak to nie czas na to. Szatyn podaje mi materiał, a ja składam go pośpiesznie i, klękając koło nieprzytomnego ciała blondynki, przyciskam koszulkę do rany z boku głowy. Jednocześnie drugą ręką sprawdzam, czy z tętnem wszystko w porządku. Kątem oka obserwuję, jak Casper przykłada ucho do ust dziewczyny, nasłuchując jej oddechu.

Kiedy wyczuwam puls dziewczyny, a chłopak kiwa głową, potwierdzając obecność oddechu, mój umysł zalewa fala ulgi. Chwilę później słyszę odgłos karetki podjeżdżającej pod szkołę, a do kafeterii wbiega zaaferowana pielęgniarka, dyrektorka Vermonth oraz profesor Dagon. Niespełna kilkadziesiąt sekund później wpada do pomieszczenia dwójka ratowników medycznych, którzy przejmują moją rolę i zabierają nadal nieprzytomną dziewczynę na noszach do samochodu. Razem z nimi znika pielęgniarka i dyrektorka, a my zostajemy w opustoszałej sali sami z Dagonem.

— Chodźmy stąd — wydaje polecenie mężczyzna i, zataczając ramieniem, wskazuje nam, byśmy jak najszybciej wyszli ze stołówki.

Oglądam się za siebie na stolik, przy którym pozostawiłam Nico, jednak nie ma go tam. Pewnie wyszedł z kafeterii, jak tłum się przerzedził, myślę, nadal zachowując jasność umysłu dzięki krążącej w żyłach adrenalinie.

Podążamy w ciszy za profesorem, a ja ciągle wpatruję się w jego żółte japonki popiskujące na posadzce. Tak bardzo nie pasują do tego miejsca i okoliczności, że właściwie są jedynym, dzięki czemu jeszcze się nie rozkleiłam na dobre. Po chwili dochodzimy do biura dyrektorki, a Dagon otwiera przed nami drzwi i ruchem dłoni zaprasza do środka.

Jestem w tym pomieszczeniu drugi raz w przeciągu kilku godzin, co właściwie stanowi mój rekord bytowania w gabinetach dyrektorskich. Tym razem jeszcze intensywniej uderza mnie chłodny i surowy wystrój pomieszczenia skupiony na szarościach i czerni, ponieważ mogę go porównać do wystroju panującego w pokoju samorządu uczniowskiego.

Całą trójką opadamy na ustawionym pod ścianą czarnym szezlongu, natomiast Dagon przysuwa sobie fotel zza biurka i siada naprzeciwko nas. Wzdycha przeciągle, zamykając oczy i przeczesując swobodnie opadające mu na twarz włosy. Musiały wypaść z kitki w trakcie tego całego zamieszania.

— Opowiedzcie mi wszystko po kolei — zaczyna i obrzuca nas zmęczonym wzrokiem.

— Skąd miałeś klucze do tego gabinetu? — wtrąca Casper, mrużąc podejrzliwie oczy.

— Nadine dała mi je, zanim pojechała do szpitala. Prosiła, abym wyjaśnił z wami zaistniałą sytuację i odesłał do domu — odpowiada mężczyzna, wytrzymując spojrzenie szatyna. — Nie zmieniaj tematu, Cas.

Chłopak krzywi się, słysząc zdrobnienie, i prycha pod nosem, po czym wbija wściekle wzrok w swoje dłonie.

— Siedzieliśmy w kafeterii, gdy nagle usłyszeliśmy krzyk dobiegający z dalszej części pomieszczenia — zaczyna opowiadać Danielle, zastanawiając się co chwila nad swoimi słowami, by niczego nie pominąć. — Kiedy większość uczniów zaczęła panikować i kierować się w stronę wyjść ewakuacyjnych, pobiegliśmy z Casprem i Sethem w stronę źródła problemu. Tam zauważyliśmy leżącą na ziemi i krwawiącą Kathy Johnson, więc poleciłam Sethowi, by pobiegł po pomoc.

— Doskonale wiem, dlaczego wy zostaliście w stołówce — przerywa jej profesor i składa dłonie jak pistolet, który nakierowuje na mnie. — Teraz chciałbym się także dowiedzieć, co ty tam robiłaś, Lexi Foley.

Przez szok wywołany tym, że Dagon zna moje imię i nazwisko, nie mogę się odezwać; dopiero po chwili otrząsam się i zmuszam swój język oraz mózg do kooperacji.

