14. Rozdział czternasty

Ho ho ho!

Wesołych świąt, moje misie kolorowe! Mam nadzieję, że Mikołaj będzie szczodry w tym roku i przyniesie Wam najlepsze i najfajniejsze prezenty. xD

(Mój materializm już został zaznaczony, więc mogę przejść do tych bardziej "uroczych" życzeń). 

A więc tak, moi mili, kochani czytelnicy! Na te święta życzę wam przede wszystkim zdrowia, radości oraz miłości. Żeby w waszym życiu zagościło jak najwięcej dobra i śmiechu, żeby wszystkie wasze wspomnienia były warte pamiętania przez długie lata, a ich wspominanie przynosiło wam jak najwięcej pozytywnej energii i uśmiechu. Życzę wam cierpliwości zdecydowanie potrzebnej przy spędzaniu świąt w gronie rodzinnym. I co najważniejsze, życzę, abyście posiadali jak najwięcej dobra w sercach; żeby ten dzisiejszy świat nie wygrał z waszym wewnętrznym ciepłem; i żebyście jak największą liczbę osób obdarowali tym ciepłem. <3

Mam nadzieję, że pozostaniecie ze mną i z Alicją w nadchodzącym roku. A tymczasem jeszcze raz wesołych świąt i szczęśliwego nowego roku! :*

KOMENTUJESZ=DAJESZ JEDNOROŻCOWI KOPA W DUPĘ NA SZCZĘŚCIE

*** 

Cisza tego miejsca jest przytłaczająca. Nie słychać żadnych odgłosów, tak częstych w środku miasta. Żadnych śmiechów, żadnych rozmów, żadnych kłótni, żadnego śpiewu ptaków, żadnego szumu wiatru. Zupełnie nic, jakby wszystko zamarło w trwodze przed nadchodzącym końcem dnia. Ciekawe, czy zawsze tak tutaj jest?

Razem z Białym Królikiem przemykamy uliczkami, trzymając się głównie wąskich, ciemnych przejść. Całe ciało mam napięte do granic możliwości,  ponieważ na każdym kroku muszę pozostawać czujna. Nie wiem, jak daleko jest tamta armia, ale domyśliłam się, że spotkanie z nią mogłoby przynieść przykre, brutalne skutki.

Chłopak lekko wychyla się zza rogu, spoglądając na główną ulicę. Obserwuję, jak jego uszy podnoszą się i w napięciu drżą, wyłapując nawet najcichsze dźwięki. To tak bardzo przypomina mi sposób zachowywania ofiary ciągłych polowań. Coraz bardziej żałuję pojawienia się tutaj, w Króliczej Norze. Wstrzymuję oddech w oczekiwaniu na odgłos zbliżających się kroków, krzyki lub chociażby przekleństwo oznaczające wpadniecie w pułapkę, ale nic się nie dzieje. Zupełnie nic. Królik odwraca się w moją stronę, mierząc mnie zimnym, lekko zadziornym spojrzeniem,

— Czas na zabawę — szepcze ironicznie, opierając dłonie na moich ramionach. Powstrzymuję chęć, by się od niego odsunąć. — Słuchaj mnie teraz, złotko. Biegniesz, ile sił w tych twoich zgrabnych nóżkach do bramy miasta i nie oglądasz się za siebie. Nie zatrzymuj się, dopóki nie znajdziesz się na granicy lasu.

— A ty? — wyrywa mi się nagłe pytanie, choć sama nie wiem dlaczego. Ostatecznie Biały Królik nie sprawia wrażenia idealnego towarzysza podróży, ale jednak mnie uratował.

— Będę tuż za tobą — odpowiada spokojnie, wręcz z chamską pewnością siebie. — Ktoś musi osłaniać twój tyłek przed możliwymi uszkodzeniami mechanicznymi.

Parskam śmiechem na to niedorzeczne wyznanie, a Królik przesuwa się, puszczając mnie przodem. Zaciskam dłonie, biorę wdech i wybiegam z zaułka. Świat mija mi niczym kolorowa feeria barw; zupełnie jakbym siedziała w kolejce górskiej pędzącej w dół. Obrazy zlewają się w niewyraźną plamę zmieniających się kształtów i barw. Jedyne dźwięki docierające do mojego pływającego w adrenalinie mózgu to oddech i pulsowanie krwi. Wszystko inne zanika jak za sprawą magicznego wyłącznika.

Ból łydek pojawia się dopiero po jakimś czasie od minięcia bramy. Moja kondycja troszkę podupadła przez ostatnie pół roku siedzenia w domu. Zanim jeszcze postanowiłam się poddać, męczyłam się o wiele mniej. Cóż, praktyka czyni mistrzem, prawda? A bycie zwierzyną łowną i codzienne uciekanie przed ich uderzeniami, kopnięciami czy wyzwiskami było całkiem intensywną praktyką.

