03. Rozdział trzeci

Witam wszystkich po długiej przerwie. Tym razem parę słów ode mnie znajduje się na górze, bo tak jakoś mi wygodniej... Rozpoczynając moją comiesięczną tyradę, dziękuję wszystkim za chwilę poświęconą Are you Alice? oraz mam nadzieję, że poniższy rozdział 3 wam się spodoba i wyrazicie swoją opinię w komentarzach, które już na szczęście działają. Z góry przepraszam za wszelkie błędy językowe, interpunkcyjne i literówki. Starałam się robić ich jak najmniej, ale jestem tylko człowiekiem, a ten rozdział nie trafił jeszcze do korekty (co mam nadzieję, stanie się niebawem...).

Hm, co jeszcze? Aha! Strona "Bohaterowie" jest już gotowa i znajduje się gdzieś tam po waszej lewej stronie. Znalazły się tam postacie, które się jeszcze nie pojawiły, ale w przyszłym 4 rozdziale powinny się w większości pojawić. I prawdopodobnie to nie wszystkie postacie, które się pojawią w całej historyjce, ale co do tamtych osobistości nie jestem jeszcze pewna.

I to w większości byłoby na tyle. Jakbyście mieli jakieś pytania lub coś innego, to piszcie na moje GG 50595566 lub na maila colorfull.girl@o2.pl

Pozdrawiam i serdecznie zapraszam do czytania i komentowania,

CreativeViolet

***

Kobieta spogląda na mnie z wymuszonym, oficjalnym uśmiechem, nieznacznie mrużąc oczy. Zmarszczki wokół jej ust układają się faliście, sprawiając wrażenie, że nigdy nie uśmiecha się szczerze. Zimne, brązowe oczy przewiercają mnie na wylot, jakby szukały jakichkolwiek oznak przyszłych, możliwych kłopotów. Poruszam się na niewygodnym krześle przed jej biurkiem, a ciszę wypełniającą pokój przerywa skrzypienie drewna.

Dyrektorka Nadine Vermonth, jak głosi błyszcząca złociście tabliczka na jej biurku, zakłada nogę na nogę i przebiera palcami, po czym łaskawie odwraca ode mnie wzrok, przyglądając się leżącej na blacie kartotece. Mojej kartotece, gwoli ścisłości. Kilka kartek spiętych spinaczem, włożonych w niebieską teczkę. To aż zadziwiające, jak takie małe coś może zadecydować o całym twoim przyszłym życiu…

Nerwowo skubię ciemnogranatowy lakier pokrywający moje paznokcie i oczekuję na wyrok, przyglądając się napiętej skórze twarzy od zbyt ciasnego koka na głowie kobiety. Pomiędzy ciemnobrązowymi, niemal czarnymi pasmami włosów zauważam pierwsze oznaki siwienia zaczynające się przy skroniach.

— Myślę, że nie będzie żadnych problemów z pani przyjęciem, panno Foley — mruczy chłodno dyrektorka po pewnym czasie, a ja oddycham z ulgą. Kobiecina ponownie przenosi na mnie spojrzenie i zdejmuje okulary, odkładając je na blat. — Jednak nie jestem pewna co do jednej rzeczy… Mianowicie większość naszych uczniów z góry opłaca cały rok nauki, jednak pani opłaciła jedynie obecny trymestr…

— To nie będzie stanowiło problemu — przerywam jej pośpiesznie, na co podnosi do góry jedną brew w wyrazie zaskoczenia. Nieznacznie krzywię się na ten gest, ponieważ nienawidzę, jak ludzie tak robią. — Następna transakcja pieniężna nastąpi, jeśli zostanę w tej placówce dłużej niż trzy miesiące, w co wątpię.

— No cóż… — widać, że nie przywykła do słyszenia takich słów z ust ucznia, ale stara się nie dać tego po sobie poznać — w takim wypadku pozostaje mi jedynie powitać panią w naszej szkole — odpowiada oficjalnie, wstając zza biurka, więc ja również podnoszę się z niewygodnego krzesła. Wreszcie!

Dyrektorka podaje mi rękę, którą ściskam delikatnie. Rękaw jej ciemnogranatowej, szytej na miarę marynarki podwija się delikatnie do góry i przypadkiem zauważam na wewnętrznej stronie nadgarstka niewielkie znamię w kształcie gwiazdy.

