06. Rozdział szósty

Welcome, welcome, welcome!

Zebraliśmy się tu dziś, aby połączyć świętym węzłem blogowym ten oto nowy rozdział z poprzednią częścią historii. Jeśli ktokolwiek ma coś przeciwko temu związkowi, niech nie czyta, bądź powróci do opowiadań dla dwunastolatek. Co internet złączył, niech człowiek nie rozłącza, a komentarze potwierdzą xD

And may the odds be ever in your favor!

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = DAJESZ JEDNOROŻCOWI KOPA W DUPĘ NA SZCZĘŚCIE

***

Jeśli możliwe byłoby wyznaczenie szczytu zaskoczenia, to stanowiłaby go właśnie mina nieznajomego chłopaka w tym momencie. Spogląda na mnie i na przemian otwiera oraz zamyka usta, jakby chciał coś powiedzieć. Na dolnej wardze czarne kółeczko kolczyka połyskuje w świetle wypełniającym pokój w takt ruchów jego ust. Dziwna chwila jednak mija szybko, a twarz szatyna tężeje i zastyga w nieprzeniknionej masce.

— Co się dzieje? — pyta srogim, lekko zachrypniętym głosem.

— Właśnie proponowałam Lexi, aby dołączyła do samorządu — odpowiada mu rzeczowo Danielle i wstaje z kanapy.

Podchodzi wolnym krokiem do zastygłego w drzwiach chłopaka i kładzie mu dłoń na ramieniu.

— Rozmawialiśmy o tym.

— A ja powiedziałem: nie — odwarkuje, krzywiąc usta i odsuwa się od dziewczyny. — To za szybko.

Obserwuję ich rozmowę z daleka, czując, że nie powinnam jej widzieć. A w szczególności nie powinnam widzieć zranionej miny Danielle wywołanej słowami nieznajomego szatyna.

— Nie mamy wyboru.

— Danielle, zrozum! — Odwraca się w jej stronę, a na jego twarzy wykwita wyraz niepohamowanej wściekłości. — To nie jest coś, nad czym możemy tak po prostu przejść do porządku dziennego!

— Wiem, ale… — Próbuje coś jeszcze dodać, ale szatyn wchodzi jej w słowo.

— Aaron nie był twoim pieskiem, żebyś teraz szukała sobie kolejnego pupilka! — krzyczy na kulącą się pod drzwiami dziewczynę, a ja zamieram.

Dosłownie i w przenośni moje serce staje mi w przełyku, a oczy robią się szkliste.

— Aaron? — szepczę na głos, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, jednak moje pytanie ściąga na mnie spojrzenia wszystkich obecnych w pokoju.

Jedno wypełnione smutkiem, drugie poczuciem winy, a trzecie wściekłością tym razem skierowaną w moją osobę.

— Przepraszam — odzywa się Danielle smutno, wpatrując się we mnie. — Nie powiedziałam ci, co się stało z naszym poprzednim technikiem...

— I nie musisz — prycha nieznajomy, przerywając jej, ale dziewczyna posyła mu tylko karcące spojrzenie i ignoruje jego wypowiedź.

— Miesiąc temu zdarzył się wypadek. Aaron, bo tak się nazywał, spadł z dachu i znalazł się w śpiączce. Prowadził z nami bardzo ważny projekt, dlatego potrzebujemy twojej pomocy w dokończeniu go.

Krew ścina mi się w żyłach i mam wrażenie, że świat zaczyna wirować. Na krótką chwilę przestaję słyszeć wszystko inne oprócz szumu rozbrzmiewającego w moich uszach. Obraz zamazuje się w wszechogarniającej bieli, gdy wbijam paznokcie w skórę dłoni. Dopiero ból przywraca mnie do rzeczywistości.

Wypuszczam powietrze z płuc i prostuję zgięte palce. Więc oni sądzą, że samobójstwo Aarona było nieszczęśliwym wypadkiem...

— Nie potrzebujemy jej, Dani — ponownie warczy ciemnowłosy chłopak. — I to nie był wypadek. Sama doskonale wiesz, że to jej sprawka!

Spoglądam na niego zszokowana i robię krok w stronę drzwi, przy których stoi. On coś wie, pojawia się myśl jak czerwone światełko ostrzegające przed nieuchronnie zbliżającą się katastrofą.

— Wystarczy tego, Casper! Wyjdź stąd natychmiast! — Danielle podnosi głos na nieznajomego chłopaka, niwecząc mój plan podbiegnięcia do niego i wypytania o to, co wie na temat Aarona.

— Z miłą chęcią — syczy Casper i posyłając mi nienawistne spojrzenie, znika za drzwiami, trzasnąwszy nimi przy okazji.

Ponownie zalega cisza. Atmosfera w pokoju jest napięta niczym w filmie grozy przed kulminacyjną sceną.

