02. Rozdział drugi

Rano budzi mnie niemiłosierne pulsowanie mające swoje źródło w karku, przepływające szczypiącymi falami wzdłuż prawego ramienia, paraliżując całą rękę — od barku po koniuszki palców. A wszystko to jest wynikiem spaniem w niewygodnej pozycji. Przeciągam się, a kartka spada z moich kolan, sfruwając na podłogę. Teraz, w świetle dziennym mogę dostrzec o wiele więcej szczegółów pokoju niż wczoraj. Na ścianie wiszą plakaty ACDC oraz Metalliki — dwóch ulubionych zespołów mojego brata — a pomiędzy nimi, zaraz koło łóżka, znajduje się najbardziej niepasujący do reszty plakat, a właściwie skradzione ogłoszenie o koncercie Ludovico Einaudiego. Uśmiecham się na ten widok i z przyzwyczajenia pocieram kluczyk zawieszony na mojej szyi. To mój ulubiony wykonawca, a sam plakat pochodzi z koncertu, na który zabrał mnie Aaron niecałe dwa lata temu.

Pamiętam, jaka wściekła była mama, kiedy brat podjechał do nas, oświadczając, że porywa mnie na trzy dni. Początkowo nie chciała się zgodzić, bo to w końcu był tydzień szkolny, ale Aaronowi udało się jakoś namówić mamę, informując ją, że to prezent niespodzianka na moje szesnaste urodziny. I tak też pojechaliśmy sobie w świat, a dokładniej do Waszyngtonu. Myślę, że to były najbardziej niesamowite, najzabawniejsze trzy dni w moim życiu. Zwiedziliśmy Kapitol, który dziwnym trafem kojarzył mi się tylko z książką „Igrzyska Śmierci”, z czego Aaron śmiał się chyba przez całe zwiedzanie budynku, ściągając na nas zdziwione spojrzenia zwiedzających oraz ochrony. Zobaczyliśmy również Biały Dom, Pentagon oraz obowiązkowe punkty w programie, czyli Pomnik Lincolna oraz Pomnik Waszyngtona, a wieczorem…

A wieczorem Aaron przyniósł do mojego pokoju hotelowego torbę i oznajmiając, że mam się przebrać, natomiast on zaczeka na mnie na korytarzu. Zdziwiona i zaciekawiona zajrzałam do środka pakunku, wyciągając uroczą, jasnobłękitną suknię wieczorową. Kiedy już przebrałam się i wyszłam z pokoju, Aaron ubrany w czarny smoking czekał pod drzwiami, dokładnie tak jak zapowiedział.

— Myślę, że ten kolor pasuje do ciebie idealnie — powiedział rozbawiony, podając mi ramię, które złapałam z szerokim uśmiechem. — Idziemy?

— Dokąd tylko zechcesz — odparłam, spoglądając w jego radosne oblicze. Nigdy nie kochałam nikogo tak bardzo, jak mojego brata, nawet rodziców; i nigdy nie czułam, że ktoś mógłby mnie kochać bardziej niż mój słodki, niewinny starszy brat.

W czasie występu, kiedy oczarowana przyglądałam się i przysłuchiwałam grze mojego mistrza, Aaron nachylił się nad moim uchem, łaskocząc mą skórę swym ciepłym oddechem.

— Wszystkiego najlepszego, Lexi — szepnął, całując mnie w policzek, po czym odsunął się ode mnie, by przez resztę występu przyglądać się wraz ze mną, jak palce Ludovico Einaudiego delikatnie przemykają po klawiszach, głaszcząc je i dopieszczając, zupełnie jakby były żywymi istotami.

Dlatego właśnie uwielbiam ten rodzaj muzyki; przez sposób, w jaki potrafi wywołać u człowieka emocje i ukazać jego prawdziwą naturę…

Telefon sygnalizuje wibrowaniem w mojej skrytce, że została mi niecała godzina do rozpoczęcia zajęć. Sięgam po kartkę leżącą na podłodze i przechodzę do drzwi. Spoglądam po raz ostatni tego poranka na pokój mojego brata, wdychając ciągle unoszący się tutaj delikatny zapach chemikaliów, zmieszanych z wanilią, pochodzący prawdopodobnie ze ściereczek, którymi Melissa ściera kurze. Zamykam za sobą drzwi, po czym przechodzę do mojej sypialni.

