11. Rozdział jedenasty

Pfff. Zapomniałam się przywitać i napisać swoją zwyczajową gadkę-szmatkę xD A więc tak, witam wszystkich w wakacje! Wiem, że jesteście źli/złe, bo rozdział miał się pojawić trzeciego, a pojawił się półtora tygodnia później. Mea culpa — miałam przymusowy urlop, ponieważ moja mama zabrała mi internet, gdy byłam u babci. No ale jestem i to najważniejsze (dobra, Alicja jest najważniejsza, a nie ja xD)! Parę zwyczajowych informacji:

1. Zmienił się szablon! I jak się wam podoba? Bo ja osobiście uważam, że jest prze-za-je-bi-sty! 

2. Pojawił się drugi zwiastun w zakładce Fabuła. Serdecznie zapraszam do wyrażenia swojej opinii na jego temat <3 Piszcie śmiało, jeśli jest okropny — szczerość zawsze spoko xD

3. I mam taką ostatnią, smutną wiadomość. Od września będę chodzić do klasy maturalnej, a co za tym idzie, nie będę miała aż tyle czasu, żeby pisać rozdziały co dwa tygodnie. Od września aż do maja rozdziały będą pojawiały się nieregularnie, ale zapewniam was, że będą się pojawiały! Nie zamierzam zawieszać, zamykać, porzucać czy cokolwiek innego mojej "Are you Alice?". 

I to byłoby dzisiaj na tyle! 

Zapraszam do czytania oraz komentowania!

***

Czerwień wypełnia mój cały obraz. Nie wiem, nie rozumiem, co się stało, co się dzieje. Czuję jak gęsta, kleista ciecz spływa po mnie. Podnoszę drżące ręce do twarzy, ścierając maź i otwierając oczy. W pierwszym momencie myślę, że zostałam ranna, ponieważ całe ręce, twarz, ciało mam pokryte karminową substancją. Dopiero po chwili, gdy mija początkowy szok, dociera do mnie intensywny, niemal przytłaczający zapach farby, od którego zaczynam się dławić. Jednocześnie jestem przerażona i odczuwam ulgę.

Adrenalina opada, a ja wraz z nią. Dosłownie. Nogi uginają się pode mną i nawet nie wiem, kiedy ląduję kolanami na ziemi, podpierając się dłońmi, by nie upaść.

Rozpoczęłaś wojnę, więc ponieś konsekwencje… Tym razem nie będzie jeńców.

Nagle przed moją twarzą pojawia się postać. Początkowo nie rozpoznaję jej, jedynie widzę ciemną sylwetkę ochlapującą mnie farbą wciąż od nowa i od nowa…

— Lexi… Lexi. Lexi! — Z każdym słowem dźwięk narasta, zupełnie jakby wydobywał się spod wody i zmierzał ku powierzchni. A może to ja jestem pod powierzchnią? Może tonę? Może już utonęłam?

Nagły ból wyrywa mnie z tego otępienia wywołanego szokiem. Zaczynam trzeźwo myśleć — biorę głęboki wdech po długiej drodze na powierzchnię.

— Weź się w garść! — Spoglądam na dziewczynę pochylającą się nade mną i potrząsającą mnie za ramiona. Patrzę wprost w jej niebieskozielone oczy pełne głębi niczym ocean. Siła dająca życie i jednocześnie bezwzględny morderca. Dwie istoty w jednym ciele. — Jesteś ranna?!

— Co? — Nie potrafię przetworzyć tego pytania. Dopiero po chwili wymagającej olbrzymiego skupienia, udaje mi się wydukać niepewne: — N-nie.

— To dobrze. — Słyszę w głosie Dani ulgę. Szatynka pomaga mi podnieść się na nogi, nie zważając na spływającą po mnie farbę.

— Ubrudzisz się — mruczę pod nosem, wbijając spojrzenie w ziemię.

— Nie szkodzi — odpowiada Danielle, prowadząc mnie na kanapę. Zdejmuje swoją marynarkę, ścieląc ją na tapicerce, po czym delikatnie popycha mnie w dół, bym usiadła.

— A gdzie są chłopaki? — Dopiero teraz zauważam, że w pokoju zostałyśmy same.

