10. Rozdział dziesiąty

Gotowi na nowy rozdział? Ja aż za bardzo się tym jaram xD Jednak zanim nastąpi ten cudowny moment i na klawiaturze wystukam "zapraszam do czytania" parę ogłoszeń parafialnych... xD

1. Nie wiem, czy ktoś zauważył, ale w zakładce Postacie pojawił się ODNOŚNIK do deklinacji wszystkich imion, które dotychczas pojawiły się w opowiadaniu. Dla niektórych może być to małe ułatwienie, a i dla mnie także stanowi to pomoc.

2. Dla wszystkich, którzy są spragnieni więcej Alicji, została utworzona strona na Facebooku. Tam będą pojawiały się spoilery przed publikacją rozdziałów, sytuacje, które nie zostaną zawarte w głównej historii ani w miniaturkach, a także zdjęcia i wiele innych. Tak więc, zapraszam do śledzenia mnie na Facebooku.

FOLLOW ON FACEBOOK

3. Oficjalnie mogę ogłosić, że Are you Alice? wygrało konkurs na Bloga Miesiąca Maj. Następnym etapem jest konkurs na Bloga Roku, który rozpocznie się bodajże w grudniu. Wszystkim bardzo dziękuję za głosy i motywujące komentarze <3

4. Nasz mały konkurs na miniaturkę wygrał temat: życie Aarona przed próbą samobójczą. Dodatek powinien się pojawić albo za tydzień, albo za dwa tygodnie. Wszystko jest uzależnione od mojej weny xD

5. W zakładce FABUŁA będą umieszczane okładki do Alicji xD Jeśli macie jakiś swój pomysł, jak wy byście widzieli okładkę do tej historii, wyślijcie mi na maila, a najlepsze prace zostaną opublikowane na blogu xD Ten konkurs nie ma terminu zakończenia, więc się nie martwcie czasem. Jest go pod dostatkiem :D

6. Prawdopodobnie rozpocznę prace nad drugim, mam nadzieję jeszcze fajniejszym, zwiastunem xD W końcu (prawie) nauczyłam się obsługiwać Vegasa, więc czas najwyższy się nim pobawić :3

Koniec biadolenia... Wreszcie, co nie? xD

Zapraszam do czytania i komentowania <3

***

Skocznym krokiem w naszą stronę zmierza Dagon, a białe, rozkloszowane u dołu i nakrapiane kolorowymi plamkami spodnie łopocą na wietrze. To, w połączeniu z nieodłączną brązową, skórzaną kurtką oraz długą brodą i rozpuszczonymi włosami, nadaje mu wyglądu zbuntowanego, motocyklowego klauna.

— Witam, dzieciaczki! Jak się spało? — rzuca na powitanie, przystając przy nas i, wyciągnąwszy z kieszeni kurtki paczkę papierosów, spogląda na Caspra, marszcząc gniewnie brwi. — Miałeś nie palić.

— A ty miałeś zacząć ubierać się jak człowiek — ripostuje szatyn, na co nauczyciel uśmiecha się krzywo. Wkłada papierosa pomiędzy wargi i zapala za pomocą zapalniczki.

— Racja. — Dagon wzrusza ramionami, przenosząc spojrzenie na moją osobę. W jego jasnoniebieskich oczach dostrzegam błyszczące iskierki rozbawienia. — Przypominasz mi kogoś. Apri... Aaro... — Czuję jak gula strachu zaciska się na moim gardle. — Wiem! — Uśmiecha się triumfalnie. — Wyglądasz jak Astrid Bergès-Frisbey!

Dosłownie, ulatuje ze mnie całe powietrze jak z przekłutego balonika. Odczuwając przysłowiową ulgę, wyginam swoje usta w wymuszonym uśmiechu.

— Dziękuję… chyba.

— Droga dziewczynko. Za takie rzeczy się nie dziękuje. Mężczyzna, kontemplując kobietę, stara się jej przypodobać i, a wynika to z naszej natury, zapewnić sobie przyszłych potomków. — Nauczyciel z wielkim zainteresowaniem przygląda się swoim rękom, wydłubując brud zza paznokci. — Męska natura jest nastawiona na reprodukcję.