Dopiero, jak przed oczami pojawia się linia lasu, pozwalam sobie zwolnić odrobinkę. Ostatecznie zatrzymuję się, gdy mijam pierwsze drzewa, kryjąc się w półmroku. Sapię głośno, opierając dłonie o uda. Powoli normuję oddech, starając się powstrzymać drżenie zmęczonych mięśni. Kto wie, może się jeszcze dzisiaj przydadzą? Odwracam się plecami do lasu, wypatrując Białego Królika, ale nigdzie go nie ma.

Nie wiem, co teraz powinnam zrobić: czekać na niego czy wrócić i poszukać go. Nie cierpię takich sytuacji, gdy nie mam pojęcia, co robić, a muszę podjąć decyzję. Chodzę w tę i z powrotem na przestrzeni trzech metrów, co rusz spoglądając w kierunku drogi. Tak mija mi pięć minut, podczas których poziom mojego podenerwowania sięga zenitu.

Starczy tego, myślę i przechodzę na skraj lasu, decydując się na „misję ratunkową” dla tego białego futrzaka. Zakładam ramiona na piersi, wpatrując się ostatni raz w pustą drogę okalaną smutnymi, bezlistnymi drzewami ciągnącymi się aż pod bramy miasta. Nagle słyszę za plecami trzask gałązki pękającej pod ciężarem ciała. Nim zdążę się odwrócić, czyjaś dłoń przysłania mi oczy i usta, a druga ręka krępuje ciało w stalowym uchwycie.

Zamieram.

— Ninja to z ciebie żaden — mówi wesoło Biały Królik wprost do mojego ucha, a jego ciepły oddech łaskocze skórę karku i szyi.

Chwilę później rozluźnia uścisk, a ja ponownie mogę oddychać. Posyłam mu zirytowane spojrzenie spode łba, na co jedynie wzrusza ramionami, uśmiechając się głupkowato.

— No co? Pożartować już nie można?

— Nie — odpowiadam krótko, ruszając przed siebie w głąb lasu.

— A ty dokąd? — Dolatuje mnie z tyłu pytanie.

— Do przodu — oświadczam pewnie, nie oglądając się za siebie.

Chłopak po chwili dogania mnie, idąc przede mną tyłem, by móc dalej wygłaszać swoje drażniące teksty.

— Dobry kierunek, ale zły. — Zatrzymuje się nagle, a ja omal nie wpadam na niego.

Gniewnie marszczę na niego brwi, zastanawiając się, skąd wytrzasnęli takiego wariata.

— To gdzie mam iść? — Poziom mojej irytacji powoli zbliża się do stanu krytycznego…

— Jak to: gdzie?! Ty nie wiesz? — Biały Królik wydaje się być szczerze zdziwiony. — Na spotkanie Black TeaTable Party oczywiście!

…szczególnie, że moim towarzyszem jest zmutowany futrzak z psychopatyczną osobowością pięciolatka.

Mam dość. Definitywnie. Poddaję się.

— Prowadź, zajączku. — Wzruszam ramionami, a Biały Królik uśmiecha się triumfująco, kierując się dokładnie w tym samym kierunku, w którym ja wcześniej.

Pozostawię to bez komentarza.

Maszerujemy przez las już dobre dziesięć minut, podczas których Królik opowiada mi o tym, jak wyglądała Nora zanim Alicja ją przejęła.

— Jedynie ten las pozostał niezmieniony — mówi, a w jego głosie pobrzmiewa lekka nutka nostalgii, zupełnie jakby myślami wciąż był w tamtej krainie. — Alicja, o dziwo, pozostawiła Lemniskatę w nienaruszonym stanie.

— Lemniskatę? — pytam, smakując tej nazwy. Brzmi tak dziwnie; egzotycznie a zarazem miękko i znajomo.

— Tak nazywa się ten las. Lemniskata — odpowiada, maszerując z ramionami założonymi za głową.

Od czasu do czasu pomiędzy opisywaniem mi dawnej Nory a seksistowskimi komentarzami na temat moich pośladków lub biustu, Królik nuci sobie jakąś melodię, dosłownie kilka dźwięków, po czym przerywa i kręci głową niezadowolony.

— Właściwie nie chodzi o sam las, tylko o drzwi. Spotkałaś je już na pewno. — Potwierdzam skinieniem głowy. — No to wiesz, że jest ich pięć. Pierwsze, które otworzyłaś, prowadzą do miasteczka Dopokąd.

— A inne? — Coraz bardziej ciekawią mnie zasady panujące w tym świecie.