Dziewczyna chwilę zwleka z odpowiedzią, wykręcając palce w wyrazie nerwowości. A myślałam, że tylko ja mam takie reakcje na stres…

— Starają się złapać sprawcę.

Kiwam głową na znak zrozumienia, jednak w myślach zastanawiam się, czy to jest rozważne z ich strony. Ostatecznie Alicja jeszcze nie wie, że znalazła się osoba, która może dokończyć dzieła Aarona i zniszczyć ją.

A skoro tak… To może ten atak wcale nie był wymierzony we mnie? Spoglądam nagle na Danielle, obserwując ją uważnie. Coś mi obija się w pamięci. Jakaś ważna scena. Czerwona farba i białe róże… Z czym one się łączą?

Myśl, Lexi!

Jednak, gdy już niemal mam tę myśl na końcu języka, rozwiewa się niczym obraz malowany piaskiem. Ziarenko po ziarenku stacza się w otchłanie (nie)pamięci, aż ostatecznie zostaje pochłonięte przez coraz to nowsze myśli pulsujące od ciągłego zmieniania się. A wszystko to za sprawą brzęczącego powiadomienia, które wydaje z siebie telefonu Danielle.

Dziewczyna sprawdza nadesłaną wiadomość, marszcząc brwi w wyrazie niepokoju, a na jej czole powstaje delikatne wgłębienie w skórze.

— Seth pisze, że mamy się spotkać przed szkołą — informuje, przenosząc na mnie wzrok.

Potakuję i powoli podnoszę się z kanapy, wyciągając w jej stronę rękę z marynarką. Dziewczyna podchodzi do mnie, łapiąc moje ramię. Dopiero w tym momencie zauważam, że nadal się trzęsę.

— Spokojnie… Wszystko będzie dobrze.

Pozwalam się wyprowadzić z pokoju, a później dalej korytarzami aż pod drzwi prowadzące na zewnątrz. I jak tylko szatynka popycha je, a marcowe powietrze szczypiące ciągle zimowym mrozem w policzki wpada do środka, coś skręca mnie od wewnątrz. Nie potrafię tego kontrolować. Momentalnie oddech przyśpiesza, a jedyne dźwięki, które docierają do moich uszu, to szaleńcze bicie serca. I szepty. Niezliczone ilości szeptów, szepcików, chichotów i parsknięć.

— Nie złapaliśmy go. — Głos Caspra nagle staje się barierą dla innych dźwięków. Skupiam się na słowach chłopaka, na sposobie jego mówienia: barwie, tonie, powolnych wdechach i wydechach. — …możemy jej tak odstawić…

— Co? — Udaje mi się wykrztusić przez ściśnięte gardło.

Szatyn spogląda na mnie, a na jego twarzy maluje się troska i jakby… Zrozumienie?

— Może się przebrać u mnie. — Danielle przerywa ten dziwny moment nagłego porozumienia między mną a Casprem, a twarz chłopaka ponownie zastyga w obojętną maskę.

— Świetny pomysł — rzuca Seth, klepiąc dziewczynę po plecach. — Już dawno u ciebie nie byłem. Zamówimy pizzę? A może zrobimy imprezkę?

Dziewczyna przewraca oczami, a ja uśmiecham się delikatnie na ten widok. Nie sądziłam wcześniej, że zobaczę u niej odruch jak u normalnego nastolatka, a nie tylko te precyzyjne gesty przyszłej pani prezydent.

Nagle czuję, jak na moich ramionach ląduje coś ciężkiego. Zdziwiona spoglądam najpierw na czarną, motocyklową kurtkę, a następnie pytająco unoszę brwi, rzucając Casprowi niepewne spojrzenie.

— Okryj się nią. Wtedy nikt nie zauważy, że zostałaś oblana farbą — wyjaśnia, wbijając we mnie ten przerażający, stalowoszary wzrok.

— Ubrudzi się — zauważam niezwykle inteligentnie.

— Mówi się trudno — odpowiada. — To prezent od ojca. I tak miałem ją wyrzucić.

Nie wiem, co mam myśleć o tym nagłym przejawie dobroduszności. Może to jego plan, by później wykorzystać moją wdzięczność? Albo chce uśpić mą czujność? Albo…

Przestań! Popadasz w paranoję…

Ale tutaj ciężko w to nie popaść, prawda?