— Błagam, przestań nas zarzucać tymi psychologiczno-filozoficznymi pierdoletami — warczy szatyn, krzywiąc usta w wyrazie odrazy. — To nie działa na dziewczyny.

— Na jedną podziałało — odpowiada zagadkowo Dagon, a te trzy słowa wystarczą, by Casper zacisnął szczękę, a w jego oczach pojawił się gniew.

Chłopak prycha pod nosem i rzuca niedopałek na ziemię, depcząc go nogą.

— Nie wiem jak wy, ale ja chcę mieć to spotkanie już za sobą. — Chwyta mnie za ramię, delikatnie ściskając. — Idziesz, Lexi?

Przebiegam wzrokiem to od jednego, to do drugiego, przebierając z nogi na nogę. Ostatecznie nie chcę zostawać sam na sam z Dagonem. Zdaje mi się, że nauczyciel dużo wie i dużo widzi, a to w mojej obecnej sytuacji stanowi spory problem.

— Tak. — Potakuję i, posyłając mężczyźnie przepraszający uśmiech, pozwalam się poprowadzić.

— Casper! Widzimy się na lekcji! — Słyszę jeszcze wołanie Dagona, po czym znikamy we wnętrzu budynku, a szatyn momentalnie puszcza moje ramię.

Chwilę idziemy w ciszy, chłopak przodem, a ja dwa kroki za nim, próbując go dogonić.

— Zwolnij — proszę w końcu, a on momentalnie zatrzymuje się i odwraca w moją stronę.

— Sorry — rzuca, dostrzegając mój skonsternowany wyraz twarzy. — Po prostu... Trzymaj się od niego z daleka. — Marszczę czoło w wyrazie niezrozumienia i już otwieram usta, by się go o to zapytać, lecz nie daje mi dojść do głosu. — Po prostu tak zrób i nie pytaj dlaczego. Teraz mamy ważniejsze rzeczy do zrobienia, niż zajmowanie się problematyką irytujących belfrów. Obiecuję, że później wrócimy do tematu Dagona.

Potakuję ugodowo. Robimy jeszcze kilka kroków, aż w końcu znajdujemy się pod drzwiami z tabliczką głoszącą, że trafiliśmy do pokoju samorządu. Ten sam, z którego zaledwie dzień wcześniej wybiegłam, nie oglądając się za siebie. I myślałam, że nigdy tu nie wrócę, a jednak...

— Gotowa? — pyta, uważnie przyglądając się mojej osobie.

— Raz kozie śmierć — rzucam, a Casper otwiera drzwi, puszczając mnie przodem.

Znowu odczuwam tę niesamowitą atmosferę panującą w pomieszczeniu, a mój wzrok i serce od razu zostają przyciągnięte przez fortepian ustawiony pod oknem. Dopiero po chwili konsternacji orientuję się, że nasze wejście przerwało rozmowę prowadzoną przez Danielle i Setha.

— …wina, że Kathy zrezygnowała ze szkoły! — oznajmia Danielle podniesionym głosem.

A więc ta dziewczyna, którą zabrała karetka, zrezygnowała ze szkoły? Właściwie nie dziwię się jej. Rozumiem, jak to jest być traktowanym gorzej od psa…

— Przyprowadziłem ją — mruczy zza moich pleców Casper, przerywając moją wewnętrzną gonitwę myśli. — A teraz idę spać.

— Um... cześć — rzucam, gdy chłopak mija mnie, kierując się w stronę kanapy. Opada na nią z westchnieniem, przymykając powieki.

— Dzień dobry, Lexi. — Dani w swój zwyczajowy, jak zdążyłam się już przekonać, chłodny sposób wita się, po czym powraca do przeglądania papierów na biurku.

— Joł, bella! — Nagle znikąd wyrasta przede mną postać blondyna ubranego w sportową kurtkę w barwach szkoły.

Seth wyciąga ramiona w moją stronę, a ja zwinnie unikam znalezienia się w jego uścisku. Podchodzę do szatynki, przystając przy jej biurku.

— Dzięki, że dałaś mi drugą szansę. — Dziewczyna podnosi głowę i posyła mi lekki uśmiech.

— Nie ma sprawy. Wiedziałam, że zmienisz zdanie — mówi, wręczając mi kilka kartek.