— To było... — zaczyna Seth, przerywając ciszę.

— Intensywne — dopowiada Danielle i wzdycha ciężko.

Poprawia ręką włosy i bluzkę, nim odwraca się w moją stronę. Dalej stoję na środku pokoju z dłońmi ponownie zaciśniętymi w pięści. Nagle robi mi się zimno i mam wrażenie, że ściany zaczynają na mnie napierać. To za dużo jak na jeden dzień...

— Jeszcze raz przepraszam za jego zachowanie, jednak moja propozycja nie ulega zmianie — mówi, sondując mnie wzrokiem niczym wykrywacz kłamstw.

Wpatruję się w jej morskie oczy, w których ponownie błyszczy powaga i chłód, jednak nie mogę wyrzucić z głowy tamtego spojrzenia pełnego poczucia winy. Kręcę głową, powstrzymując za wszelką cenę łzy przed spłynięciem na policzki.

— Nie — mówię słabo, ale w panującej w pokoju ciszy brzmi to jak wystrzał armatni, przeszywający serce i duszę. — Nie mogę wam pomóc. Przepraszam…

Wyrzucam z siebie słowa ze ściśniętym gardłem i wbijam wzrok w podłogę, kierując się do drzwi, odprowadzana rozczarowanymi spojrzeniami.

— Jeśli zmienisz zdanie, będziemy na ciebie czekać… — Słyszę jeszcze zapewnienie Setha, zanim drzwi zamykają się za mną, odgradzając ścianą od ich oczekiwań.

Szybko zbiegam schodami na parter i wypadam na zewnątrz, nie oglądając się za siebie. Otaczam się ramionami niczym tarczą i siadam na schodku przed wejściem do szkoły. Powstrzymuję łzy napływające do oczu, skupiając się na miarowym oddychaniu.

Nawet jeśli chciałabym im pomóc, to nie potrafię. Nie mogę złamać kolejnej obietnicy danej bratu.

Dopiero gdy chłód pochodzący od kamiennych schodów przenika przez moje spodnie i dociera do ciała, a dzwonek szkolny obwieszcza początek kolejnej lekcji, decyduję się podnieść z ziemi. Ostatecznie nie mogę zmarnować całego dnia na niechodzenie na zajęcia, a już i tak opuściłam dwie godziny angielskiego.

Spoglądam w plan i kieruję się na historię społeczeństwa. Wchodząc do sali, zajmuję tym razem jak najdalsze miejsce, by jak najmniej się wyróżniać, ale na szczęście nauczycielka — niska i pulchna kobieta po pięćdziesiątce — nie zwraca na mnie żadnej uwagi.

Lekcja mija szybko, choć kobieta dość często przynudza swoim monotonnym głosem. Tyle dobrze, że mam już ten materiał przerobiony, więc z czystym sumieniem mogę gapić się w przestrzeń i ignorować pozostałych uczniów. Moją głowę ciągle zaprząta tamten chłopak — Casper i jego słowa, ale w szczególności moje myśli krążą wokół tego kolczyka w wardze i ciemnobrązowych loków.

Skup się, dziewczyno, warczę na siebie w myślach, zirytowana własnym zachowaniem, a może i zachowaniem tamtego chłopaka. Bezdyskusyjnie zachował się, delikatnie mówiąc, jak dupek, więc nie powinnam się nim interesować w żaden sposób dla własnego dobra. Powinnam jedynie odszukać go i wypytać o informacje na temat „wypadku” Aarona. Tylko jak miałabym to zrobić, by nie zdradzić się przy okazji?

Wzdycham ciężko i przymykam oczy, próbując odgonić pozostały po porannej konfrontacji z podłogą pulsujący ból głowy. Pozostałe do końca lekcji piętnaście minut spędzam, wsłuchując się w głos nauczycielki opowiadającej o upadku republiki rzymskiej. Monotonność tych zajęć zdaje się otępiać pulsowanie rozchodzące się po mojej czaszce.

Kiedy rozbrzmiewa dzwonek, szybko pakuję się do torby i razem z tłumem ludzi udaję się szkolnej kafeterii. Jakby nie można było nazwać tego stołówką jak w normalnych, publicznych szkołach. Ustawiam się w kolejce i zamawiam coś, co ewentualnie można określić jako jedzenie. Przynajmniej w tym aspekcie szkoła prywatna pozostaje na równi z państwówką…

Rozglądam się po sali w poszukiwaniu wolnego miejsca, gdy nagle obok mnie pojawia się czupryna popielatych włosów Nica oraz cała reszta jego mikroskopijnej postaci przyodziana w czerwono-czarną koszulę w kratę oraz ciemne spodnie.

— Hej, słyszałem, co się stało — mówi zmartwiony i zaczyna prowadzić mnie w stronę wolnego stolika na końcu pomieszczenia. — Dobrze się czujesz?