Wyrzucam z głowy zbędne myśli, skupiając się na tym, co tu i teraz — co zdecydowanie jest najlepszym rozwiązaniem, zważywszy na to, że cała trójka spogląda na mnie wyczekująco.

— Przepraszam, nie słuchałam.

— Pytałam się, czy chcesz uprzedzić rodziców, że wrócisz później. Albo czy chcesz, żebym ja to zrobiła — powtarza Danielle, wysuwając w moją stronę rękę z telefonem.

— Nie trzeba. — Wizja mnie albo Danielle dzwoniącej do ojca albo, co gorsza, do mojej matki, sprawia, że po plecach przebiegają mi lodowate dreszcze. Jednocześnie uświadamiam sobie, że taki jeden telefon mógłby wszystko zniszczyć w przeciągu sekundy.

Jak już uzgadniamy kwestie organizacyjne, ruszamy w stronę parkingu groteskowym korowodem — Seth z Casprem na przedzie, a Danielle z Motocyklową Krwawą Mary za nimi. Mam jechać z Dani jej samochodem, natomiast Casper z Sethem dołączą do nas na motocyklu.

Och, czyli nasz zły chłopiec ma jeszcze inne zabawki, niż drogie samochodziki…

Wraz z szatynką podchodzimy do czerwonego Mercedesa z czarnym dachem, a ja uświadamiam sobie, że Casper to niejedyna osoba lubiąca ekskluzywne i ekstrawaganckie dodatki. Właściwie nie dziwię się temu. Paradoks dzisiejszych czasów: mamy dużo, a chcemy jeszcze więcej. Zresztą czy to ważne, ile ktoś ma? Jak na razie nie odniosłam wrażenia, że ktokolwiek z tej trójki jest zadufanym w sobie nowobogackim dupkiem… No, może z małym wyjątkiem.

Danielle otwiera samochód i usadawia się za kierownicą, a ja dołączam do niej na miejscu pasażera, najpierw jednak kładę marynarkę dziewczyny na siedzeniu. Ubrudziłam już i tak wystarczająco wiele drogich materiałów.

Dziewczyna zauważa to, po czym posyła mi uśmiech z kategorii nie-przejmuj-się-tym. Szatynka skupia się na wyjechaniu z parkingu, a ja spoglądam na te wszystkie dzieciaki za oknem. Jedno z nich może być Alicją. Osobą, która popchnęła mojego brata do samobójstwa. Osobą, która wypełniła kanapkę obcej dziewczyny glistami. Osobą, która niszczy wszystko wokół, wykorzystując ludzkie słabości i nie zawaha się przed najgorszą zbrodnią…

Czy na pewno dobrze zrobiłam, przychodząc tutaj?

Przenoszę swoje spojrzenie na skupioną na jeździe Danielle. Zastanawiam się, jak to możliwe, że taka delikatna, wręcz filigranowa dziewczyna była zdolna prowadzić tę walkę przez ponad półtora roku. Co widziały jej niebieskozielone oczy w trakcie tych wszystkich miesięcy? Co przemykało przez jej myśli, gdy Alicja po raz kolejny okazywała się sprytniejsza? Czy kiedykolwiek miała ochotę poddać się, zaprzestać ciągłej walki z niewidzialnym, nieznanym przeciwnikiem?

Czy bała się o siebie lub o swoich bliskich?

A czy ja będę w stanie pomóc jej i zakończyć tę grę?

Nie znam odpowiedzi na żadne z tych pytań, ale wiem jedno. Ta nierówna gra trwa już za długo. Czas najwyższy, żeby Alicja sama posmakowała broni, którą stworzyła. Nigdy więcej uciekania. Nigdy więcej chowania głowy w piach.

Nigdy.

Więcej.

Bezsilności.

Stalowa brama z pięknymi, rzeźbionymi firmamentami otwiera się przed nami, ukazując długą, żwirową ścieżkę wspinającą się pomiędzy ozdobnymi drzewami, którą powoli toczymy się, aż na sam szczyt posesji, na której wznosi się przepiękna, nowoczesna willa, górując nad pozostałymi domkami poniżej. Dom, sam w sobie, wygląda zniewalająco. Szczerze mówiąc, nigdy nie widziałam czegoś tak innego i jednocześnie zapierającego dech w piersiach.