Niewypakowana walizka dalej stoi na środku pomieszczenia, ale jakoś nie obchodzi mnie to zbytnio. Wyciągam z jej wnętrza luźny, biały podkoszulek oraz ciemne spodnie, nie przywiązując zbytnio uwagi do tego, jak „zaprezentuję” się w pierwszym dniu szkoły. Zupełnie nie przejmuję się powszechnym zwyczajem robienia ze szkoły osobistego pokazu mody, tak jak i olewam nakładanie na twarz makijażu. Przebieram się w pokoju, następnie wyciągam z bagażu swoją starą, szarą, materiałową torbę szkolną, na której roi się od różnokolorowych napisów i zabawnych rysunków. Za każdym razem, gdy spotykałam się z Aaronem, brat dorysowywał coś lub dopisywał na mojej torbie parę słów, przez co teraz, po latach użytkowania, jest niemal zapełniona na każdym skrawku materiału. Ja natomiast gryzmoliłam na jego butach lub podkoszulkach dla zabicia czasu, co on nazywał żartobliwie „zemstą białogłowej”. Całkowicie bez sensu, ale co zrobić? Tacy już byliśmy. Tak wyglądało nasze życie, może nie szczęśliwe, ale całkiem znośne i zabawne życie.

Schody trzeszczą pod moimi nogami, gdy schodzę na parter, a Maleficent, alians „Melissa”, wystawia pokrytą utlenionymi włosami głowę z salonu, spoglądając na mnie zmrużonymi, ciemnobrązowymi oczyma. Jej twarz krzywi się, kiedy dostrzega moje przefarbowane włosy, ale nic nie mówi na ten temat, choć widzę, że ma na to olbrzymią ochotę.

— Śniadanie — syczy tylko, a ja kiwam głową i maszeruję za nią do pokoju. Jakoś nie chciałabym zaczynać tego „uroczego” dnia od kłótni z macochą.

Przy stole siedzi już dziewczynka w różowej chustce na głowie, jedząc płatki z mlekiem. Siadam po drugiej stronie stołu jak najdalej od Maleficent i jednocześnie na wprost dziewczynki. Uśmiecha się do mnie słodko szczerbatym uśmiechem, kontynuując przerwaną przed chwilą rozmowę z mamą. Ciemnobrązowe włoski wymykają się z chustki, delikatnie łaskocząc zarumienioną twarz dziewczynki. Jej rączka zauważalnie drży przy podnoszeniu sztućca, gdy nagle łyżka wypada z jej dłoni i z metalicznym brzękiem ląduje na ziemi.

— Przepraszam — mruczy pod nosem.

Jej matka podnosi łyżkę, przytrzymując swój olbrzymi, ciążowy brzuch i z cichym westchnieniem bólu idzie do kuchni, by po chwili powrócić z nowym sztućcem. Nie mówi ani słowa, jedynie głaska uspokajająco córkę po głowie. Dziewczynka ma niecałe dziewięć lat, dokładnie tyle samo, co rozwód moich rodziców. Po części to właśnie ona i jej matka były odpowiedzialne za rozpad mojej rodziny przed laty…

— Podobała ci się tabliczka na drzwiach? — Wyrywa mnie z zamyślenia piskliwy, dziecięcy głos mojej przyrodniej siostry.

Okręca głowę w moją stronę i uśmiecha się jeszcze szerzej, starając się słuchem określić, co teraz robię. Maleficent wkłada łyżkę w wyciągniętą dłoń dziewczynki, a ona uśmiecha się do matki, drugą ręką odnajdując talerz, po czym nabiera mleka na łyżkę i podnosi ją do ust.

— Trochę mama mi pomagała, ale ja wybrałam kolory, które pasują do ciebie najlepiej.

— Tak, widziałam. Jest prześliczna — odpowiadam mechanicznym głosem, nie spoglądając w jej kierunku.

Czuję się lekko… zawstydzona wczorajszym mentalnym komentarzem pod adresem tabliczki i martwię się, że dziewczynka wyczuje, o czym myślę.

— Siostrzyczka Lexi zawsze kojarzyła mi się z różą — mówi, zupełnie nie przejmując się mym tonem, choć na pewno dosłyszała zakłopotanie w moim głosie. Tego jestem pewna. — Ochrania się kolcami, by nikt nie mógł jej zranić, ale jak już się ją pozna, to okazuje się niesamowicie ciepłą i wspaniałą osobą. A poza tym jest taka piękna!

Podnoszę na nią wzrok, nagle zakłopotana jeszcze bardziej niż wcześniej. Widziałyśmy się zaledwie kilka razy w ciągu całego jej życia i za każdym razem nie okazywałam jej aż takiej sympatii, by teraz mogła opowiadać tak miłe rzeczy na mój temat. To zawsze Aaron rozbawiał i ją, i mnie. Nasz kochany Aaron…

— Braciszek Aaron jest zupełnie inny — kontynuuje, od czasu do czasu zajadając się kolejną łyżką płatków. — Przypomina mi morze, jest taki spokojny, delikatny. Zawsze opowiada mi bajki do snu. Przy nim czuję się tak, jakbym unosiła się na wodzie…

— Wystarczy! — przerywa jej kobieta, przypadkowo strasząc przy tym dziewczynkę. — Myślę, że nie możemy dłużej przeszkadzać Lexi, ponieważ spóźni się do szkoły — mówi słodkim głosem, jednak spogląda na mnie z naciskiem, czego nie może w żaden sposób dostrzec jej córka. — Pożegnaj się, Joyce.