Kobieta odprowadza mnie do drzwi, otwierając je na oścież, a moje serce ponownie przyśpiesza. Przez korytarz przewijają się dziesiątki osób. Dziesiątki par oczu spoglądają w naszą stronę, oceniając moją osobę. Tylko spokojnie, nakazuję sobie w myślach, przełykając gulę strachu zbierającą się w gardle.

— Mam nadzieję, że spędzi pani ten czas w miłym towarzystwie. — Słyszę jeszcze za plecami, po czym drzwi zamykają się za mną z trzaskiem.

— Na pewno — mruczę pod nosem, wtapiając się w przetaczający się po korytarzu tłum.

Wyciągam z kieszeni portfel i spoglądam na kawałek kartki z moim nowym rozkładem zajęć włożonym koło zdjęcia z ostatnich wakacji. W duchu uśmiecham się na znak zwycięstwa. Dostałam dokładnie taki sam plan, jaki miał mój brat. Najbliższe trzy miesiące spędzę otoczona ludźmi, z którymi Aaron przebywał na co dzień przez ponad dwa lata. Zawsze to jakiś punkt zaczepienia, myślę, spoglądając na kartkę. Sala 313, „Podstawy filozofii i psychologii”, profesor Dagon C. Quver. Niezły początek…

Podnoszę wzrok, wypatrując numerku sali ponad głowami uczniów. Nagle czuję, jak ktoś trąca moje ramię, a portfel momentalnie wylatuje mi z dłoni. Schylam się po niego, jednak czyjaś noga kopie go pod szafki. Rzucam wściekłe spojrzenie nieznajomej dziewczynie, po czym przepycham się w tamtą stronę. Sięgam po swoją własność, ale w tym samym momencie jakaś męska ręka pojawia się w polu widzenia, zabierając go.

Moje serce zatrzymuje się, kiedy myślę, że wszystko może się rozwalić przez coś takiego jak zdjęcie moje i Aarona. Powoli przesuwam wzrokiem do góry, zapamiętując oraz analizując każdy szczegół. Ciemnobrązowe trampki, ciemne jeansy. Czarny podkoszulek opinający umięśnione ramiona oraz narzucona na nie sportowa kurtka z nazwą szkolnej drużyny.

No pięknie, pewnie rozgrywający…

Spoglądam wyżej, wprost na jego twarz oraz szeroki, bialutki uśmiech jak u jakiejś hollywoodzkiej gwiazdki. Blond kosmyki opadają na czoło oraz na ciepłe, miodowe oczy przypatrujące się mi z iskierkami rozbawienia. Dopiero po chwili orientuję się, że chłopak wyciąga w moją stronę dłoń z portfelem.

— Dzięki — mruczę powoli, odbierając swoją własność.

— Nie ma sprawy — odpowiada i uśmiecha się jeszcze szerzej. Ma melodyjny głos, który zapewne działa na większość tutejszych „kociaków” jak kocimiętka. — Nie widziałem cię tu wcześniej. Jestem Seth, a ty…?

— Niezainteresowana — mówię chłodno, podnosząc się, by jak najszybciej odejść. Za plecami słyszę jego śmiech, jednak blondyn nie goni mnie, ani nie krzyczy za mną. I całe szczęście.

Po chwili widzę drzwi z poszukiwanym numerem. Biorę głęboki wdech i wchodzę do środka. W sali siedzi już kilkanaście osób, jednak tylko nieliczni spoglądają na mnie, a na ich twarzach widzę ślady, nikłego, co prawda, ale jednak, zainteresowania. Wypatruję najbardziej nic niemówiącego miejsca, czyli siódmą ławkę w środkowym rzędzie, po czym spokojnie podchodzę do niej, nie spoglądając na nikogo dłużej niż przez sekundę. Wyjmuję z torby notatnik i pióro, przy okazji przejeżdżając palcami po zamalowanym materiale. Otwieram zeszyt na pierwszej stronie, ignorując resztę otaczającego mnie świata. Po paru minutach na kartce pojawiają się trzy pytania: 1) czym jest Królicza Nora?; 2) kim jest Alicja?; i 3) jakiej zbrodni dopuścił się Aaron?.

— No, to musi być przeznaczenie. — Słyszę wesoły, melodyjny głos, który wyrywa mnie z zamyślenia.

Szybko zamykam zeszyt, podnosząc głowę do góry, a napotkawszy na zadziorne spojrzenie miodowych oczu, w duchu przeklinam własne szczęście.

— Raczej okrutny żart wszechświata — mruczę pod nosem, ale na tyle głośno, by blondyn mnie usłyszał. Mam nadzieję, że zrozumie aluzję i pójdzie sobie.