— Co to jest? — pytam, przeglądając tekst.

— Umowa, akt prawny, cyrograf. Nieważne jak to nazwiesz; ważne, że musisz podpisać.

— Podmiot zobowiązuje się do zachowania z najwyższą starannością w tajemnicy wszelkich Informacji Poufnych otrzymanych lub uzyskanych niezależnie od ich formy lub postaci od Samorządu Uczniowskiego oraz zobowiązuje się do zachowania milczenia o działaniach związanych z Grą (rozumianą jako wszelkie informacje techniczne, technologiczne, ekonomiczne, finansowe, handlowe, prawne, organizacyjne i inne) — czytam na głos, unosząc brwi. — Przecież to niedorzeczne! O co tutaj chodzi?!

— Po prostu to podpisz...

— Może lepiej najpierw jej wszystko wytłumaczymy? — wtrąca się blondyn.

Dziewczyna obrzuca go ostrym spojrzeniem i zaciska usta w wąską kreskę.

— Przypominam ci, Seth, że gdybyś jej wczoraj nie przestraszył, a przyprowadził, tak jak cię o to prosiłam, dzisiaj nie znaleźlibyśmy się w sytuacji, która wymaga nadzwyczajnych środków. — Przenosi spojrzenie i taksuje mnie wzrokiem. — Poza tym, Lexi już domyśla się, o co chodzi...

— Domyślam się czego? — przerywam tę dyskusję, nie za bardzo rozumiejąc sytuację, w której się znalazłam.

— Że Dani to córka Elvisa Presleya, a ojcem Setha jest Yeti — ironizuje Casper, ciągle siedząc na kanapie z półprzymkniętymi powiekami. — Czasem naprawdę zaczynam się martwić o ludzki intelekt. — Wzdycha ciężko, po czym ruchem dłoni przywołuje mnie, żebym podeszła do niego.

Kiedy tego nie robię, podnosi głowę, marszcząc brwi.

— Niczego nie podpiszę, dopóki nie dowiem się prawdy.

Seth posyła szatynce spojrzenie pod tytułem a-nie-mówiłem, na co Casper wzrusza ramionami, wracając do spania. Danielle ciężko wzdycha, po czym częstuje mnie herbatą, którą przyjmuję z wdzięcznością. Następnie podchodzi do drugiej kanapy i, zasiadłszy na niej, stawia swoją filiżankę na blacie stolika. Zajmuję miejsce koło niej, natomiast Seth wpycha się obok szatyna, który cicho prycha z irytacją na takie traktowanie jego przestrzeni osobistej.

— Mówiłam ci wczoraj o Aaronie. — Potakuję głową, a całe ciało spina mi się na sam dźwięk imienia brata. — Na początku drugiego roku opracował niezwykły program, do którego mieli dostęp wybrani uczniowie. Otóż za wykonanie jakichś prac czy to na rzecz szkoły, czy na rzecz innych osób, mogli otrzymać w zamian wybrany przez siebie przywilej, jak przykładowo przesunięcie kartkówki z algebry. Zamysł Króliczej Nory był dobry, jednak po niedługim czasie, bo zaledwie po trzech miesiącach, gra została zhakowana przez nieznaną osobę o nicku Fałszywa Alicja. Od tamtej pory Nora zmieniła się diametralnie. Stała się groźniejsza, brutalniejsza, początkowe psikusy zamieniły się w niebezpieczne wypadki. Zresztą, sama wczoraj widziałaś, do czego zdolna jest Alicja. Dlatego musimy ją powstrzymać, nim komuś jeszcze stanie się krzywda. Aaron rozpoczął pracę nad projektem, który, jak sam to nazwał, miał być kluczem do zniszczenia Jabberwocka. Niestety, nim skończył swoje zadanie…

— Alicja dorwała go pierwsza — kończy Casper.

Czuję, jak chłód rozlewa się po moim ciele. Spływa nerwami, wypełnia komórki, mrozi atomy. Trzy słowa, jedno imię — wywracają cały świat do góry nogami. Co innego mieć przypuszczenia, a co innego zyskać pewność, że ktoś umyślnie skrzywdził osobę, którą kochasz najmocniej na świecie...

