13. Rozdział trzynasty

Och, rany julek! Jak dawno mnie tutaj nie było! Na szczęście wróciłam z nowym rozdziałem (przepraszam, że tak długo to trwało, ale niestety — szkoła jest ważniejsza, choć o wiele bardziej wkurzająca) oraz z informacją, że Alicja jest już również dostępna na Wattpadzie. Jak na razie jest tylko kilka (chyba pięć albo sześć) dostępnych rozdziałów, ale myślę, że do końca przyszłego tygodnia pojawią się już wszystkie. Hmhmhm... Co by tu jeszcze powiedzieć? Ach! Ogółem do czternastego rozdziału już mam napisane trochę (bo ten rozdział podzieliłam na dwa, hihi xD), więc postaram się go wrzucić na 31. października, jak dobrze pójdzie. Taki mały prezencik halloweenowy xD. Wydaje mi się, że to wszystko na dziś. Jakby coś, to od czasu do czasu sprawdzajcie Rokrocznium (po lewej stronie), ponieważ tam będą się pojawiały ważne informacje, jak np. data dodania kolejnego rozdziału.

No więc, zapraszam do czytania, pozdrawiam i ściskam cieplutko.

Całuski :*,

Amnesia.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = DAJESZ JEDNOROŻCOWI KOPA W DUPĘ NA SZCZĘŚCIE

***

Jeśli ktoś wcześniej powiedziałby mi, że moje życie stanie się ciągłym, niekończącym się koszmarem, wyśmiałabym go. Nie dlatego, że bym mu nie uwierzyła. Powiedziałby mi tylko to, co wiedziałam już od dawna. Moje życie było koszmarem, odkąd nauczyłam się reagować no własne imię, jednak to, co działo się od dwóch dni, weszło na wyższy poziom. Dosłownie ewoluowało, niczym pokemony.

Myślenie, planowanie, staranie się rozwikłać tę całą przeklętą rozgrywkę — jakie to ma znaczenie, skoro Alicja zdaje się wiedzieć o wszystkim? Jest tu Bogiem, a ja? Nikłym pyłkiem w jej oczach, kolejną marionetką podążającą za sznurkiem. Jaki to wszystko ma sens? Czy cokolwiek ma sens?

Takie myślenie wciąż mi towarzyszy, kiedy zlękniona siedzę przed czarnym ekranem laptopa, bojąc się go włączyć. A jednocześnie spoglądam na telefon, na to jedno zdanie, które wywołuje u mnie dreszcze. W pamięci odżywają słowa Aarona zapisane drżącą ręką na kartce papieru; tak pełne emocji, lęku, strachu, pragnienia. Najchętniej skuliłabym się, ukryła pod pościelą przed całym światem, tak jak to robiłam przez ostatnie sześć miesięcy — ale nie mogę tego zrobić. Nie tym razem. „Zamień lęk w swoją siłę” zwykł mawiać Aaron; tym razem zamierzam go posłuchać.

Dłuższą chwilę bawię się skradzionym kluczem — obracam go w dłoniach, ważę jego ciężar, przejeżdżam opuszkami palców po każdym wgłębieniu. Teraz już nie ma odwrotu — zaszłam tak daleko, mogę zajść jeszcze dalej, tylko… Tylko muszę wyłączyć swoją moralność. W tym świecie moralność jest przeszkodą, więzami powstrzymującymi od osiągnięcia celu.

Zaciskam palce na chłodnym metalu i podnoszę go do ust. Chucham na klucz, zupełnie jakby był moim szczęśliwym losem na loterii, po czym odkładam go na blat stolika ustawionego koło łóżka.

Podciągam kolana pod brodę, opierając się o ścianę, a przyjemny chłód otula moje nagie ramiona. Wyciągnąwszy drżącą rękę, włączam laptopa, po czym załączam Króliczą Norę, nakładając Shade’a na głowę. Już po chwili moje oczy wypełnia przygaszony blask spadający z zachmurzonego nieba, a uszy wypełnia szum drzew.