— Kiedy usłyszałam krzyk, pobiegłam, by pomóc. Nie pomyślałam nad efektem swoich działań, jednak sądziłam, że będę mogła wspomóc Danielle w jakikolwiek sposób.

— I pomogłaś. Bardzo dobrze się spisałaś — zapewnia mnie profesor, po czym ponownie prześlizguje się wzrokiem po naszej trójce. — Jednak jak na razie żadne z was mi nie wytłumaczyło, skąd w kanapce Kathy wzięły się larwy.

Cała trójka tężeje na wspomnienie tego obrzydliwego widoku. Nie mam pojęcia, skąd wzięło się to paskudztwo, więc opuszczam głowę, zatrzymując spojrzenie na swoich dłoniach. O dziwo, nie zauważam już lakieru na paznokciach — musiałam go nieświadomie zdrapać przez cały dzień.

— I nikt nic nie wie? — ponownie zabiera głos Dagon. — Czyli mam rozumieć, że był to nieudany kawał, który przerodził się w wypadek?

— Doskonale wiesz, że to nie był wypadek — wypluwa z jadem Casper. — To kolejna sprawka Alicji!

Dagon marszczy brwi i spogląda na mnie niepewnie.

— To nie jest temat na tę chwilę, Casprze — zauważa ostrożnie i jednocześnie dobitnie informując, że nie powinnam tego słyszeć

— Dlaczego?! — oburza się szatyn i podrywa z kanapy. — Przecież ona i tak się o wszystkim dowie, prędzej czy później! Więc może lepiej już teraz ją uświadomić?!

Odwraca się od mężczyzny, łypiąc pociemniałymi od gniewu oczami na moją osobę. Jego pierś  faluje, a żyła na szyi zaczyna niebezpiecznie pulsować.

— Widzisz, Lexi — syczy moje imię niczym przekleństwo, a ja momentalnie zaciskam dłonie w pięści, starając się opanować narastającą frustrację. — Chciałaś przyjść do normalnej szkoły, poznać miłych i pospolitych ludzi oraz przeżyć okres liceum we względnej beztrosce i harmonii. Niestety, muszę cię rozczarować. Trafiłaś na takie bagno, że nie zdziw się, jeśli zaczniesz w nim tonąć szybciej, niż zdążysz wypowiedzieć słowo „matura”. A nie oszukujmy się. Nie należysz do ludzi silnych psychicznie, więc może lepiej byłoby dla ciebie, jakbyś podwinęła pod siebie ogonek i wróciła tam, skąd przyszłaś.

Moje ciało ponownie działa automatycznie, a przez myśl przepływają takie wiązanki słowne, których nie powstydziłby się największy gangster. Zrywam się jak oparzona z leżanki i staję twarz w twarz z Casprem. Pomimo że jestem od niego ciut niższa, całą swoją wściekłość przenoszę w spojrzenie, którym go obdarzam oraz w słowa wypływające z moich ust niepohamowaną falą.

— Co ty sobie, do cholery, myślisz?! — zaczynam się na niego drzeć, a obraz rzeczywistości zniekształca się przez czerwoną mgłę wypełniającą mój umysł.

Spuśćcie wszystkie psy ze smyczy, mamusia wróciła!

— Jak śmiesz mi mówić, że jestem słaba psychicznie?! Nic o mnie nie wiesz, a zachowujesz się, jakbyś znał mnie na wylot!

— Znam takie jak ty i to aż za dobrze!

— Takie jak ja?! — parskam z niedowierzaniem. Dosłownie przestaję nad sobą panować. Chyba zaraz rozerwę tego zuchwalca na strzępy! — Ja też znam takich jak ty! To zwykłe, aroganckie dupki, które myślą, że wszystko im wolno! Wsadź sobie te ostrzeżenia tam, gdzie światło nie dochodzi! Może przy okazji znajdziesz swój mózg!

— Wystarczy tego! — woła Dagon, nim rzucamy się sobie do gardeł. — Casper, najpierw odwieziesz Lexi, a później sam pojedziesz do domu, by ochłonąć. Ja zostanę z Danielle i postaram się uzyskać choć trochę przydatnych informacji na temat sprawcy tej... nieprzyjemnej sytuacji.

Chłopak odwraca się w jego stronę i łypie na niego groźnie, ale zanim ponownie zacznie się wykłócać, mężczyzna wstaje z fotela i chwyta jego ramię.

— To nie była prośba — warczy mu do ucha.