Niestety, chłopak wydaje się tym w ogóle nieporuszony, zamiast tego odsuwa krzesło przede mną. Usiadawszy na nim okrakiem, opiera ramiona na mojej ławce, lustrując mnie spojrzeniem miodowych oczu.

— Celna riposta, panno Niezainteresowana. — Rozciąga wargi w uśmiechu, ukazującym jego idealne ząbki. — Już dawno nie było tu żadnej dziewczyny, co miałaby pazurki i potrafiłaby ich użyć.

— Za to ja już dawno nie widziałam tak marnego sposobu na podryw — odwarkuję pośpiesznie, nim zdążę się zastanowić.

Cholera, właśnie dałam się wciągnąć w tę jego głupią gierkę, myślę, karcąc się za własną impulsywność oraz lekkomyślność.

Blondyn parska niekontrolowanym śmiechem, a następnie kręci głową.

— Serio, aż tak źle mi poszło? — pyta się, a ja posyłam mu zirytowane spojrzenie spode łba. — Nie dość, że piękna i pełna gracji, to jeszcze inteligentna a także spostrzegawcza. Naprawdę, coraz bardziej mnie intrygujesz…

Tym razem to ja parskam niewesołym śmiechem, starając się go zignorować.

— Przynajmniej zdradź mi swoje imię — prosi, starając się pochwycić moje spojrzenie.

Wzdycham ciężko, marszcząc brwi, by wyglądać na groźniejszą niż w rzeczywistości jestem.

— Słuchaj, um… — przebiegam w myślach nasze poranne spotkanie, starając się przypomnieć sobie jego imię — …Seth. Naprawdę nie chcę być niegrzeczna, ale powoli robi się to dla mnie niekomfortowe — odpowiadam, a w tym momencie odzywa się dzwonek rozpoczynający lekcję.

— Lubię, jak dziewczyna jest niegrzeczna — mruczy, podnosząc się z krzesła, ale nadal nie puszcza blatu mojej ławki. — Przynajmniej pierwszą literę.

— Seth…

— Jedną literkę! — błaga, składając dłonie jak do modlitwy. — Nie każ mi klękać.

— Dobra! — Zgadzam się tylko i wyłącznie po to, by sobie już poszedł. — „L”.

— Wielkie dzięki — odpowiada, a później, z uśmieszkiem zwycięstwa na ustach, siada w ławce po mojej lewej stronie. — Witam sąsiadkę.

Rzucam mu wściekłe spojrzenie, ostentacyjnie odwracając od niego głowę dokładnie w chwili, kiedy drzwi do sali trzaskają, podrywając mnie nerwowo do góry.

— Dzień dobry wszystkim — mówi wesoło nauczyciel, podchodząc do swojego biurka, po czym robi coś, co mnie szokuje.

Zatrzymuje nogę w powietrzu, stawia krok w tył, potem drugi i kolejny, aż staje przed pierwszą ławką w środkowym rzędzie, obracając się na piętach. Dopiero teraz przyglądam się mężczyźnie dokładniej, starając się powstrzymać wypełzający na usta uśmiech. Pan profesor Quver wygląda jak Buszmen w połączeniu z gwiazdą rocka z lat osiemdziesiątych: ciemnobrązowe włosy związane z tyłu głowy oraz olbrzymia, krzaczasta broda splątana w warkoczyk, a do tego skórzana kurtka, dresowe spodenki za kolano i klapki. Żółte japonki…

— A szczególnie witam nową buźkę siedzącą w siódmej ławeczce. Jestem profesor Quver, ale możesz mi mówić po prostu Dagon, nie obrażę się.

Czuję, jak zdradliwa czerwień wykwita na moich policzkach.

— Dzień dobry, panie profesorze — mruczę cicho, jednak nauczyciel nie przejmuje się tym zbytnio, zamiast tego przekrzywia głowę jak pies, spoglądając na mnie jasnymi oczami wyzierającymi spod brwi równie krzaczastych jak jego broda.

— Dobre miejsce — mówi jakby do siebie, po czym ponownie odwraca się do tablicy i zapisuje coś na niej szybkimi pociągnięciami kredy.

— Całe życie kształcimy siebie, kreujemy „ja”, które pokazujemy innym oraz „ja” znane tylko nam. W erze dzisiejszej cyfryzacji, gdy za każdym razem na kolejnych portalach społecznościowych czy stronach internetowych tworzymy nowy obraz naszego „ja”, bardzo łatwo się zagubić — mówi Dagon, odwracając się przodem do uczniów, by ukazać temat lekcji zapisany na tablicy. Pochyłym, nierównym pismem zostały nabazgrane dwa słowa: Kim jestem?