Świat nadal wygląda jak wyjęty z kadru Miasteczka Halloween. Pomarańczowo-brązowo-złote liście zalegają smętnie pod konarem rozpołowionego przez uderzenie pioruna dębu. Wielki, potężny — wzgardzony, pokonany przez przeważającą siłę, skazany na powolne konanie w zapomnieniu. Czerwona jak krew, lepka i lśniąca w zagubionych, płonących przeklętym złotem promieniach słońca żywica wypływa z głębi ubodzonego drzewa, spływając po korze tak, jak krew przyozdabia płynnymi, karminowymi łzami zranioną skórę.

Gdy tak stoi ten dąb — sam jeden strażnik bram do raju potępionych — widzę w nim odbicie samej siebie, swojej obecnej sytuacji, bezradności. A jednak nadal trwa niewzruszony i niepokonany; trwamy niewzruszeni i niepokonani. Póki nie padniemy skruszeni czy połamani.

Nagle słyszę szmer, a spod sterty liści wyłania się coś małego, białego, przypominającego... królika. Staje na tylnych łapkach, spogląda na mnie czerwonymi ślepiami, a jego nosek oraz wąsiki zabawnie drżą. Strzyże uchem, po czym odwraca się, bez przyczyny zaczynając uciekać.

— Zaczekaj! — wołam za nim, rzucając się do biegu.

Biały królik co chwila zatrzymuje się, spoglądając do tyłu, czy nadal za nim nadążam. A z każdym przebiegniętym metrem krajobraz coraz bardziej się zmienia. W pewnym momencie królik wbiega do olbrzymiego, ciemnego lasu. Zatrzymuję się na jego skraju, przypominając sobie o tych wszystkich horrorach,  gdzie niemyśląca, główna bohaterka wpada do takiego właśnie buszu, w którym czeka na nią morderca z przygotowaną siekierą.

Zaciskam pięści, biorę głęboki wdech, po czym pozwalam, żeby otoczyła mnie mroczna, upiorna zieleń drzew. Powoli, ostrożnie przedzieram się przez chaszcze,  jednak pojedyncze gałązki wplątują się w moje włosy, smagają skórę rąk oraz twarzy. Spomiędzy liści i traw co chwile wyłania się skrawek białego futerka.

— Gdzie idziesz? Dokąd mnie prowadzisz?! — krzyczę w gęstwinę opanowaną przez zatrważającą ciszę. Nie słychać tutaj nic — żadnego ćwierkania ptaków, szumu wiatru przemykającego pomiędzy gałęziami — tylko mój oddech i rozbrzmiewające kroki świadczą o ostatnim żywym istnieniu przebywającym na tym cmentarzysku natury.

Królik nadal ignoruje moje pytania, mechanicznie wykonując swoje zadanie. Kiedy po piętnastu minutach przedzierania się biegiem przez las zaczynam wątpić w genialność pomysłu ganiania po puszczy za dziwnym zwierzakiem, nagle dzieją się dwie rzeczy. W moją twarz trafia olbrzymią gałąź, na chwilę pozbawiając mnie świadomości, a w tym samym momencie grunt usuwa mi się spod nóg. Z piskiem przerażenia zamarłym na ustach wypadam z lasu w pięknym stylu — zjeżdżam tyłkiem po olbrzymiej skarpie piasku. Zatrzymuję się metr od czekającego na mnie królika, oglądając go przez palce dłoni asekuracyjnie podniesionych do twarzy w razie upadku.

— Otworzyć drzwi! — Z jego gardła wydobywa się skrzekliwy pisk, powodując moją dezorientację.

Wypuściwszy powietrze z ust, opuszczam dłonie, spoglądając na królika ze zdziwieniem.

— Otworzyć drzwi! Otworzyć drzwi! — powtarza, po czym kica w stronę łąki, a mój wzrok podąża za nim.

Szok zamyka mi usta. Na olbrzymiej polance w kształcie koła, otoczonej zewsząd rosłymi, ciemnozielonymi drzewami stoi pięcioro drzwi. Nic poza nimi. Podnoszę się z ziemi, powolnym krokiem zbliżając się do białego futrzaka. Każde z tych przejść jest zupełnie inne.