— Co mam zrobić? — Przestaję się zastanawiać nad możliwymi skutkami swojej decyzji. Pozostaje mi jedynie świadomość, że muszę skończyć tę grę, którą zapoczątkował mój brat. Już nie tylko dla niego i dla mnie, lecz także dla tych wszystkich, którzy zostali w jakikolwiek sposób skrzywdzeni przez Alicję. Czas, by w końcu poniosła karę za swe czyny...

Danielle wyciąga w moją stronę długopis. Chwytam go, zaciskając na nim palce, i podpisuję umowę, cyrograf, wyrok — oficjalnie stając się częścią gry. Dziewczyna kiwa głową w stronę Setha, na co ten wstaje i podchodzi do półki na książki. Wyciąga niepozorny, oprawiony w ciemnoszarą okładkę tom, a z górnej, ozdobnej części mebla wyłania się ukryta, niewielka skrytka. Normalnie Hogwart…, myślę, próbując opanować zaciekawienie. Po chwili w dłoni blondyna pojawia się niedużych rozmiarów laptop (bardziej skłaniałabym się ku określeniu notebook).

Chłopak wraca do nas i podaje mi urządzenie. W rękach ważę ciężar sprzętu, pytająco unosząc brwi. Danielle wskazuje mi, że śmiało mogę odpalić to maleństwo. Zaraz po włączeniu się komputera, zadziwiają mnie dwie rzeczy. Pierwsza z nich to logo SkyTechu na tapecie, natomiast drugą okazuje się być niemożliwa wręcz ilość ikon na pulpicie wynosząca chwalebne jeden.

Projekt Jabberwock.

Przesuwam kursor i otwieram program, a ekran momentalnie staje się czarny z widniejącym na nim zielonkawym, niezrozumiałym dla laika tekstem. Palce zaczynają mnie świerzbić, kiedy dociera do mnie prośba samorządu.

— Musisz dokończyć dzieło Aarona i zhakować Króliczą Norę. — Dziewczyna wypowiada na głos tę myśl, której obawiałam się od samego początku.

Hakerstwo. Nielegalne, podlegające karze łamanie zabezpieczeń w oprogramowaniach. Szukanie luk w systemach operacyjnych, sieciach komputerowych, wykradanie haseł, danych — a wszystko dzięki zaledwie kilku uderzeniom w klawiaturę. Czy może istnieć prostszy sposób, aby dostać się na szczyt?

Ale im wyższy szczyt, tym dłuższa droga na dno i boleśniejszy upadek…

Dopada mnie poczucie winy. Dawno temu złożyłam obietnicę. Teraz ją złamię. Żeby dowiedzieć się prawdy, muszę odseparować swoje uczucia. Z olbrzymią mocą uderza mnie jeden fakt. Aaron miał rację: tutaj zatraca się samego siebie…

— Dajcie mi chwilę — mruczę, zginając palce. Słyszę charakterystyczne trzaśnięcie przestawiających się kości.

Ból sprawia, że czujesz, że żyjesz. Życie sprawia, że odczuwasz ból…

Zamykam oczy i czekam, aż reszta osób przejdzie gdzieś dalej, po czym rozpoczynam swoją pracę. Rozprostowuję palce i kładę je na klawiaturze. Powoli podnoszę powieki i przemykam wzrokiem po skrypcie, szukając możliwych błędów czy niedopatrzeń.

Właściwie hakowanie mogłabym przyrównać do gry na fortepianie. Palce wykonują charakterystyczną, ustaloną sekwencję ruchów, wywołując wibrowanie i tym samym wydobywając zamierzony efekt w ograniczonej przestrzeni. Paroma ruchami można zdziałać wszystko — stworzyć cudo albo zniszczyć doczesny świat. Wystarczy jedno kliknięcie, jeden odpowiedni guziczek — a można zyskać wszystko, czego się zapragnie…

ODMOWA DOSTĘPU

— Cholera! — Wyrywa mi się nagły okrzyk. Zawiedziona spoglądam na kod, zastanawiając się, gdzie popełniłam błąd. Z przejęcia zagryzam wargę, skupiając się tylko i wyłącznie na znakach święcących zielonkawą poświatą.

Nagle na moim ramieniu czuję ciężar czyjejś dłoni. Wystraszona podskakuję na brązowej kanapie, oglądając się za siebie.