— Nie wiem. To zależy od ciebie i od twoich drzwi. Mogą cię zaprowadzić wszędzie albo nigdzie — oznajmia, wpatrując się we mnie z nieodgadnioną miną.

— Czyli mam pięcioro drzwi, z których każde prowadzą w inne miejsce, ale tylko jedne są otwarte. Co z pozostałymi, jak mogę je otworzyć?

Królik zaczyna się śmiać, a właściwie chrumkać, bo przez jego wystające zęby dźwięk zostaje zniekształcony.

— Spokojnie, maleńka — rzuca pomiędzy spazmami śmiechu — dowiesz się wszystkiego w swoim czasie.

Nie pytam już o więcej; pozwalam, żeby opowiedział mi o Króliczej Norze takiej, jaką on znał, zanim pojawiła się Alicja.

— Gdy jeszcze władzę sprawował Król Kier, cała ta kraina prezentowała się zupełnie inaczej. Nie wiesz, jak wyglądają inne rejony Nory, więc ci nie będę ich teraz opisywał. Zamiast tego opowiem ci, jak żyło się w miasteczku. Teraz panuje tam martwa cisza, prawda? Nie zawsze tak było. Jeszcze parę miesięcy temu Dopokąd tętniło energią. Tam zbierali się wszyscy gracze, rozpoczynali swoje eventy, wymieniali przedmiotami zebranymi na misjach, targowali, walczyli o władzę i możliwość rozpoczęcia gry z Królem Kier. Ci najlepsi mogli ubiegać się o audiencję w pałacu i rzucenie wyzwania Królowi. Jeśliby wygrali, Król spełniał ich życzenie, ale to życzenie nie odnosiło się do Króliczej Nory. Chodziło właśnie o świat realny; Powierzchnię, jak się tutaj wyrażamy o zewnętrznym świecie. Dlatego tak wiele osób chętnie brało udział w rozgrywce. Nora dawała możliwości, o jakich się nie śniło nawet zwykłym uczniom, poczynając od „zgubienia” słabych sprawdzianów, poprzez organizację nadprogramowych wycieczek, a kończąc na zmuszeniu marnego nauczyciela do odejścia ze szkoły. Dziwnym trafem kiedy była potrzeba, Król Kier zawsze potrafił znaleźć na daną osobę „haka”.

Milknie na chwilę, zbytnio pochłonięty nurtem wspomnień. Spomiędzy drzew co jakiś przenikają promienie zachodzącego słońca, naprzemiennie kładąc się na jego twarzy i białych włosach, przez co kosmyki włosów sprawiają wrażenie migających gwiazd.

— Teraz wszystko jest spaczone — kończy, pozostawiając mnie z masą kłębiących się pytań, na które nie zamierza odpowiadać.

W tej chwili zapłaciłabym każdą cenę, byleby tylko móc zobaczyć tę Norę z opowiadań Królika. Każda gra jest jak zaproszenie do umysłu jej twórcy. A móc wejść teraz do umysłu Aarona? Bezcenne.

W pewnym momencie ciszę Lemniskaty przerywa przeciągłe wycie, brzmiące niczym wrzask tysięcy kruków zrywających się do lotu. Przystaję w miejscu, spoglądając w górę na ciemniejące coraz bardziej niebo. Krwisty kolor zamienił się już w purpurę poprzecinaną pasami granatu, a na północy zapłonęła już pierwsza gwiazda.

Biały Królik natychmiast zastyga przerażony w miejscu. Rzucam mu szybkie spojrzenie. I to okazuje się być błędem. Bo zamiast zostać uspokojona, że to nic takiego, że to często zdarza się w Norze, widzę niemal namacalny strach kryjący się w oczach Królika. Pierwszy raz widzę go tak przerażonego, zupełnie jakby właśnie kończył się świat.

— Wypuścili go… — szepcze nerwowo, odwracając się w moją stronę. — Szybko! Uciekaj! Nie oglądaj się! — Popycha mnie do przodu, sam zostając na tyłach.

Nie rozumiem, o co chodzi, ale to w tym momencie nieważne. Nawet nie udaje mi się zrobić kilku kroków, kiedy pojawiają się pierwsze wibracje rozchodzące się falami.

Czuję, jak pod stopami ziemia zaczyna rytmicznie drżeć, jakby olbrzymie, ciężkie łapy opadały na nią, zbliżając się coraz bardziej i bardziej.

— Już za późno… — Bierze głęboki wdech, jakby się godził z niechybną śmiercią.

— Co się dzieje? — wołam, a strach zalewa moje komórki. Widzę, jak ściana drzew przed nami kołysze się i rozstępuje, łamiąc się niczym dziesiątki zapałek. Jaka istota ma tyle siły, by być zdolną do czegoś takiego?

