09. Rozdział dziewiąty

Hellooooooł! Ostatnio zauważyłam, że wszystkie swoje posty zaczynałam od słowa "witam", więc tym razem troszkę inaczej. Wiem, że w sumie zapowiedziałam publikację dziewiątego rozdziału na pierwszego czerwca, ale stwierdziłam, że nie ma na co czekać. Jedynie zaznaczam, że rozdział nie przeszedł jeszcze stosownej korekty, toteż mogą się znaleźć potknięcia itd. 
     Hm... Nie wiem, czy ktoś zauważył, ale 16 maja Are you Alice? miało swoje pierwsze urodzinki xD. Nie wierzę, że minął już rok od czasu publikacji prologu, a my nadal jesteśmy na samym początku historii. Jednak nie martwcie się tym faktem! Z każdym kolejnym rozdziałem będziemy zmierzać do zbliżającego się nieuchronnie końca opowiadania. Może kiedyś spróbuję opisać tę samą historię z punktu widzenia np. Caspra lub samej Alicji? Co wy na to?
   Również licznik powoli, ale jednak, zbliża się do dziesięciu tysięcy wyświetleń. Na tę okazję szykuję dla was coś specjalnego, więc zachęcajcie znajomych, rodzeństwo, babcie, dziadków, pupilów, aby wchodzili i pozostawili po sobie ślad xD Jedynie zastanawiam się, o czym dokładnie będzie ta niespodzianka... Czy chcielibyście coś z przeszłości lub może przyszłości, albo alternatywną wersję jakiegoś wydarzenia lub opis z punktu widzenia innej osoby? Wybór pozostawiam wam, możliwe, że zrobię ankietę na ten temat :3 A co do sondy... Został nam jeden głos, by osiągnąć remis!!! Więc jeśli pozostało wam w domu jeszcze jakieś urządzenie: laptop, tablet, telefon, netbook, palmtop, lodówka z funkcją obsługi Internetu — proszę, zagłosujcie na Alicję <3 To wiele dla mnie znaczy, ostatecznie przegrać jednym głosem to, jak dostać wiadrem zimnej wody (nie mylić z Ice Bucket Challengee...).
    No cóż... Po tym przydługim wstępie (niestety, trochę się nagromadziło informacji) zapraszam wszystkich do czytania oraz do komentowania.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = DAJESZ JEDNOROŻCOWI KOPA W DUPĘ NA SZCZĘŚCIE

***
    Wpatruję się w ekran jak zaczarowana. „Zaczarowana” to może złe określenie. Bardziej pasowałoby: jak łania w świetle reflektorów samochodu — świadoma zbliżającej się śmierci, a jednocześnie zbyt przerażona, by ruszyć się choćby o milimetr.

Ręce drżą, a ramiona pokrywają się gęsią skórką, gdy palcami wystukuję powolny rytm na klawiaturze.

„Kim jesteś?”

Nie mija sekunda od napisania wiadomości, kiedy na ekranie pojawia się odpowiedź.

„Jestem Fałszywą Alicją — panią życia i śmierci. Widzę wszystko; wiem wszystko. Jestem wszędzie i nigdzie.”

Przeżywam chwilę zawahania, nim podejmuję dalszą dyskusję z Alicją. Jej postać coraz bardziej mnie przeraża — nienaturalność i globalność czynią z niej niebezpieczną, nieprzewidywalną osobę — cyber-dręczyciela…

„Więc czego chcesz ode mnie?”

„Zapraszam cię do świata, gdzie nie istnieje czas, a każdy twór zniekształca się, by zmienić stan twego umysłu.”

Litery nagle znikają, pozostawiając pusty ekran, jakby ta dziwaczna rozmowa była jedynie wytworem zmęczonej psychiki. Chwilę później, nim zdążę odetchnąć, pojawia się kolejny obraz, a właściwie załącza się strona startowa gry…

Całość została utrzymana w ciemnych kolorach, a na środku grafiki znalazły się poplamione krwią, stare drzwi. Na ich tle widnieją dwa hasła: rozpocznij grę oraz wyjście. Żadnych autorów, instrukcji, opcji, nic.