— Amerykanie szczycą się indywidualnością oraz niezależnością. Każdy z nas jest inny; ma inny kolor skóry, oczu, włosów; obraca się w osobnych subkulturach; lubi i nienawidzi odmiennych rzeczy. A co byłoby, gdyby każdy z nas był taki sam? — kontynuuje nauczyciel, a w jego sposobie bycia zauważam uwielbienie do tego, co teraz robi.

Mężczyzna siada na biurku, wesoło machając nogą, i spogląda na nas, a z jego oczu bije gorąca pasja.

— Może Johnny znalazłby w końcu dziewczynę — odzywa się jakiś chłopak z tyłu, na co klasa wybucha śmiechem, a żartowniś dostaje strzała od siedzącego obok wysokiego i muskularnego szatyna.

— Celna uwaga, chłopczyku — odpowiada mężczyzna, uśmiechając się krzywo. — Ale pomyśl teraz, jakby to było, gdybyś ty się umawiał z takim Johnnym, wszyscy twoi znajomi, właściwie wszyscy ludzie  — akcentuje słowo: ludzie, jakby przypominał żartownisiom, że w tej sprawie ameby głosu nie mają — wyglądaliby oraz zachowywaliby się dokładnie tak jak Johnny, a ty, wstając codziennie z łóżka, spoglądając w lustro, wyglądałbyś identycznie co Johnny.

— Chyba bym za zawał zszedł, jakbym się rano obudził i spojrzał w tę zakazaną gębę — rzuca chłopak, wzdrygając się.

— Moglibyśmy zatracić poczucie czasu, istnienia nas samych, jako odrębnych bytów — wtrąca siedząca z przodu dziewczyna, a profesor kiwa aprobująco głową.

— Ciągłość osobowa — mruczę pod nosem, ale Dagon wychwytuje to, po czym rozciąga wargi w szerokim uśmiechu ukazującym pożółkłe od tytoniu zęby.

— Dokładnie. Ciągłość osobowa to, mówiąc prościej i łatwiej do zapamiętania dla dzieciaczków, warunki, dzięki którym osoba zachowuje poczucie jedności oraz ciągłości w czasie. Ciągłość osobowa w psychologii jest istotnym elementem tożsamości…

Nagle na mojej ławce ląduje kawałek pośpiesznie wyrwanej karteczki z zeszytu. Zirytowana zgniatam go w kulkę, nawet nie zaglądając do środka, i skupiam się na zapisaniu przynajmniej tematu dzisiejszych zajęć.

— Psyt. — Słyszę z lewej strony, po czym kolejna karteczka ląduje na blacie.

Powoli wypuszczam powietrze przez usta, by nie poddać się zwolna narastającej wściekłości. Rozwijam papier, spoglądając na chyba najgorszą możliwą propozycję mojego imienia na świecie: „Lindsay”. Zgniatam papier w kulkę, skupiając się na nauczycielu objaśniającym problem edytowania tożsamości. Dagon stoi bokiem do klasy, rysując na tablicy jakąś tabelkę, ale bladego pojęcia nie mam, po co.

Kolejna kartka pojawia się na moim blacie.

„Lucy”.

Prycham cicho pod nosem, nawet nie spoglądając na tego podrywacza.

„Leah”.

„Lily”.

„Lidia”.

„Lori”.

„Louella”.

— Zacna dziewojo z siódmej ławki — woła ktoś, a ja momentalnie podnoszę głowę do góry, natrafiając na karcące spojrzenie Dagona. — Czy mogłabyś nam wyjaśnić, dlaczego tak naprawdę każdy z nas ma tylko jedną tożsamość osobową, ale niezliczone ilości tożsamości społecznych?

— Bo każdy z nas nosi maski — odpowiadam bez zastanowienia i momentalnie przerywam, jednak po chwili kontynuuję podjęty temat. — Możemy jednego człowieka znać rok, pięć lat, dziesięć czy całe nasze życie, ale nigdy do końca go tak naprawdę nie poznamy, ponieważ jedyne, co widzimy to maskę stworzoną dla społeczeństwa. Nie znamy jego myśli, odczuć, celów, zamiarów ani obaw. Nie potrafimy mu w żaden sposób pomóc, dopóki sam nam o tym nie powie lub dopóki nie będzie za późno… Jedyne, co możemy zrobić, to pozostawać biernymi obserwatorami...