Casper odsuwa się od nauczyciela i podnosi ręce do góry w geście poddania się. Szybko wychodzi z gabinetu, klnąc pod nosem. Pozostaję jeszcze chwilę w pomieszczeniu, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Nie chcę wracać do domu z tym arogantem, a jednocześnie nie uśmiecha mi się wyczekiwanie na przystanku lub ponad godzinny spacer.

Nagle koło mojego boku pojawia się Danielle i, trzymając w wyciągniętej dłoni karteczkę, uśmiecha się z dystansem.

— Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, zadzwoń do mnie — mówi, a ja kiwam głową, odwzajemniając uśmiech i chwytając karteczkę z numerem telefonu.

Wybiegam z gabinetu i omal nie wpadam na tego dupka, który, zdaje się, obrał sobie za cel wyprowadzenia mnie dzisiaj z równowagi.

— Mógłbyś uważać, gdzie stoisz — warczę na niego.

— Mogłabyś uważać, na kogo wbiegasz. — Odbija piłeczkę szatyn i szybkim krokiem, nawet nie oglądając się na mnie, kieruje się w stronę wyjścia z budynku.

Po drodze mijamy szafki szkolne, do których podchodzi Casper i z jednej z nich wyjmuje bluzkę z długim rękawem. Kiedy naciąga ją przez głowę na ramiona, ja nie potrafię oderwać spojrzenia od jego torsu. A właściwie od tatuażu smoka owiniętego wokół lewego biodra i spływającego poniżej linii spodni.

— Zaraz zaślinisz sobie całą brodę — zauważa ironicznie, a moje policzki robią się czerwone.

— Wcale nie — burczę pod nosem, ale jednocześnie rugam swoje hormony za głupotę.

Idę za nim w bezpiecznej odległości mniej więcej metra, co rusz prostując i zaciskając palce w pięści, by się rozładować. Zanim wychodzimy na zewnątrz, opanowuję emocje i zamykam je bezpiecznie w głębi swego umysłu — tam, gdzie ich miejsce. Podchodzimy do czarnego samochodu zaparkowanego na parkingu. Całe szczęście, że brat nauczył mnie rozpoznawać większość marek, toteż z łatwością poznaję logo Maserati.

— Ktoś tu lubi się lansować… — nucę kąśliwie, mając pewność, że szatyn to słyszy.

— Ktoś tu zaraz będzie wracał na piechotę — fuka w odwecie, zamykając mi w ten sposób usta.

Naburmuszona zajmuję miejsce pasażera, a zapach samochodu, zmieszany z dymem tytoniowym, momentalnie uderza w mój zmysł powonienia, sprawiając, że zaczynam się krztusić.

— Jak rozumiem, nawet ci nie proponować jednego — oznajmia, wskazując palcem na leżącą pomiędzy siedzeniami paczkę papierosów.

— Znam szybszy sposób, by się zabić — mruczę jedynie w odpowiedzi, gdy odpala silnik i wyjeżdża z parkingu.

Wnętrze zalewa cicha muzyka płynąca z głośników, jednak nie są to dźwięki gitary elektrycznej czy growlu, których spodziewałam się po szatynie, a jedynie spokojne ballady wykonywane przez kobietę przy akompaniamencie fortepianu i gitary.

Wiercę się na fotelu wyłożonym czerwoną skórą i rozglądam po wnętrzu, unikając patrzenia na mojego towarzysza niedoli. Spodziewałam się, że do tej szkoły chodzą bogate dzieciaki, jednak nigdy nie zakładałam, że aż tak! Samochód, w którym siedzę, z całą pewnością nie należał do tanich zakupów, a jego wnętrze, idealnie dopasowane do ciemnoszarego wykończenia, świadczy o tym, że ten model został wyprodukowany specjalnie na zamówienie jakiejś szychy.

Gdy już nie mam czemu przypatrywać się we wnętrzu auta, wreszcie przenoszę wzrok na skupionego na drodze Caspra. Jego prawy profil, z kółeczkiem wbitym w wargę, wyraźnie odcina się od ciemnego otoczenia. Kiedy przekrzywia lekko głowę w bok i drapie się po szyi, zauważam cienką bliznę biegnącą przez jego podbródek — małą skazę na perfekcyjnej skórze. Zastanawia mnie, gdzie się jej nabawił. Może w jakiejś bijatyce gangsterskiej lub gdy ratował dziewczynę z opresji?

Parskam pod nosem i przekręcam głowę, wpatrując się uparcie w drogę wijącą się przed nami. Głupia, głupia, głupia…

— Gdzie mieszkasz? — pyta nagle, odwracając głowę od drogi i taksując mnie wzrokiem.