Wóz albo przewóz. Wszystko albo nic.

Klikam na rozpoczęcie, a wrota otwierają się, zapraszając mnie do zabawy. Wyświetla się komunikat: „Trwa tworzenie postaci. Proszę czekać. Wskazówka: przy użyciu AS SkyTech doświadczenia będą jeszcze intensywniejsze”.

Tworzenie postaci? A to nowość! Pierwszy raz spotykam się z grą,  która sama kreuje profil gracza, jednak najwidoczniej Królicza Nora została tak zaprogramowana.

Moją uwagę przyciąga jednak wskazówka. AS SkyTech... Artificial Shade od firmy SkyTech — stworzona paręnaście lat temu innowacja technologiczna, która diametralnie odmieniła pojęcie „doświadczania rzeczywistości” w grach. Twórca AS został okrzyknięty geniuszem i najlepszym programistą tej ery, a każda produkcja, która wyszła spod skrzydła SkyTech, sprzedała się w milionach egzemplarzy, tylko dlatego że nosiła to imię.

Benedict Eliot.

Zastanawiam się, czy przypadkiem w pokoju brata nie widziałam Shade’a. Jestem niemal pewna, że Aaron powinien to mieć. Nie chciałabym teraz musieć prosić ojca o nowy gadżet, nawet jeśli to jego wynalazek.

Pozostawiam ładującą się grę i przemykam do pokoju brata. Jak zwykle panuje tu ciemność, a w powietrzu unosi się specyficzny zapach — coś jak połączenie piżma, cynamonu i wanilii. Orientalnie, myślę, szukając włącznika światła na ścianie. Tym razem nie czuję się winna, przebywając tutaj. Dzięki rozmowie z Melissą mam wrażenie, że w pewien sposób powinnam tu być. Jakbym należała do tego miejsca.

Dłoń odnajduje włącznik, a pokój zalewa jasne światło sączące się z lamp przypominających z wyglądu męski chromosom Y. Szurając bosymi stopami po miękkim dywanie, podchodzę do półki z grami na Playstation ustawionymi w rządku. Call of Duty, Assassins Creed, Battlefield, Final Fantasy, Guitar Hero i wiele innych, tych bardziej „znanych”, ale oprócz tego w kolekcji Aarona znalazły się perełki od SkyTechu, zapewne sprezentowane przez ojca: Deus Ex Machina, Way to Nowhere czy Land of Shadows. Wszystko to znam jedynie z nazwy, ponieważ matka od czasu rozwodu zabraniała mi jakichkolwiek kontaktów z grami, o Shade’zie nawet nie wspominając. Jakoś nigdy nie ubolewałam nad tym faktem, jednak teraz przydałoby się choćby niewielkie doświadczenie w owym temacie.

Na najwyższej półce odnajduję AS’a i, stając na placach, ściągam go, przy okazji zrzucając przeźroczystą kalkę. Na jej powierzchni markerem zostały zaznaczone kreski, liczby oraz sporych rozmiarów kropka zamalowana za czarno. W rogu strony widnieje dopisek Sięgaj tam, gdzie wzrok nie sięga. Kolejny element układanki, jeszcze bardziej zagadkowy, niż poprzednio znaleziona wskazówka…

Zabieram kalkę oraz Shade’a i, wychodząc z pokoju, gaszę za sobą światło, przy okazji zamykając drzwi. Dziwne urządzenie wydaje mi się niezwykle lekkie jak na wykonane z połyskującego srebrzyście metalu. Kształtem przypomina kask rowerowy, jednak posiada o wiele więcej znacznie cieńszych elementów. Na jego boku lśni napis Artificial Shade SkyTech. Przez głowę przemykają mi wszelkie reklamy AS’a, które usłyszałam, nim matka wyłączała telewizor, krzycząc na mnie w ataku szału.