Pierwsze z nich wyglądają jak prowadzące do neogotyckiej kamienicy; dwuskrzydłowe, łukowate i przeszklone u góry z drewnianymi zdobieniami. Na samym środku na obu skrzydłach zamocowano wykonane z mosiądzu kołatki przedstawiające głowę szczerzącego się tygrysa. Te, pod którymi usadowił się mój zwierzęcy towarzysz przypominają stare, drewniane drzwi do szafy, niczym wyjęte z kadru filmu „Opowieści z Narnii”. Pełne ozdobnych żłobień przedstawiających rozłożyste drzewo na środku, a u dołu i u góry dziwne, mitologiczne postacie tańczące wokół ogniska. Trzecie zostały wykonane na kształt wejścia pałacowego. Zdecydowanie najbardziej wybijają się wizualnie spośród pozostałych: pomalowane niebieską farbą, ze złotymi wzorami oraz wieloma żłobieniami, otoczone z boku dwiema kolumnami łączącymi się u góry w daszek. W porównaniu z tymi wrotami, następne przejście: żeliwna brama w poziomymi prętami zakończonymi ozdobnymi liśćmi wygląda bardzo skromnie, wręcz smutno. Jednak największe zdziwienie budzą u mnie ostatnie drzwi. Wykonano je z tego samego materiału, z którego robi się tablice szkolne. Na ich powierzchni widnieją namalowane kolorowymi kredami kwiaty, motyle oraz inne cuda-wianki. Podchodzę do nich, naciskam na klamkę, pchana jakąś niewidzialną siłą, ale nic się nie dzieje.

Zrezygnowana okrążam dziwne zjawisko opuszczonych wrót na środku niczego, podczas gdy królik cierpliwie czeka, podążając za mną swoimi małymi, czerwonymi ślepiami. No przecież to zwykłe drzwi i nic więcej, myślę z lekka zirytowana. Po co mam je niby otwierać, skoro donikąd nie prowadzą?

— Otworzyć drzwi — ponawia polecenie zwierzak, gdy już staję przodem do niego, na wprost wejścia.

— Niby jak? — rzucam, ale pytanie jest bardziej skierowane do mnie niż do kogoś konkretnego.

— Klucz! Otworzyć drzwi kluczem — odpowiada spokojnie, a ja zastygam w miejscu. Wyciąga łapkę przed siebie, wskazując na moją lewą kieszeń w czarnym płaszczu.

Sięgam do niej dłonią, nagle z przerażeniem czując zimny dotyk metalu na skórze. Zaciskam palce, wyciągając z kieszeni ciężki, stary, ozdobny klucz wykonany z brązu. Rączka klucza została wykuta na kształt serca, a jego języczek ma bardzo specyficzny i niepowtarzalny kształt. Sapię z wrażenia, przenosząc zdumiony oraz lekko zdezorientowany wzrok to na klucz, to na drzwi, to ponownie na klucz.

— Otworzyć! Otworzyć! — Z zamyślenia wyrywa mnie poirytowany głos białego królika.

Otrząsam się z tego chwilowego otępienia, po czym podchodzę do drzwi, wkładam klucz do dziurki, przekręcając go w lewo… i czekam. Na wybuch, na eksplozję, na koniec świata — ale nic się nie dzieje poza cichym kliknięciem rozbrzmiałym w pogrążonej w ciszy polanie.

Teraz co? Wejść czy nie wejść — oto jest pytanie…

Popycham drzwi, a one z cichym skrzypieniem otwierają się do środka, ukazując niezwykły obraz ukryty za nimi. Bo nie ma tam trawy z drugiego końca polany, o nie. Zamiast tego w oddali znajduje się miasteczko, do którego prowadzi wykładana kocimi łbami dróżka.

Nim zdążę się wycofać, zostaję popchnięta przez królika i z piskiem wpadam przez wrota, lądując po drugiej stronie. Odwracam się, chcąc nawrzeszczeć na to małe, złe i niegodziwe stworzenie, ale z zaskoczeniem zauważam, że za mną… nie ma nic. Drzwi zniknęły, tak samo mój groteskowy przewodnik. Zostałam kompletnie sama… gdzieś.

Gdy nie pozostaje mi nic innego, ruszam ścieżką w stronę miasteczka. Po drodze podziwiam piętrzące się w górę, jak mitologiczni strażnicy bram Olimpu, konary drzew, na których ostało się jeszcze kilka czerwonych liści. Chwieją się na wietrze, trzeszczą i trzaskają, szemrając między sobą o minionych osobach, miastach i historiach. Jednak, idąc tą ścieżką, mam dziwne, nieodparte wrażenie, jakoby te drzewa obserwowały mnie swoimi Argusowymi oczyma, podążając za każdym moim krokiem.