— Zależy, o czym słyszałeś — mruczę zrezygnowana i zmęczona tym dniem, ignorując ostatnie pytanie o moje samopoczucie.

Najchętniej wróciłabym do domu, schowała się pod kołdrą i została tam na wieki.

— Podobno wpadłaś na przewodniczącą szkoły i, upadając na ziemię, zemdlałaś, a później Seth musiał cię przetransportować do pokoju samorządu.

— Dorzuć do tego jeszcze, że rano go spoliczkowałam — dodaję, a Nico przystaje nagle, zastygły w szoku.

— O tym nie słyszałem…

Dochodzimy do stolika i siadamy na niebieskich, plastikowych krzesełkach tak bardzo niewygodnych, że moja pewna, i wiele znacząca strategicznie, część ciała zdaje się wołać o pomstę do nieba. Dopiero teraz zauważam pierwszorzędną i kluczową pozycję tych miejsc. Możemy obserwować wszystko, co dzieje się na sali, a przy okazji sami pozostajemy praktycznie niezauważalni.

— Dobre miejsca — chwalę chłopaka, stawiając tacę na ladzie.

Spogląda na mnie z uśmiechem i wzrusza ramionami, jakby chciał przekazać, że to nic takiego.

— Nico? — pytam w pewnym momencie, bo coś mi przychodzi do głowy. — Wcześniej, zanim przyszłam do tej szkoły, sam siedziałeś przy tym stoliku?

Chłopak momentalnie markotnieje i wbija wzrok w swój talerz, grzebiąc widelcem w zielonym groszku. Przetacza jedno ziarenko w tę i we w tę, skrzypiąc widelcem po talerzu i doprowadzając mój ból głowy do szału.

— Nie mam tutaj za wielu znajomych — odpowiada po chwili, ciągle wpatrując się w groszek, kiedy już niemal ulegam ochocie rzucenia jego talerzem w ścianę. — Jestem aspołeczny.

Pozwalam wybrzmieć tej informacji i przeminąć. Wiem, jak to jest być całkowicie odizolowanym w szkole, więc rozumiem, jak on się czuje, opowiadając mi o swojej sytuacji.

— No widzisz, ja również — mówię, uśmiechając się do niego lekko. — Możemy być od teraz razem „bez znajomymi aspołecznikami”.

Nico podnosi głowę i spogląda na mnie, a w jego oczach dostrzegam radość i ulgę. Uśmiecha się ponownie szeroko i zaczyna opowiadać o szkole. Słucham go jednym uchem, przytakując w odpowiednich momentach, gdy na stołówce pojawia się znajoma trójka osobników. Danielle, Seth i Casper, odprowadzani spojrzeniami wszystkich wokół, kierują się do stolika ustawionego na środku pomieszczenia. Mam wrażenie, że w stołówce nagle wszystko ucichło razem z rozmowami i uderzeniami sztućców o talerze, jakby każdy bał się wydać najcichszy dźwięk.

Nagle moje oczy krzyżują się ze wzrokiem Caspra, a jego usta krzywią się w widoczny sposób. Przełykam ślinę ze zdenerwowania i przenoszę wzrok na Nico, jednak jego mina wyraża dokładnie tę samą nerwowość co moja.

— Coś znowu musiało się stać — mamrocze przerażony.

Zaskoczona jego stwierdzeniem, unoszę obie brwi do góry, niemo pytając, co ma na myśli.

— Chodzi mi o wypadki — szepcze, zbliżając się jak najbardziej do mnie, by te informacje nie doleciały do nieodpowiednich uszu. — Ale to nie są wypadki.

— Więc co?

— Jej gra — odpowiada szybko i rozgląda się po pomieszczeniu.

Prycham pod nosem na taką ostrożność, ale skóra zaczyna mnie nieprzyjemnie mrowić.

— Jesteś tu nowa, więc nie słyszałaś o Króliczej Norze ani o Alicji — mówi, wpatrując się swoimi olbrzymimi, czarnymi oczami w moją twarz, a przez moje ciało przechodzą lodowate dreszcze. — To właściwie aż dziwne, że już dostałaś od niej ostrzeżenie — mruczy sam do siebie.

— Ale co to za miejsce, ta Królicza Nora? I kim jest Alicja? — Również zaczynam szeptać, a niepokój powoli wkrada się do mojej świadomości.

To o tym imieniu była mowa na kartce pod łóżkiem Aarona. I jestem niemal na sto procent pewna, że napis na lustrze także wykonała owa „Alicja”.

Nico otwiera usta, by wreszcie przekazać mi informację, na którą czekałam od czasów otrzymania listu po próbie samobójczej brata, jednak w tym samym momencie powietrze w kafeterii przebija niczym sztylet wibrujący, dziewczęcy krzyk pełen przerażenia.