„To cudowne urządzenie sprawi, że zaczniesz na nowo żyć! Każde przeżycie stanie się intensywniejsze, masz możliwość zobaczenia, usłyszenia, poczucia i dotknięcia wszystkiego w świecie gry, co dotychczas pozostawało poza Twoją możliwością. Wystarczy, że podłączysz to cudo i założysz na głowę, a nasza technologia wykona za ciebie całą resztę! Kup już dzisiaj Artificial Shade i zacznij swe życie intensywniej!”

Odkładam kalkę na biurko, podłączam urządzenie do laptopa i kładę się na łóżku, zakładając kask na głowę. Słyszę cisze piknięcie, a Shade uruchamia się, witając mnie krótką melodią, która ma na celu zrelaksować użytkownika. Zamykam oczy; odprężam się, pozwalając technologii „wykonać całą resztę”.

Pierwsze wrażenie jest co najmniej dziwne. Jednocześnie pozostaję świadoma swojego ciała leżącego na łóżku oraz tego, że stoję na polance ubrana w białą sukienkę i czarny płaszcz z zarzuconym na głowę kapturem. Palcami przejeżdżam po materiale, wyczuwając fakturę oraz nawet najmniejsze zagniecenia. Zimny wiatr szczypie w policzki i rozwiewa włosy. Wszystko to sprawia tak realne wrażenie, że zaczynam się zastanawiać, czy przypadkiem nie trafiłam do alternatywnej wersji świata. Powoli zaczynam rozumieć, dlaczego Shade zyskał taką popularność w niebywale krótkim czasie.

Jeśli możesz wybrać między rzeczywistością, w której traktują cię jak powietrze, a alternatywną wersją świata, w której jesteś panem i władcą, tylko skończony idiota podjąłby się dalszego życia w tym pierwszym świecie. Istnieje tylko jeden, drobny szkopuł, o którym, zdaje się, większość użytkowników zapomniała: to nie jest życie; to egzystowanie. Ciało nadal pozostaje ciałem, świat nadal pozostaje światem, tylko tęsknota i żałość się zwiększają…

Nagle widzę jakieś poruszenie niedaleko w krzakach. Jakby jakieś małe, białe zwierzątko przemykało pomiędzy gałązkami. Podchodzę bliżej i w tym samym momencie zza różanych krzaków wypada biały króliczek ubrany w granatowo-czerwony surdut. Zatrzymuje się, spogląda na mnie, strzyże uszkiem, po czym rzuca się do ucieczki.

Naprawdę mam gonić za zającem?, myślę, jednak rozpoczynam szaleńczy pościg w pogoni za białym zwierzakiem. A im bardziej zagłębiam się w tę dziwną Krainę Czarów, jej krajobraz zmienia się diametralnie.

Piękne kwiaty, błękitne niebo, intensywnie zielona trawa — wszystko to ustępuje scenerii jak po wybuchu bomby. Popiół przykrył niebo, a światło, które przebija się przez tę barierę, jest przytłumione, jakby brudne. Zielona trawa wyschła i zbrązowiała. Źdźbła pękają z trzaskiem przy każdym kroku, co w panującej ciszy przyprawia mnie o dreszcze. Wszystko jak okiem sięgnąć, stało się koszmarną imitacją pięknego, szalonego świata, niczym zbitek najróżniejszych scenerii wyłowionych wprost z mar sennych.

Kraina Czarów stała się Krainą Koszmarów.

Dopiero po kilku sekundach orientuję się, że królik zniknął. Przystaję na polance i rozglądam się dookoła. Nigdzie go nie ma, a ja stoję sama pośrodku pustkowia. Strach powoli podpełza do gardła i szarpie za już i tak zszargane nerwy. Oddychaj, Lexi. To tylko gra, napominam się w myślach, zamykając oczy i biorąc głęboki oddech. W każdej chwili mogę się wylogować, powracając do rzeczywistego świata. Jednak nawet ze świadomością nierealności tej krainy, przebywanie samemu w tak upiornym miejscu nie za dobrze działa na moje ataki paniki.