— Pa pa, Lexi… Kiedy wrócisz, poczytaj mi bajkę — woła wesoło, machając rączką, a jej matka pomaga wstać dziewczynce, wyprowadzając ją do innego pokoju, zanim zdążę cokolwiek odpowiedzieć.

Czekam jeszcze chwilę w salonie, aż zjawia się blondwłosa kobieta. Patrzy na mnie zimnym wzrokiem, ale wyczuwam w niej zmęczenie. Nieuleczalna choroba jej córki, ciąża z kolejnym dzieckiem, próba samobójcza pasierba oraz kolejny problem, czyli opieka nad pasierbicą — wszystko to sprawia, że wygląda na bardzo zmęczoną życiem, młodą kobietę i w pewnej chwili nawet żałuję jej, ale potem przypominam sobie, że to w końcu ona wparowała w nasze szczęśliwe życie z buciorami, odebrając mi ojca, a mojej matce męża.

— Coś ty zrobiła ze swoimi włosami?! — pyta się mnie, siadając na kanapie i oddychając głęboko. Głaska się po brzuchu, mrucząc pod nosem imię ich następnego dziecka. — Jak twój ojciec to zobaczy…

— Nic mu do moich włosów — przerywam jej pośpiesznie, wstajęąc od stołu.

Zanoszę swój talerz, choć i tak jest czysty, bo nie udało mi się nic przełknąć, do kuchni, po czym wkładam go do zlewu. Kiedy wracam, macocha nadal siedzi w fotelu, obserwując mnie bez słowa.

— Wychodzę do szkoły — mruczę niepewnie, ponieważ nie mam pojęcia, co innego mam powiedzieć. Maleficent nic nie odpowiada, jedynie przymyka oczy i zmienia pozycję na bardziej wygodną dla jej ciążowego brzucha.

Stoję już w drzwiach, kiedy słyszę jeszcze niewyraźną odpowiedź macochy:

— Nie zrób nic głupiego…

Zamykam za sobą drzwi, spoglądając w niebo na przemykające powoli po nieskończonym błękicie białe, pierzaste obłoczki. Moją twarz owiewa delikatny, marcowy wiaterek, przypominając te niezliczone razy w dobrych czasach, kiedy kładliśmy się z Aaronem na trawie w parku, odgadując kształty chmur i naśmiewając się przy tym do rozpuku, kiedy ktoś „zobaczył” coś dziwacznego. Tamte czasy odeszły daleko stąd, tak daleko, że ich wspomnienia są jak zamazane, powycierane stare zdjęcia… Obawiam się, że choćbym nie wiem, jak tego pragnęła, już nigdy nie powrócą…

Pierwszy dzień w nowej szkole zawsze jest trudny, ale kiedy wiesz, że jakiś obecny tu człowiek ma informacje na temat samobójstwa twojej ukochanej osoby, to ten dzień staje się doprawdy nieznośny. Tłumy różnorodnych osób mijających cię na korytarzu; niezliczone ilości dźwięków bombardujących uszy; różnorakie, jaskrawe i pastelowe, jasne czy ciemne kolory ubrań; setki zapachów uderzające w twoje nozdrza z siłą torpedy…

Takie coś nie najlepiej współgra z moją aspołeczną naturą, przez co w starej szkole ciągle spinałam się i rozglądałam po korytarzach, nie za bardzo wiedząc, gdzie zatrzymać wzrok. Wyglądałam jak wystraszony kurczak, a to spinało mnie jeszcze bardziej. Wkurzające błędne koło…

Jestem przerażona, zanim w ogóle wejdę do środka. Siadam na ławce na zadbanym placyku przed szkołą, przyglądając się budynkowi. W sumie wydaje się całkiem przyjemny — w zamkowym stylu, ze ścianami w odcieniu jasnej cegły i olbrzymimi oknami w białych okiennicach. Dostrzegam jeszcze, że na dachu znajduje się ogród zimowy oraz obserwatorium astronomiczne, jak na prywatną szkołę dla bogatych dzieciaków przystało. Krzywię się i odwracam wzrok, spoglądając na swoje ręce. To właśnie z tego dachu mój brat próbował odebrać sobie życie. Na samą myśl, że przez najbliższe trzy miesiące będę mijać na korytarzu osobę, albo nawet siedzieć z nią w jednej ławce, przez którą Aaron jest teraz w śpiączce, narasta we mnie wściekłość.

Zaciskam dłonie w pięści, podnosząc głowę. Mrużę oczy w geście determinacji, wstaję z ławki i równym, pewnym siebie krokiem wchodzę do szkoły…