Willa została skonstruowana na bazie dwóch kwadratów nałożonych na siebie. Ciemna elewacja wykonana ze żłobionego w poziome pasy materiału idealnie współgra z wieloma olbrzymimi oknami wychodzącymi na każdą możliwą część domu. Od strony frontowej dostrzegam jeszcze kawałek tarasu, na którym ustawiono komplet wypoczynkowy oraz hamak. Cały teren otaczają wysokie i rozłożyste drzewa iglaste jak sosny czy świerki, natomiast koło ścieżki prowadzącej do wejścia, jakim są stalowoszare, wykończone szkłem drzwi, nasadzono krzewy kosodrzewiny.

Dziewczyna zatrzymuje samochód i gasi silnik, po czym odwraca się w moją stronę, posyłając mi szeroki uśmiech, zupełnie inny niż dotychczasowe. W jej oczach pojawiają się iskierki rozbawienia, nadając jej twarzy słodkiego wyrazu szczęśliwego dziecka, które dostało cukierka.

— Nie chciałam tego mówić przy chłopakach, ale naprawdę ucieszyłam się, że postanowiłaś się do nas przyłączyć — oświadcza. — To miło mieć w końcu kolejną dziewczynę w tym męskim gronie. Naprawdę chciałabym, żebyśmy się zaprzyjaźniły.

Moje oczy nagle robią się szkliste i to wszystko przez jedno zdanie wypowiedziane z ust tej dziewczyny. Królowej Lodu, która, jak się okazuje, wcale nie jest taka zimna, jaką gra przed resztą. W moim wcześniejszym życiu nie było miejsca dla przyjaciółek, ponieważ każda, którą posiadałam, w końcu zdradzała mnie i stawała po stronie moich prześladowców. Jednak tutaj jest inaczej — Danielle nie zna mojej przeszłości, więc czemu nie miałabym spróbować? Choć raz w życiu nie bać się każdego na każdym kroku?

— Ja również chciałabym spróbować. — Postanawiam, że zaufam szatynce. Może się na tym sparzę, może nie, ale przynajmniej nie będę mieć wyrzutów sumienia, że nie spróbowałam.

Dziewczyna przytula mnie, a ja nieporadnie, bo jestem zaskoczona tym nagłym ciepłem bijącym od niej, odwzajemniam uścisk. Wyczuwam unoszący się delikatny, kwiatowy zapach. Róża? Lawenda? Coś podobnego, ale to nie to. Coś, co obija mi się w pamięci, jednak nie mogę tego zidentyfikować.

Szatynka puszcza mnie i, posyłając ostatni uśmiech, wysiada z samochodu, a ja zaraz za nią. W tej samej chwili do moich uszu dociera rozdzierający powietrzę warkot silnika pędzącego motocykle, a po chwili na podjeździe, w tumanach kurzu i pyłu, zatrzymuje się czarny potwór niosący na swych barkach dwóch jeźdźców. Przyglądam się pojazdowi i już to jedno, pobieżne spojrzenie wystarcza mi, bym dowiedziała się kolejnej, ciekawej informacji na temat szatyna.

Czarny Ducati z widocznymi śladami przeróbek zatrzymuje się przed nami. Normalne, dołączone do kompletu felgi ustąpiły miejsca krwistoczerwonym. Niemal cały dół ramy został zastąpiony przez przeźroczyste części ukazujące to, co najpiękniejsze w tych maszynach, ich serce, istotę, egzystencję — jego silnik. Takich motocykli nie można kupić — w nie i w ich wygląd trzeba włożyć mnóstwo pracy. Trzeba się na tym znać i kochać to.

Kierowca, jak mniemam Casper, stawia nogę na ziemi i zdejmuje czarny kask, ukazując spoconą, ale rozradowaną twarz chłopaka. Szatyn kręci głową, by mokre kosmyki włosów nie zalegały mu na twarzy, po czym spogląda na nas z tym uśmiechem ukazującym dołeczki w policzkach.