— Burlington, ulica Locust 54 — odpowiadam, na co potakuje i skręca w prawo.

— Kim jest Alicja? — wypalam, a Casper mocniej zaciska dłonie na kierownicy.

— Nie wiem — zbywa mnie, jednak ja tak szybko nie odpuszczam.

— Więc skąd wiesz, że to jej sprawka? — drążę dalej.

— Po prostu wiem.

— A co z wypadkiem tamtego chłopaka, A-Arona? — pytam, jedynie zająknąwszy się na imieniu brata.

Nagle samochód zaczyna niespodziewanie hamować, a kiedy już staje na poboczu, Casper odwraca się do mnie z ponownie wymalowaną na twarzy furią.

— Wysiadaj — warczy, ciskając we mnie gromami ze stalowych oczu.

Kulę się na siedzeniu i zamykam usta, nawet na niego nie patrząc.

— Przepraszam — szepczę po chwili, a samochód chwile później ponownie włącza się do ruchu.

Resztę podróży przebywamy w ciszy, każdy zamknięty we własnych myślach i lękach. Jedyne dźwięki towarzyszące nam to pomruki silnika i delikatne uderzenia strun gitary połączone z uroczym, ale pełnym smutku głosem kobiety.

„Spiralnie spada w dół”

„Gryzie słowa niczym wyjący wilk”

„Nienawiść wypluwana z naszych ust”

„Lecz nadal śpimy jakbyśmy byli kochankami”*

Mogłabym się zatracić w tej melodii wypełniającej moje serce tęsknotą za kimś, kogo nigdy nie spotkałam. Nostalgią za czasem, którego niedane nam było spędzić razem; słowami, które nigdy nie zostały wypowiedziane; emocjami, które nigdy nnie zostały wyrażone na głos…

Po pewnym czasie samochód zwalnia i zatrzymuje się koło chodnika jakieś sto metrów od domu ojca. Już mam wysiąść, kiedy nagle przychodzi mi ochota, by zadać ostatnie pytanie. Z ręką na klamce odwracam się do Caspra i napotykam jego szare oczy wypełnione czymś, czego nie spodziewałabym się u niego ujrzeć.

Tęsknotą.

— Dlaczego tak bardzo mnie nienawidzisz?

Jego spojrzenie zmienia się diametralnie w ciągu ułamka sekundy. Od zaskoczenia, przez strach i ból, aż po zimną obojętność.

— Myślę, że czas najwyższy, abyś nauczyła się nie zadawać pytań, na które i tak nikt ci nie odpowie — wydusza z siebie głosem, w którym brzmi wszystko oprócz tego, co chcę usłyszeć: prawdy.

Nie mówiąc nic więcej, a nawet nie żegnając się, wysiadam z samochodu i idę chodnikiem, nie oglądając się za siebie. Nim wchodzę na teren posesji, widzę tył samochodu znikającego za zakrętem. Gentlemen się znalazł...

Otwieram drzwi, a w progu „wita” mnie zszokowana Melissa.

— Czy to krew? — piszczy na powitanie, wskazując na moją białą bluzkę z czerwonymi zastygłymi plamami.

— Nie moja — wyrzucam jedynie z siebie, bo zmęczenie całym dzisiejszym dniem powoli wdaje mi się we znaki. Wymijam ją i znikam na piętrze, nie mówiąc więcej ani słowa. Wiem, że tak tego nie zostawi, ale przynajmniej do czasu, aż zjawi się ojciec - mam spokój. Wchodzę do swojego pokoju i rzucam się na łóżko, pragnąc jak najszybciej pogrążyć się we śnie.

Nagle przypominam sobie o kopercie schowanej w kieszeni spodni, więc pospiesznie wyciągam ją i rozrywam. Moim oczom ukazuje się ozdobna kartka z wygrawerowanym na fioletowo tekstem.

https://down-the-rabbit-hole.com/

Fałszywa Alicja

Wpatruję się w kartkę, a moje serce przyśpiesza. Wyciągam z drugiej kieszeni telefon i wbijam w niego numer. Jeden sygnał. Drugi sygnał. Trzeci…

— Halo? — Słyszę po drugiej stronie.

— Cześć, Danielle. Z tej strony Lexi — mówię, a na mojej twarzy pojawia się złowieszczy uśmiech, zapowiadający przyszłe kłopoty. Jeszcze mu pokaże swoją psychiczną słabość! — Zmieniłam zdanie…

* Daughter - Still