— Wszystko w porządku? — Seth pochyla się nad moim ramieniem, spoglądając na ekran monitora. — Zawiesiłaś się na dwadzieścia minut...

— Tak... — odpowiadam po chwili, kiedy adrenalina opada. — Wszystko gra, ale nie udało mi się otrzymać dostępu.

— Nie martw się. Nie oczekiwaliśmy, że zrobisz to za pierwszym razem.

Nie komentuję tego. To nie tak, że się nie starałam. Nie rozumiem, dlaczego nie udało mi się otrzymać dostępu od razu. W końcu nie powinnam mieć z tym żadnych problemów. Możliwe, że wyszłam z wprawy. Jednak o tym ani Seth, ani Danielle, ani Casper nie mogą zdawać sobie sprawy.

— Nie stresuj się. Spotkamy się po zajęciach i wtedy możesz spróbować znowu, a teraz lepiej już chodźmy.

Wstaję z kanapy i wraz z Sethem podchodzę do drzwi. Oglądam się za siebie po raz ostatni tego poranka, zauważając jak Danielle chowa laptopa z powrotem do skrytki. W jej dłoni dostrzegam malutki, połyskujący złociście przedmiot. Wygląda zupełnie jak coś, co doskonale znam… Machinalnie sięgam dłonią do swojej szyi, pocierając zawieszony na niej wisiorek. Mały, złoty kluczyk, który został znaleziony w kieszeni Aarona.

Czy to możliwe, żeby były identyczne…?

— Pierwszą mamy chemię. — Wyrywa mnie z zamyślenia głos Setha.  Odwracam się do niego, starając się nie okazać, że moje myśli nadal skupiają się wokół wisiorka i nieudanej próby hakowania Nory.

— Prowadź — rzucam, na co chłopak posyła mi szeroki uśmiech zupełnie jak u małego chłopca, który dostał lizaka. Albo jak u szczeniaka Golden Retrievera cieszącego się na powrót swojego opiekuna.

Nagle parskam śmiechem na obraz Setha merdającego ogonem i z piłką w ustach, który powstał w mojej wyobraźni. Obiekt moich dziwnych wariacji międzygatunkowych przekrzywia głowę w bok, posyłając mi zaciekawione spojrzenie, na co ja zaczynam chichotać.

— Coś się stało?

— Nie, nic — wyduszam z siebie pomiędzy atakami śmiechu.

Naprawdę! Chłopak i z wyglądu, i z charakteru przypomina mi psiaka! Seth kiwa głową w wyrazie „zrozumienia” dla kobiecych wahań nastrojów i, nie odzywając się więcej, zmierza w stronę sal lekcyjnych, a ja towarzyszę mu ramię w ramię. Przez myśl przemyka mi, że może na początku źle oceniłam tego chłopaka…

Nie lubię chemii. To jedyne, co zapamiętuję z pierwszych zajęć. No, może poza dziwną nauczycielką, która uważa, że wszystko jest trywialne albo prostsze od pasztetowej… Liczenie entalpii, prawo Hessa — od tych wszystkich informacji i obliczeń zaczyna boleć mnie głowa, a głupie komentarze Setha, który zajął miejsce obok mnie, nie pomagają mi w skupieniu się na lekcji.

— Co robi nauczyciel chemii, gdy dzieci są niegrzeczne? — Chłopak przerywa moje rozmyślania. Wzruszam ramionami. — MOLestuje je…

Nie mogę się powstrzymać i parskam śmiechem, na co nauczycielka rzuca nam ostre spojrzenie.

— Przepraszam, ale czy ja wam nie przeszkadzam? Bo jeśli tak, to może wyjdę, co? — syczy kobieta, a ja natychmiastowo kulę się na krześle.

Nienawidzę być w centrum uwagi. Nienawidzę, nienawidzę, nienawidzę…

Boję się…

— Ależ skąd, pani Climine! Niech pani się nie kłopocze. Już prawie skończyliśmy rozmawiać o mikroskopie fluorescencyjnym. To takie niesamowite odkrycie! Wykorzystanie fluorescencji i fosforescencji może całkowicie odmienić doczesną metodologię badań nad organellami komórkowymi — odpowiada jej Seth, na co mina kobiety drastycznie się zmienia. Od zadowolonego z siebie uśmiechu staje się niepewną kombinacją udawanego zrozumienia i wysilonej wesołości.