— Cześć, dziewczyny — rzuca wesoło. W ślad za nim postępuje Seth, zdejmując szaroniebieski kask i robiąc nieme „wow”.

— To co z tą imprezką? — dopowiada rozradowany blondyn, na co wraz z Danielle zaczynamy się śmiać.

Dziewczyna zostawia chłopaków w kuchni połączonej z salonem z poleceniem, żeby się rozgościli, natomiast mnie prowadzi po spiralnych schodkach na wyższe piętro. Spoglądam przez okno przy wchodzeniu do góry i niemal dostaję zawału. Za oknem rozciąga się widok na wspaniały taras z basenem, jednak to nie to wywołuje u mnie nagły skok adrenaliny. Otóż basen, a tym samym część domu, został zawieszony nad urwiskiem skalnym. Jakieś pięćdziesiąt, sześćdziesiąt metrów powyżej przepaści.

— Ciekawy pomysł architektoniczny — rzucam ostrożnie, a szatynka przytakuje.

— Moi rodzice lubią bawić się stylami — oświadcza. — Oboje są architektami. Tata pracuje głównie przy budowach olbrzymich centrów handlowych, wieżowców i drapaczy chmur oraz nadzoruje rozbiórki budynków, natomiast mama zajmuje się architektoniką wnętrz oraz jest specjalistką od ogrodów.

— Długo tutaj mieszkasz?

— Od urodzenia. To miasteczko to mój dom — odpowiada, a w jej głosie pobrzmiewa nuta nostalgii.

Schodki kończą się, a my znajdujemy się w pomalowanym na biało korytarzu prowadzącym do kolejnych pokoi. Na ścianach dostrzegam dziwne, zapewne należące do sztuki nowoczesnej, ozdoby jak kwiaty wykonane z połyskującego czarno-srebrnego metalu, powykręcane, pozaginane, odmienne niż cała reszta. Piękne.

Gdzieś w połowie korytarzyka Dani podchodzi do drzwi wykonanych z czarnego drewna, przez których środek biegnie pas mlecznego szkła z wyżłobionymi, przenikającymi się okręgami. Dziewczyna pociąga za klamkę, a drzwi otwierają się do środka, zapraszając nas do odkrycia tajemnic czyhających wewnątrz.

Pierwsze, co rzuca mi się w oczy, to olbrzymi czarno-biały obraz kobiecej twarzy zawieszony nad łóżkiem wykonanym z białego drewna, na którym leży zaścielona szara pościel i czerwone poduszki, natomiast spod pościeli wygląda czarne prześcieradło. Przenoszę spojrzenie dalej, na czarną ścianę z namalowanym na biało cieniem drzewa, która idealnie kontrastuje z popielatym odcieniem na pozostałych ścianach. Oprócz łóżka w pokoju znajdują się biała szafa na ubrania ustawiona na lewo od posłania, oraz szafka na książki zastawiona najróżniejszymi tytułami, czarno-białymi zdjęciami oraz czerwonymi dodatkami, jak doniczka w kształcie szpilki z nasadzonymi fioletowymi kwiatami. Pod olbrzymim oknem, wychodzącym na niewielki tarasik, ustawiono fotel wykonany z białej wykliny. Sam pokój zalewają jasne promienie sączące się z dwóch lamp, do których zostały przymocowane zwisające, kręcące się i rozszczepiające światło płyty. Efekt sam w sobie niesamowity, ponieważ na ścianach co rusz pojawiają się i znikają setki tęcz.

Stoję na środku pokoju, zupełnie nie wiedząc, na czym pierwszym zawiesić wzrok, natomiast Dani podchodzi do szafy i wyciąga z jej głębin ciemnoszarą bluzkę z napisem w jakimś dziwnym, krzaczkowatym języku, prawdopodobnie chińskim lub japońskim, oraz granatowe jeansy.

— Nie spodziewałam się,  że nosisz takie zwyczajne ciuchy — rzucam wesoło,  a dziewczyna parska delikatnym, niewymuszonym śmiechem.

— Czasem też lubię się poczuć jak zwyczajna dziewczyna — odpowiada, akcentując słowo „zwyczajna”. — Jak wyjdziesz z pokoju, zaraz po lewej stronie, na końcu korytarza jest łazienka. Czyste ręczniki leżą na koszu. Nie krępuj się, skorzystaj z czego chcesz.