Jedyne, co znajduje się tutaj to dziwnie olbrzymie, stare drzewo, którego powykręcane gałęzie przypominają ręce zakończone ostrymi pazurami. Coś w tym drzewie nie daje mi spokoju. Ostrożnie podchodzę bliżej i zatrzymuję się koło pnia. Rozglądam się dookoła z dziwnym przeświadczeniem, iż śledzi mnie czyjeś spojrzenie, jednak nie dostrzegam nikogo w pobliżu. Wyciągam rękę i dotykam powierzchni kory, a moje oczy zalewa jasny blask.

Nie widzę nic innego oprócz pożółkłej notatki z zadaniem: pochwyć klucz ze szklanego stolika o trzech nogach.

Co takiego?!

Kiedy próbuję przejść gdzieś dalej, gra „wywala” mnie do strony startowej. W lewym rogu miga czerwony wykrzyknik. Wyciągam rękę w jego stronę, a przed moimi oczami momentalnie pojawia się lista wskazówek i zakazów.

1.      Jeżeli nie wykonasz zadania, zostaniesz ukarany.

2.      Dopiero po wykonaniu zadania lub otrzymaniu kary możesz zacząć dalej grać.

3.      Czas na wykonanie zadania jest ograniczony. Wynosi od trzech do pięciu dni.

4.      Każde zadanie jest jednorazowe. Nie możesz go powtórzyć.

5.      Nikomu nie możesz powiedzieć, pokazać ani w jakikolwiek inny sposób przekazać informacji o swoim nicku oraz zadaniach w Grze.

6.      Nie możesz zrezygnować z Gry. Jeśli na własną rękę będziesz próbował opuścić, usunąć lub w inny sposób pozbyć się Gry, zostaniesz ukarany.

7.      Wszelkie złamanie powyższych zasad będzie automatycznie karane poprzez skrócenie o głowę.

Z pozdrowieniami, Fałszywa_Alicja

Słyszę ciche pyknięcie i Shade wyłącza się, a ja z powrotem odczuwam w pełni ciężar własnego ciała i to przerażające uczucie, które zagnieździło się gdzieś w piersi. Czuję, że całkowicie tracę kontrolę nad własnym życiem. Czy to samo spotkało Aarona? Czy ten ciągły strach przed Alicją doprowadził do jego próby samobójczej? Czy mnie także czeka taki los?

Otrząsam się z tych nieprzyjemnych myśli i skupiam na tym, co wiem. Alicja kontroluje Króliczą Norę. Królicza Nora jest grą. Gra przenosi swoje zadania do realnego świata. Realny świat…

A realny świat powoli przestaje być względnie bezpiecznym miejscem.

A czy kiedykolwiek był?

Nie chcę ponownie odczuwać tego lęku, co przez ostatnie dwa lata. Nie chcę ponownie zacząć się bać. Nie jestem już tą samą dziewczyną, co wtedy.

Jesteś dziewczyną, która zaczęła się bać…

Telefon nagle rozświetla się. Chwytam go i sprawdzam powiadomienie.

Przyszedł sms… od numeru prywatnego… „Witaj w Króliczej Norze, Czarny_Kapturku”

Z trzaskiem zrzucam telefon na podłogę. Nie chcę go więcej widzieć. Kulę się na łóżku i próbuję zasnąć, jednak sen przychodzi dopiero nad ranem. Sen pełen koszmarów przeszłości…

— Suka. — Słyszę za plecami i czuję, jak gorący oddech owiewa mi szyję, jeżąc włoski na skórze.

Mimowolnie zaczynam drżeć, a w głowie pojawia się myśl nakazująca ucieczkę. Nagle czuję, jak pięść wbija się w mój kręgosłup, a kolana uginają się pode mną. Opadam na zimną posadzkę, nawet nie mając czasu by krzyknąć, ponieważ kolejne kopniaki w brzuch sukcesywnie pozbawiają mnie powietrza z płuc.

— Większy szacunek mam do szmaty niż do ciebie — warczy, a te słowa zostają skwitowane szyderczym śmiechem pozostałej dwójki. Zwijam się w kłębek i jęczę z bólu, a łzy spływają po policzkach.