— Tak, zapewne tak — mruczy, po czym powraca do tematu zajęć, zostawiając nas w spokoju aż do końca lekcji. Seth rzuca mi triumfalny uśmiech, na co kręcę głową, starając się powstrzymać powoli wypełzający na usta uśmieszek.

Kiedy dzwonek oznajmia koniec lekcji, wychodzimy z klasy, zmierzając w stronę szafek.

— Dzięki — mówię, nie mogąc jednocześnie na niego spojrzeć. Już drugi raz w ciągu dwóch dni widział moją psychiczną słabość.

— To za tego pięknego liścia z wczoraj — odpowiada, śmiejąc się pod nosem.

Podnoszę głowę do góry, chcąc go ponownie przeprosić, jednak Seth już przepycha się pomiędzy uczniami, pozostawiając mnie samą z masą pytań bez odpowiedzi.

Następne lekcje: język francuski oraz dwie godziny algebry pod rząd przypominają raczej odliczanie do końca świata. Niecierpliwię się, ponieważ chcę dokończyć rozmowę z Nico, jednak kiedy nareszcie zaczyna się przerwa obiadowa i przechodzę na stołówkę do naszego stolika — nie zastaję chłopaka przy nim. Rozglądam się po wnętrzu kafeterii w poszukiwaniu czupryny przyjaciela, jednak w tym tłumie wypełniającym pomieszczenie wszystko i wszyscy wydają się być tacy sami.

Efekt zaburzenia ciągłości osobowości…

Nagle mam olbrzymią ochotę uciec stąd. Wydaje mi się, że spojrzenia ludzi wokół skupiają się na mnie, a w ich rozmowach słyszę ciągle powtarzające się imię.

Lexi, Lexi, Lexi, Lexi, Lexi, Lexi, Lexi, Lexi, Lexi, Lexi, Lexi, Lexi,

Lexi, Lexi, Lexi, Lexi, Lexi, Lexi, Lexi, Lexi,

Lexi, Lexi, Lexi, Lexi,

Lexi, Lexi,

Lexi…

Wybiegam z kafeterii, po drodze potrącając przypadkowych ludzi. Nie patrzę, gdzie biegnę, ważne że oddalam się od nich wszystkich. Od ich spojrzeń i szeptów.

Nienawidzę ludzi.

Boję się ludzi.

Nienawidzę samotności.

Boję się samotności.

Chłodne, marcowe powietrze otula mą twarz i rozwiewa włosy. Pierwsze wiosenne promienie słońca starają się przedrzeć przez warstwę puchowych, ciężkich, śnieżnobiałych chmur, by rozgrzać zmarznięty po zimie świat. I choć nadal nie ma astronomicznej wiosny, odczuwa się jej pierwsze pocałunki składane na uśpionej naturze. To przyjemne uczucie — nie musieć się bać, a jedynie podziwiać spokojne piękno otaczającego świata.

Niestety, świadomość zbliżającego się końca przerwy nadal pozostaje gdzieś w myślach, starając się dojść do głosu. Podnoszę się z wyziębionej ziemi, otrzepując spodnie z drobinek gleby i źdźbeł zeszłorocznej trawy. Rozcieram ramiona, bo jak zwykle uciekłam, nie myśląc nad czymkolwiek ważnym jak przykładowo, że temperatura na zewnątrz plus koszulka z krótkim rękawem może być (nie)miłym zaproszeniem do zapalenia płuc.

Kiedy skręcam za róg, nagle słyszę dziewczęcy śmiech. Przystaję, kryjąc się w cieniu budynku. Sama nie wiem, dlaczego się chowam. Zachowuję się irracjonalnie! No już, nogi, do dzieła! Jeden krok, drugi krok, trzeci…

­— Seth, słońce. — Dziewczęce mruczenie dociera do moich uszu. Momentalnie zamieram, przysuwając się do ściany. Co on tu robi? — Powiedz mi, co cię łączy z tą nową laską… Jak jej tam? Lexi? Wiesz, ta co cię uderzyła. — Dziewczyna cmoka z udawaną troską.