Aby opanować to nieznośne uczucie, skupiam się na podziwianiu widoku miasteczka rozciągającego się jakieś dwieście metrów przede mną. Po tonącym w bladoróżowo-pomarańczowej poświacie niebie wspinają się wąskimi strużkami kłęby dymu unoszące się z kominów wystających ponad dachy. Domki, zniszczała i porozrzucane chaotycznie jak wzgardzone kostki domina rzucone w kąt starej szafy, bardziej przypominają krajobraz porzuconego miasta duchów niż sztuczną rzeczywistość wykreowaną przez syna najlepszego twórcy gier ostatniego stulecia. Choć przyznaję, atmosfera mroku i niebezpieczeństwa jest tu tak silna, że aż włoski na moich ramionach stają dęba.

Wiatr hulający pomiędzy połaciami pustego terenu, porośniętego przez wysoką, wysuszoną trawę, wpada pod mój czarny płaszcz, obcałowując skórę przeszywającymi, lodowatymi pocałunkami. Znajduję się przed wejściem do miasta, które stanowi wysoka na kilka metrów, stalowa brama z nazwą miasteczka brzmiącą: Dopokąd. Bardziej by pasowało „Salem”, myślę, przeczesując wzrokiem uliczki, przy których wybudowano domy.

Wszędzie panuje przytłaczająco bolesna i samoświadoma cisza pełna wrzasków oraz krzyków nabrzmiałych od niewybrzmienia. Jedyne źródło ruchu na tej smętnej ulicy stanowi falowanie mojej białej sukienki wystającej spod połów płaszcza.

Powoli przemierzam miasteczko skąpane w złotych, skrzących się na bruku promieniach słońca załamujących się w oknach, oświetlających niektóre miejsca. Zaułki pozostawiły jednak w ciężkim do przeniknięcia mroku; ciężkim od brutalności zawisłej i oblazłej ściany, osiadłej na śmietnikach, czającej się w cieniu, czekającej na nową ofiarę. Lecz teraz nawet to wszystko zaległo w ciszy. Martwy bezruch.

 Nagle z odległej części drogi, rozlega się hałas tak przenikliwy w tej ciszy, że brzmi niemal jak wybuch; jak zbliżające się kroki armii żołnierzy w pełnym rynsztunku bojowym. Ruszam w tamtym kierunku, powstrzymując się ze wszystkich sił, żeby nie biec. Niestety, już po chwili bez opamiętania gnam między uliczkami w kierunku źródła wibrującego, przenikającego dźwięku. Kiedy już niemal staję twarzą w twarz z armią, gdzieś z jednego z zaułków wyciągają się ręce, porywając mnie w ciemność. Ciepła dłoń przykrywa moje usta, żebym nie krzyczała, a druga pęta mi ręce w uścisku, z którego nie mogę się wyrwać.

— Chcesz, żeby nas znaleźli?! — Z ciemności dolatuje do moich uszu wściekły szept. Nie rozpoznaję głosu, brzmi piskliwie i chropowato jednocześnie. Jakby coś przeszkadzało mu, bo jednak ewidentnie głos należy do faceta, w wypowiadaniu słów. — Przestań się wiercić, bo nas usłyszą.

Nie wiem czemu, ale zaprzestaję szarpania się, jedynie przerażonym spojrzeniem lustruję otaczające cienie, starając się zobaczyć sylwetkę napastnika, podczas gdy serce wali w piersi jak szalone, przez co niemal zagłusza dźwięk oddechu wypuszczanego przez chłopaka.

Nie mija trzydzieści sekund, jak przez drogę przechodzi armia dziwnych, nie do końca ludzkich, nie do końca zwierzęcych stworów. Wyglądają potwornie — w czarnych zbrojach, z dziwnymi, zniekształconymi, jakby stopionymi, twarzami. Z ich ust, spomiędzy których wystają olbrzymie, diabelnie ostre kły, wydobywa się charczący oddech. Poruszają się w zwartym szyku jak maszyny — nic ich nie rozprasza, nic ich nie dekoncentruje.