Dagon w zamyśleniu kiwa potakująco głową, jednak nic nie mówi, zupełnie jak reszta klasy. Rozglądam się po bokach, dostrzegając, że spojrzenia wszystkich uczniów są wlepione we mnie jak w obraz w galerii sztuki. Mam ochotę skurczyć się, a najlepiej zapaść pod ziemię od tych spojrzeń, ale skoro nie mogę tego zrobić z przyczyn czysto praktycznych, to spuszczam głowę w dół, pozwalając, by włosy zasłoniły mi twarz niczym czarna kurtyna.

— Maski… — mruczy pod nosem profesor, przerywając panującą w pomieszczeniu ciszę.

Nagle metalicznym brzęczeniem odzywa się szkolny dzwonek kończący lekcję, a ja momentalnie zrywam się z miejsca i, niemal biegnąc, wypadam za drzwi. Robię zaledwie trzy kroki, gdy czuję, jak ktoś łapie mnie za lewe ramię, próbując zatrzymać. Jestem zbyt roztrzęsiona, by myśleć; działam instynktownie. Obracam się w stronę napastnika, prawą dłonią policzkując go, a po korytarzu rozlega się donośny trzask. Dopiero po tym przyglądam się stojącemu przede mną osobnikowi, przeklinając się w myślach.

Na jego policzku wykwita czerwony odcisk mojej dłoni, a złociste włosy opadają bezwładnie na czoło. Uczniowie zatrzymują się zszokowani na korytarzu i pokazują nas palcami, szepcząc między sobą zwodnicze słowa. Całe moje ciało tężeje od ich spojrzeć, a umysł szaleje od usłyszanych właśnie teorii spiskowych oraz kłamstw. Nie mogę tego dłużej wytrzymać…

— Wybacz — rzucam do Setha, uciekając w stronę, gdzie, jak mniemam, znajduje się wyjście ze szkoły.

Ludzie schodzą mi z drogi, gdy przeciskam się, lawirując między nimi. Nadal w mojej głowie rozbrzmiewają ich szepty, przywołując niegdyś pogrzebane wspomnienia. Oddech przyśpiesza, obraz zaczyna kołysać się na boki oraz rozmazywać, panika coraz bardziej ogarnia moje ciało. Wiem, że jeszcze chwila i znowu będę miała atak, a ta wiedza sprawia, iż coraz bardziej panikuję. Gdzieś na obrzeżasz świadomości rejestruję sygnał dzwonka, ale ta informacja jest dla mnie całkowicie obojętna. Zupełnie, jakby otaczający mnie świat przestał być moją rzeczywistością, a jedynie sceną, którą obserwuję gdzieś z boku.

Po mojej lewej stronie dostrzegam drzwi do damskiej łazienki. Wpadam przez nie jak huragan, nawet nie przejmując się tym, że moja torba spadła mi z ramienia i wylądowała na ziemi. Jedyne, co się w tej chwili liczy to opanowanie oddechu. Zamykam się w kabinie, siadam na desce toaletowej, opierając czoło o chłodną ścianę. Liczę w myślach od stu do zera, starając się skłonić płuca do współpracy, a także wyciszyć myśli. Dawniej zadzwoniłabym do Aarona, by usłyszeć jego uspokajająco kojący głos, by usłyszeć zapewnienia, że nic się nie stało, że wszystko będzie dobrze… A teraz? Teraz muszę sama sobie z tym poradzić. Muszę to przetrwać; stać się silniejsza, jeśli chcę znaleźć osobę odpowiedzialną za próbę samobójczą brata.

Słyszę, jak drzwi do łazienki otwierają się, a do środka wchodzi jakaś dziewczyna. Słyszę jej kroki rozbrzmiewające na podłodze, szum spływającej wody, kiedy odkręca kran. Zapewne zastanawia się, czyja torba leży na ziemi, porzucona, zapomniana jak niepotrzebna zabawka. Oddycham głęboko, wciągając powietrze przez nos i powoli wypuszczając je przez usta, zupełnie tak, jak nauczył mnie brat. Po chwili woda przestaje lecieć, chwilę później rozlega się trzask zamykanych drzwi. Siedzę jeszcze chwilę w kabinie, po czym wstaję, otwierając drzwi…

W moim żołądku wszystko się przewraca, a dłonie zaczynają niekontrolowanie drżeć, kiedy wpatruję się w olbrzymi napis nabazgrany fioletową szminką na lustrze:

„Królik szeptał do siebie: O rety, o rety, na pewno się spóźnię...”