Potakuję i, zabierając ubrania z jej rąk, wychodzę z pokoju, kierując się do łazienki. Po drodze mijam troje drzwi — jedne z nich zostały otwarte na oścież, powodując przeciąg poruszający szarymi kotarami, które zwróciły moją uwagę. I nagle staję jak skamieniała. Bo, pomijając zawalone papierami, wykonane z ciemnobrązowego drewna biurko i stół kreślarski, na samym środku pokoju (prawdopodobnie gabinetu, jak zdążam zauważyć) ustawiono niezwykły mebel, którego widok powoduje ciarki na moim ciele.

Szklany stół na trzech żelaznych nogach.

Nie wiem, co mam robić. Czy powinnam wejść i sprawdzić, czy nie znajdę jakiegoś klucza? A może to tylko zbieg okoliczności, czysty przypadek, zrządzenie losu?

Ostatecznie postanawiam się najpierw umyć i przebrać. Potrzebuję więcej czasu, żeby przemyśleć to wszystko. Przechodzę do łazienki i zamykam za sobą drzwi, opierając się o nie plecami. Czuję, że coś mi umyka. Coś ważnego. Dlaczego atak był wymierzony w Dani, skoro to ja dostałam zadanie znalezienia kluczyka? Chyba że wszystkie moje założenia były błędne, a Alicja po raz wtóry pokazała, że ma nad nami całkowitą kontrolę, jak nad szmacianymi lalkami.

Już sama nie wiem, co mam o tym myśleć. Cały czas zdaje mi się, że broczę w błocie po kostki w jakimś makabrycznym labiryncie. Jak już udaje mi się znaleźć jakąś wskazówkę – bum! Okazuje się, że to ślepy zaułek, a cała praca poszła na marne i muszę zaczynać od nowa.  Czy na pewno jestem odpowiednią osobą, żeby stać się przeciwnikiem Alicji?

Nie! Starczy, nie myśl o tym!

To nieistotne, czy jestem odpowiednią osobą, czy nie. Dopóki nie dowiem się prawdy i nie zakończę tej groteskowej gry — nie mogę się poddać.

Odsuwam się od drzwi i podchodzę do wanny. Odkręcam kurek z ciepłą wodą, po czym siadam na obudowie, czekając aż będę mogła się zanurzyć w kąpieli. W międzyczasie rozglądam się po łazience, ciągle nie mogąc się nadziwić nad kolorystyką panującą w całym domu. Przykładowo tutaj użyto jedynie szarych, dużych kafli, natomiast wszelkie możliwe meble oraz dodatki utrzymano w bieli lub czerwieni. Zaraz koło zabudowanej wanny umieszczono szklany zlew, nad którym wisi sporych rozmiarów lustro.

Po chwili ściągam z siebie upaćkane farbą ubrania i wchodzę do wanny, zanurzając się w ciepłej rozkoszy dla moich skołatanych nerwów. Nie siedzę długo, chociaż wolałabym tutaj zostać, zabarykadować się, by nie musieć się obawiać kolejnego kroku Alicji.

Kiedy już po wyjściu z wanny i wysuszeniu się wkładam ubrania, narzucając przez głowę podkoszulek, nagle rzuca mi się w oczy buteleczka perfum stojąca koło zlewu. Podchodzę bliżej zaciekawiona delikatnym, wręcz prostym flakonikiem z fioletową etykietką.

„L'Artisan Verte Violette” czytam, a jeden element układanki nagle wchodzi na swoje prawowite miejsce. Violette — czyli fiołki! Kwiaty, których nie mogłam zidentyfikować; zapach na ciele Danielle przypominający jakąś wonną nutę z dzieciństwa.

A fiołki mają barwę fioletu, jak sama nazwa sugeruje.

Głupia myśl pojawia się w mojej głowie. Myśl, którą boję się wypowiedzieć na głos, a jednocześnie to pytanie ciągle tłucze się w moim umyśle, pragnąc wyjść na światło dzienne.

Czy Danielle może mieć coś wspólnego z Alicją?