Ten widok napawa mnie czystym przerażeniem. I nie tylko mnie. Czuję, jak ręka chłopaka zaciśnięta na moich rękach wbija się coraz mocniej i mocniej, powodując potworny ból w nadgarstku. Nie mogę krzyknąć, bo zdradzę naszą pozycję, toteż szarpię ręką najpierw w przód, a następnie lekko, acz stanowczo i jednoznacznie, wbijam łokieć w brzuch chłopaka. Daje to pożądany efekt — jego uścisk staje się trochę delikatniejszy, wręcz znośny.

Po kilku minutach, które zdają się trwać w nieskończoność, armia wreszcie znika z zasięgu wzroku oraz słuchu. Poruszam się, przypominając chłopakowi z tyłu, że siedzenie w ciemnym zaułku z obcym facetem krępującym twoje ruchy wcale nie zalicza się do przyjemnego „poznawania się”.

— Wybacz — szepcze mi do ucha, puszczając moje ręce.

Momentalnie wstaję i odwracam się na pięcie, przygotowując się do ataku, jednak widok chłopaka tak mnie zaskakuje, że stoję osłupiała, zupełnie nie wiedząc, co zrobić.

— Nigdy królika nie widziałaś? — pyta się, a jego długie, białe uszy poruszają się, podczas gdy on wstaje z ziemi. Wygląda niemal jak normalny chłopak, jeśli pominąć białe włosy oraz dwa królicze zęby wystające z ust, zwierzęce uszy oraz ogon w tym samym kolorze.

Rzuca mi kpiące spojrzenie brązowych oczu (również otoczonych białymi rzęsami!), po czym skupia się na otrzepaniu swojej granatowej marynarki oraz grafitowych spodni. Poprawia ciemnoszary surducik, wyciąga z kieszonki złoty zegarek, po czym klnie siarczyście.

— I cały grafik poszedł w pizdu — oświadcza rozeźlony, lekko się sepleniąc przez zęby.

Podchodzi do mnie, łapie mnie za rękę i zaczyna gdzieś prowadzić.

— Mówiłem im, żeby się pospieszyli, ale nie… Bo po co? Przecież mogę spędzić w tych cholernych kubłach na śmieci całe swoje parszywe życie, a co! Mnie się nigdzie nie śpieszy. Wszystko się samo zrobi. A idźcie mi w cholerę z taką robotą! — mruczy wściekle do siebie pod nosem.

Wyrywam rękę z uścisku, otrząsając się z początkowego szoku wywołanego gadającym, zmutowanym królikiem. Chłopak odwraca się do mnie z niemym pytaniem wypisanym na twarz, a brzmiącym: Co znowu?

— Nigdzie z tobą nie idę — oznajmiam stanowczo, na co chłopak przewraca oczami, co wygląda o tyle komicznie, ponieważ jego uszy również opadają na boki i ponownie wracają do wcześniejszej pozycji.

— Kolejna uparta się trafiła — mruczy do siebie, po czym zwraca się do mnie: — Słuchaj, to nie jest dobra chwila na bajdurzenie o dupie Maryny. Porobisz to przy herbatce z całą resztą załogi, ale teraz naprawdę musimy iść!

— Jaką resztą załogi? Przy jakiej herbatce? — pytam, nie ruszając się z miejsca, co wyprowadza królika z równowagi.

— Wszystko opowiem ci po drodze, ale ruszże się już! — Ponownie chwyta mnie za ramię, ciągnąc za sobą do wyjścia z zaułka. Tym razem daję się wyprowadzić, podążając za moim niezwykle „urokliwym” przewodnikiem. Ciekawe, czy wszystkie tutejsze króliki są tak wkurzające? — Przy okazji, zwą mnie Białym Królikiem.

— Czarny Kapturek — odpowiadam, choć ten pseudonim pozostawia w moich ustach jakiś taki kwaśny posmak, jakbym przed chwilą zjadła coś nieświeżego.

— Wiem — oświadcza nagle, posyłając mi złośliwy uśmieszek. — Ja znam tutaj wszystkich… oprócz Alicji. Jej nie zna nikt.