— Hm? Poza tym, że mnie spoliczkowała? — pyta chłopak, a jego wypowiedzi towarzyszą szuranie materiału, odgłosy ocierającego się ciała o ciało, mlaśnięcia i chichoty. — Chyba nic, a co? Jesteś zazdrosna, ma belle?

— Oczywiście! Seth jest tylko mój… Nie oddam go żadnej innej dziewczynie.

Szybko stamtąd odchodzę. Usłyszałam wystarczająco wiele. Krok zamienia się najpierw w trucht, a następnie zaczynam biec.

Auć… Dlaczego to zabolało? Dlaczego poczułam, jakby mnie w jakiś sposób zranił?

Lexi, wyrzuć go z myśli! Tak jak zawsze. Przestań myśleć, zacznij działać…

Przystaję koło wejścia, opierając dłonie na udach i starając się uregulować oddech. Kiedy zjawiam się w klasie na lekcji biologii, całkowicie ignoruję obecność blondyna w rzędzie obok. Jedynie pojawienie się Caspra w sali wprawia mnie w zdumienie, a jeszcze większe zaskoczenie wywołuje fakt, że chłopak siada po mojej prawej stronie. I jakby nigdy nic — zabiera mój podręcznik.

— Oddaj! — szepczę do niego, na co szatyn kręci głową, a jego usta wykrzywiają się w łobuzerskim uśmiechu.

— Shh! Nie mogę się przez ciebie skupić na zajęciach.

Moja irytacja sięga zenitu. Nagle na mojej ławce ląduje czyjaś książka. Spoglądam w lewo na szczerzącego się z zadowolenia Setha. Momentalnie dostaję nagłej ochoty, by zamordować jednego i drugiego wszelkimi możliwymi sposobami tortur. Od nadziewania na pal aż po podgryzanie czułych miejsc przez wygłodniałe psy…

Jak to możliwe, że Aaron wytrzymał z takimi osobami przez ponad dwa lata?! Minął dopiero jeden dzień, a ja już zastanawiam się, czy ci dwoje nie uciekli ze specjalistycznego zakładu dla trudnych dzieci…

Wzdycham głęboko, błagając w myślach swój język, żeby siedział grzecznie za zębami. Kiedy kończy się lekcja, niemal podskakuję na krześle z niewysłowionej radości. Oddaję Sethowi jego podręcznik, a własny porywam z ławki Caspra i uciekam za drzwi. Na szczęście następną lekcję — informatykę — odbywam już bez tej dwójki, delektując się ciszą, spokojem i samotnością.

Zaraz po zakończeniu zajęć zmierzam do pokoju samorządu, choć moje biedne jestestwo krzyczy, żebym tam nie szła, a wróciła do domu. To całkiem nęcąca opcja, jednak w trakcie programowania na informatyce przyszedł mi do głowy pewien pomysł. A właściwie spostrzeżenie.

Wciągam powietrze do płuc, przytrzymuję je, a następnie robię powolny, przeciągły wydech, pozwalając, by negatywne emocje uleciały wraz nim. Dopiero wtedy wchodzę do pokoju i, zamknąwszy za sobą drzwi, zastaję pozostałą trójkę siedzącą na kanapie.

— Chodź, Lexi, rozgość się — woła Seth, jednak nadal jestem na niego wściekła.

Ostentacyjnie ignoruję słowa blondyna, zakładając ramiona na piersi. Casper przygląda się nam w milczeniu, a na jego ustach zaczyna mimowolnie drżeć uśmiech. Jedynie Danielle zdaje się być normalną w porównaniu do pozostałej dwójki. Robię jeden krok, by podejść do kanapy, jednak nagle rozlega się pukanie. Nie myśląc za wiele, odwracam się do tyłu i otwieram drzwi, nie zastając nikogo, jednak moje spojrzenie momentalnie przyciągają leżące na ziemi białe róże.

— Ktoś przysłał prezent — oznajmiam, schylając się po kwiaty.

— Odsuń się! — Dolatuje mnie ostrzegawczy krzyk dziewczyny, jednak jest już za późno.

Przed oczami miga mi postać ubrana na czarno, a chwilę później mój obraz zostaje wypełniony przez rozchodzącą się czerwień…