— Proszę... przestańcie — wykrztuszam, a z każdą wymawianą sylabą po brodzie spływa mi strużka krwi.

Moje usta wypełnia obrzydliwy, metaliczny smak, od którego zbiera mi się na wymioty. Mój ból wywołuje u nich śmiech. Piękny, demoniczny śmiech samego diabła. Czemu ci, co mają wszystko, pragną jeszcze zadawać ból innym? Czy nie wystarczą im piękno, popularność, bogactwo i szczęśliwa rodzina?

— Jesteś żałosna! — syczy nad moim uchem i spluwa mi w twarz. Bierze zamach i z całej siły kopie w mój brzuch, sprawiając, że zaczynam się dusić. — Zrób światu przysługę i zdechnij w końcu!

Po tych słowach odwraca się na pięcie i wychodzi, a pozostali ruszają tym samym śladem.

Leżę na zimnej, mokrej od deszczu ziemi. Sama. Zmaltretowana. Pobita. Znienawidzona. Pozbawiona godności.

Może rzeczywiście powinnam umrzeć?

Natarczywe brzęczenie wyrywa mnie ze snu czy raczej z nurtu wspomnień. Rozglądam się po pokoju zalanym wczesnoporannym, szarawym światłem w poszukiwaniu źródła tego irytującego dźwięku. Ostatecznie przypominam sobie o telefonie zrzuconym na podłogę, więc sięgam po urządzenie i otwieram oczy szeroko ze zdumienia. Osiem nieodebranych połączeń i trzy sms od nieznanego numeru.

„Czekam na dole.”

„Może w końcu zeszłabyś na dół?”

„Mam dosyć. Jeśli nie zejdziesz za pięć minut, jadę do szkoły. Nie będę czekać jak ten kretyn pod twoimi drzwiami.”

Spoglądam na godzinę wysłania ostatniej wiadomości i szybko podnoszę się z łóżka. Może nawet za szybko, bo pościel pląta się między nogami i momentalnie upadam na podłogę jak kłoda.

— Auć… — mruczę, podnosząc się z ziemi.

W ekspresowym tempie ubieram się i myję zęby, a po drodze na parter chwytam torbę z książkami. Zbiegając po schodach, sprawdzam czas… Ups…

Chwytam buty w rękę i, nawet ich nie zakładając, wybiegam z domu. Truchtam po chłodnym chodniku aż do czarnego Maserati i do ciemnowłosego chłopaka opierającego się o drzwi po stronie pasażera. Z szoku aż przystaję. Co on tutaj robi?

Casper posyła mi złowrogie spojrzenie, jednak kiedy spostrzega buty w mojej ręce, nieuczesane włosy i sinawe cienie pod oczami, jego wyraz twarzy zmiękcza się ze zrozumienia.

— Hej — rzuca na powitanie i odsuwa się. Przechodzi na drugą stronę i, nie czekając aż otworzę drzwi, wsiada do samochodu i odpala silnik.

Prycham zirytowana pod nosem, ale wolę się nie odzywać, by nie drażnić tego zadufanego w sobie chłopczyka.

— Ciężka noc? — pyta, kiedy wsiadam do środka, rzucając mi krótkie spojrzenie stalowoszarych oczu, po czym wjeżdża na ulicę, kierując się w stronę szkoły.

— Można tak powiedzieć — mruczę w odpowiedzi, nie chcąc wyjawiać mu przyczyn mojego zmęczenia.

Schylam się i zakładam buty, w ten sposób dając i sobie, i Casprowi chwilę namysłu nad dalszą dyskusją.

— Dobra. Przepraszam za wczoraj. Może być?

Podnoszę się za szybko i uderzam głową w schowek.

— Znowu… — rzucam pod nosem, już o wiele ostrożniej prostując się oraz pocierając obolałe miejsce.

Mrużę oczy i zaciskam wargi w wąską linię, spoglądając na niego spode łba.