— Ukryj się! Szybko! — rzuca błagalnym tonem.

Jednak już nie ma czasu na szukanie ucieczki. Ostatnie drzewa łamią się pod naporem cielska bestii, która wypada na sam środek drogi, ukazując się nam w pełnej krasie. Zatrzymuje się jakieś sto metrów od nas i podnosi łeb, wbijając wprost w nas spojrzenie olbrzymich, czarnych ślepi.

Zwierzę przypomina niedźwiedzia skrzyżowanego z wilkiem. Olbrzymie, wielkie i owłosione cielsko zajmuje całą przestrzeń na drodze. Masywne łapy z długimi pazurami drapią ziemię, a z paszczy najeżonej zębami jak u tyranozaura wystaje długi jęzor, z którego cieknie ślina. Potwór przekrzywia łeb, a mi wydaje się, że na jego mordzie pojawia się makabryczny… uśmiech.

— Bandzierchlast… — Słyszę jeszcze zatrwożony szept chłopaka, a chwilę później powietrze ponownie zostaje przecięte przez wycie. Tym razem nie brzmi to jak krakanie kruków, tym razem jest to rechot samego diabła torturującego potępione dusze.

Bestia rzuca się do ataku, a moje serce zamiera. Nagle zostaję pchnięta przez Białego Królika, którego bestia chwyta zębami, odrzucając go kilkadziesiąt metrów dalej.

Zwierz warczy i kłapie zębami, zbliżając się do leżącego w dziwnej pozycji chłopaka. Jego prawa ręka jest wykrzywiona pod nienaturalnym kątem, a z głowy cieknie cienkim strumyczkiem krew, plamiąc ciemnozieloną trawę pod drzewem.

Chwytam leżący niedaleko kij, rzucając się na ratunek Królikowi. Wiem, że takim kawałkiem drewna nic nie zdziałam, ale chociaż trochę opóźnię chwilę zatopienia zębisk w ciele mojego towarzysza. Biorę zamach i rzucam patykiem wprost w łeb Bandzierchlasta, trafiając go w lewe ucho. Bestia momentalnie się odwraca w moją stronę, zostawiając Królika w spokoju.

Brawo, to był genialny plan, przemyka mi przez myśl, po czym zwierz rzuca się na mnie, powalając na ziemię i przygniatając ciężarem swojego cielska.

Leżę na plecach, czując na twarzy gorący, śmierdzący zgniłym mięsem oddech Bandzierchlasta. Bestia pochyla się nade mną i tym razem jednoznacznie mogę stwierdzić, że jej pysk wygina się w morderczym uśmiechu. Unosi łapę, opuszczając ją zaraz koło mojego ramienia, a długie szpony zatapiają się w mojej ręce.

Zamykam oczy i krzyczę z bólu. Jest on tak prawdziwy, że w tym momencie zrobiłabym wszystko, żeby się skończył. Ale się nie kończy. Każda sekunda zdaje się trwać w nieskończoność. Wszystko, co pozostało, to pulsujący ból ramienia i śmierdzący oddech bestii. Niech już to skończy, niech już mnie wykończy. Cokolwiek, byleby wreszcie skończył się ten ból!

Nagle słyszę dziwny świst powietrza i jęk bólu, a oddech Bandzierchlasta zostaje zastąpiony świeżym powietrzem. Z olbrzymim trudem otwieram zmęczone oczy, obserwując nadzwyczajną scenę. Bestia stoi kawałek dalej, machając łapami i kłapiąc zębami na wszystkie strony, gdy co rusz pojawia się i znika dziwny osobnik, a robi on to tak szybko, że cała jego postać zdaje się być rozmazana. Bandzierchlast próbuje go złapać zębiskami albo przygnieść ciężarem cielska, jednak dziwny nieznajomy jest o wiele szybszy. W jego rękach błyszczą ostrza, które zatapiają się w skórze potwora, pozostawiając na niej krwawe szramy. Nagle nieznajomy znika, by po chwili pojawić się kilka metrów ode mnie i z pełną siłą szarżuje na mordę potwora. Skacze w górę i rzuca się na jego pysk, zatapiając ostrza wprost w prawym oku bestii. Bandzierchlast wydaje z siebie jęk i odwraca się, uciekając w stronę, z której przyszedł.

Nie mam już siły obserwować kolejnych wydarzeń. Na skraju pola widzenia pojawia się czerń, która coraz bardziej próbuje mnie pochłonąć. I w końcu udaje się jej, jednak ostatnie, co widzę, to zielonozłote, kocie oczy wpatrzone centralnie w moją twarz.