— Nie. Nie może być — odpowiadam nader spokojnie.

Zaskoczony szatyn okręca głowę, posyłając mi zdziwione spojrzenie, po czym ponownie na jego twarzy pojawia się wyraz gniewu.

— Jeśli myślisz, że założę worek pokutny i będę cię całował po stopach, to możesz zapomnieć, że cokolwiek mówiłem…

— Myślę, że powinieneś najpierw przestać się zachowywać jak skończony palant, a dopiero później mnie przepraszać — mówię, powoli tracąc cierpliwość. Nie rozumiem, jak jedna osoba może mnie w tak szybkim czasie wyprowadzać z równowagi.

Casper, o dziwo, wybucha gromkim śmiechem, co irytuje mnie jeszcze bardziej. Zaplatam ramiona na piersi i odwracam się do okna. Co za wkurzający facet!

— Sorki. To było niechcący — rzuca pomiędzy spazmami śmiechu. Parskam pod nosem na taką „niechcącość”, jednak wypuszczam powietrze przez usta i opanowuję emocje.

— Dobra. Zacznijmy od początku — mówię pokojowo.

— Zgoda. — Na potwierdzenie wyciąga lewą rękę w moją stronę i nieporadnie, bo drugą ręką przytrzymuje kierownicę, ściska mi dłoń, przypieczętowując w ten sposób naszą umowę.

Kiedy zajeżdżamy pod szkołę, zastajemy parking zupełnie pusty, pomijając dwa samochody oraz rower przypięty do stojaka koło wejścia do budynku.

— Lexi... — mówi, kiedy już mam zamiar wysiąść z auta. Spoglądam na chłopaka, dostrzegając niepokój na jego twarzy. — Jeszcze możesz się wycofać. Powiem im, że zmieniłaś zdanie... — proponuje.

Zaskoczona tą niespodziewaną propozycją, ściągam brwi i zaciskam wargi w wyrazie konsternacji. Dlaczego tak bardzo zależy mu, żebym nie brała w tym wszystkim udziału?, zastanawiam się, odczuwając na sobie intensywność stalowoszarego spojrzenia chłopaka.

— Chcę się dowiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi — mówię po chwili namysłu i nawet nie mijam się całkiem z prawdą. Bo jeśli dowiem się, o co chodzi z Alicją i Króliczą Norą, także w końcu będę mogła zrozumieć, dlaczego Aaron postanowił skoczyć z dachu.

Casper szybko odwraca się ode mnie, jednak udaje mi się zauważyć zawód wymalowany na jego twarzy. Zaciska szczęki i uderza dłonią w kierownicę, po czym równie niespodziewanie otwiera drzwi i wysiada. Potrząsam głową i otwieram oczy szeroko, bo zupełnie nie rozumiem tego chłopaka oraz motywów jego działania.

Przejeżdżam dłońmi po twarzy, zgarniając kosmyki włosów, i robię długi wydech. Dopiero wtedy dołączam na zewnątrz do szatyna opierającego się o bok samochodu. I niemal jednocześnie mam ochotę obrócić się na pięcie i pomaszerować do szkoły.

— Co jest? — pyta, dostrzegając mój grymas obrzydzenia, mieląc zapalonym petem to na jedną, to na drugą stronę ust.

— Nienawidzę palaczy — mówię szczerze. Sama do końca nie wiem dlaczego, ale zapach dymu papierosowego wywołuje u mnie uczucie strachu i bezsilności.

Casper uśmiecha się zadziornie i już ma mi zapewne powiedzieć jakąś kąśliwą uwagę, lecz nagle przekręca głowę lekko w bok, wytężając wzrok i momentalnie markotnieje.

— Jeszcze jego tu brakowało — mruczy pod nosem, wyjmując papierosa z ust, z ciężkim westchnieniem wypuszcza dym, posyłając w przestrzeń siwe kółeczka.

Spoglądam do tyłu, a pierwsze co przyciąga moją uwagę to różowe, puchate kapcie w kształcie króliczków popiskujące przy dotknięciu z asfaltem…